Είναι κάτι τύποι που αδύνατον να δούνε τη σκόνη σαν φυσικό φαινόμενο. Την ερμηνεύουν σαν φυσικό επόμενο. Οτι δηλαδή με όλα αυτά που βλέπει η φύση μας τιμωρεί στέλνοντας αυτό το πορτοκαλί νέφος να μας πνίξει, να μάθουμε να φερόμαστε. Με λίγα λόγια (λες κι είπαμε πολλά) βλέπουν τη Φύση σαν ντουμπλίρ του Θεού, για να μην πω κασκαντέρ, για τις δύσκολες και ριψοκίνδυνες σκηνές του Παντοκράτορος, να τον απαλλάξουνε δηλαδή από τον ρόλο του εκδικητή. Κάτι του στυλ «τι βλέπει κι αυτή η φύση και δεν ρίχνει φωτιά να μας κάψει».
Δίνουνε δε και στη σκόνη την εκδικήτρα αυτό το όνομα φόβητρο «Υποτροπικός Αεροχείμαρρος» κι όσο να ‘ναι, στο άκουσμά της έρχονται και σφίγγουν τα γάλατα.
Το ωραίο είναι ότι νομίζουν ότι αυτή η πληγή του Φαραώ που ενέσκηψε άλλωστε από την πατρίδα του ως άνω, ήρθε για να μας τιμωρήσει γι’ αυτά που κάνουμε γενικώς κι όχι γι’ αυτά που κάνουμε εναντίον της ίδιας της Φύσης.
Μιλάμε για τους πολέμους, για το αίμα που χύνεται κάθε μέρα, και πολύ σωστά μιλάμε, και δεν βλέπουμε για το μεγάλο κακό που έρχεται και θα μας εξαφανίσει όλους. Και τότε δεν θα έχουμε χιλιάδες νεκρούς, θα έχουμε εκατομμύρια. Λιώνουν οι πάγοι, ανεβαίνει η θερμοκρασία του πλανήτη, οι φωτιές καταπίνουνε δάση, πόλεις και χωριά, η στάθμη της θάλασσας όλο κι ανεβαίνει, πλημμύρες πνίγουν τη ζωή, οι εποχές μπλέκονται μπαίνοντας η μια στην άλλη, κι εμείς μένουμε στον υποτροπικό αεροχείμαρρο και πώς θα τον αντιμετωπίσουμε. Αυτόν πώς θα τον αντιμετωπίσουμε ή το μέλλον της ζωής στον πλανήτη, που κινδυνεύει με εξαφάνιση;
Καλά οι μεγάλοι αρχηγοί, τάχα μου μαζεύονται κάθε τόσο σε παγκόσμια υποτίθεται συνέδρια για το κλίμα, λένε μερικές σοφές αερολογίες, παίρνουνε βαρύγδουπες αποφάσεις για μέτρα, που δεν εφαρμόζουν ποτέ, και ξαναγυρίζουνε στα πόστα τους ευχαριστημένοι που κάναν το καθήκον τους, κι από δω παν κι οι άλλοι. Αλλά κι εμείς όποιους πάνε να ασχοληθούν σοβαρά με το θέμα κάπως τους βλέπουμε σαν ψώνια, τους κολλάμε και μια ταμπέλα εκεί, «Οι Πράσινοι» και ξεμπερδεύουμε. Χαζεύουμε στο TikTok μια τον Μητσοτάκη, την άλλη τον Κασσελάκη, γύρω καρδούλες και πουλάκια, άντε και κάναν Κουτσούμπα σε παγκόσμια τουρνέ (αυτός δεν ήταν εναντίον της επιστολικής ψήφου, τώρα τι βγήκε παγανιά και κάνει τον ζήτουλα;) και νομίζουμε πως ενημερωνόμαστε. Κούνια που μας κούναγε, γιατί το βλέπω όπου να ‘ναι θα καεί το κλαδί του δέντρου που την έχουμε κρεμάσει και αν δεν βρεθούμε στον αέρα θα φάει η μύτη μας χώμα.
Οσο για τη σκόνη, θα το ρίξω στο τραγούδι και στην ποίηση. Πώς το ‘λεγε ο Φρόιντ; «Οπου κι αν με πήγαν οι θεωρίες μου, βρήκα ότι ένας ποιητής είχε πάει ήδη πριν από μένα». Το τραγούδι λοιπόν απ’ τον Γιώργο και τον Λαυρέντη σε ποίηση Μιχάλη Μαρματάκη:
Η Σκόνη
«Αχ η αγάπη που χάθηκε στη σκόνη
αχ η ζωή που χάθηκε στη σκόνη
Αχ το φεγγάρι που έσβησε
τ’ ασημένιο φεγγάρι
η αγάπη που χάθηκε στη σκόνη
Η μέρα μου έρημη κίτρινη μέρα
χαρές που βουλιάξατε
πνιγμένες χαρές μου
Ζωή μου που καίγεσαι
στον κίτρινο αέρα
η αγάπη που χάθηκε στη σκόνη
η ζωή που χάθηκε στη σκόνη».
Χαιρετώ.
