Ο Πρωθυπουργός και ο υπουργός Παιδείας θα παρουσιάσουν σήμερα κάποιες ψηφιακές εφαρμογές που εξασφαλίζουν καλύτερη πρόσβαση στους γονείς σε δεδομένα για τις σχολικές επιδόσεις του παιδιού τους. Επίσης, δημιουργείται ένα περιβάλλον εντός του οποίου οι μαθητές, διά τηλεκπαίδευσης, θα έχουν πρόσβαση σε φροντιστηριακή μέριμνα. Πρόκειται για το Ψηφιακό Φροντιστήριο. Πολύ ωραία. Εισάγονται κάποια εργαλεία που βελτιώνουν τη σχολική καθημερινότητα, κυρίως όσον αφορά τον έλεγχο από τους γονείς. Και δεν αποκλείεται να δούμε και πιο θαυμαστά πράγματα, όπως το να δέχεσαι SMS αν το παιδί σου δεν εμφανιστεί στο σχολείο. Ουάου! Μια χαρά.
Ολα αυτά, όμως, δεν καθιστούν το σχολείο ψηφιακό, όπως λέγεται. Και στην ουσία δεν αλλάζουν απολύτως τίποτα στον αναχρονιστικό χαρακτήρα της εκπαίδευσης. Διότι το ζήτημα δεν είναι να έχει ο γονιός πρόσβαση στις βαθμολογίες από το κινητό του, αλλά η φαρέτρα του παιδιού να γεμίζει με σύγχρονα βέλη στο πιο ανταγωνιστικό επαγγελματικό περιβάλλον που γνώρισε η ανθρωπότητα. Συζητούμε – και καλά κάνουμε – για τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί το σχολείο. Ομως δεν μπαίνουμε στην ουσία της συζήτησης για ένα εκπαιδευτικό περιβάλλον που θα ακολουθεί, έστω με καθυστέρηση, τις απαιτήσεις της εποχής. Και για να είμαι δίκαιος, το πρόβλημα δεν είναι μόνο ελληνικό. Είναι το παγκόσμιο εκπαιδευτικό σύστημα που απαιτεί αναθεώρηση πάνω σε βασικούς πυλώνες. Σήμερα οι μαθητές διδάσκονται με ένα μοντέλο που δημιουργήθηκε τον 17ο αιώνα.
Τα παιδιά στο θρανίο και ο δάσκαλος στην έδρα. Μάλιστα στην πατρίδα μας δεν χρειάζεται καν να ακούν τον δάσκαλο, αρκεί να αποστηθίζουν επαρκώς αυτά που γράφει το βιβλίο. Σε περιβάλλον τεχνητής νοημοσύνης και παγκοσμιοποιημένου επαγγελματικού ανταγωνισμού, όλα αυτά πρέπει να τα προσεγγίσουμε από διαφορετική γωνία. Σε κάποιες χώρες έχουν ήδη ξεκινήσει. Εμείς παραμένουμε στάσιμοι. Το πιστοποιεί, άλλωστε, η επίδοσή μας στους διεθνείς μαθητικούς διαγωνισμούς. Τα παιδιά μας δυσκολεύονται να κατανοήσουν ένα κείμενο. Είναι, άραγε, σε θέση να κατανοήσουν τον κόσμο που έρχεται; Λέμε ότι το Δημογραφικό είναι το μεγαλύτερο εθνικό πρόβλημα. Σωστά. Δεν θα αδικούσαμε την αλήθεια αν τοποθετούσαμε ακριβώς δίπλα του και το Εκπαιδευτικό.
Ομολογώ ότι δεν χάνω ούτε καρέ από τα βίντεο του Στέφανου Κασσελάκη που περιοδεύει ανά τη χώρα με ένα τροχόσπιτο, όπως έκαναν παλαιά οι θίασοι. Ξυπνάω το πρωί και ξεκινάω με Instagram, περνάω από TikTok και καταλήγω στα ενημερωτικά sites. Και δεν σας κρύβω ότι το θέαμα τείνει να γίνει εθιστικό. Για ποιο λόγο το κάνω; Ακόμα το σκέφτομαι. Σίγουρα ο Κασσελάκης μου είναι πολύ συμπαθής ως φυσιογνωμία. Eχει μια λάμψη αντίστοιχη του Κεν, από τnν Barbie. Επίσης εκπέμπει συμπάθεια και αμεσότητα, αν και αυτά είναι τα βασικά συστατικά για να στήσεις μία πετυχημένη απάτη. Και φυσικά ποτέ δεν ξέρεις τι θα δεις. Να, πάει να τελειώσει το βίντεο και βλέπεις τα γενέθλια του ναυάρχου με την τούρτα-θωρηκτό. Ενα παιδικό πάρτι που γυρίζει ανά τη χώρα.
Εδώ και δύο δεκαετίες στις Κυκλάδες συντελείται ένας βιασμός της φύσης και της παραδοσιακής αρχιτεκτονικής. Οχι μόνο από τις αυθαίρετες κατασκευές και τις καταπατήσεις, αλλά και από παρεμβάσεις που σέρνουν από πίσω τους μια στοίβα από νομιμοποιητικά έγγραφα. Το «Κίνημα της Πετσέτας» για ελεύθερες παραλίες έδωσε το έρεισμα σε αρκετούς πολίτες για να αντιδράσουν. Και η πιο ενδιαφέρουσα προσπάθεια προωθείται από την πρωτοβουλία «Βιώσιμες Κυκλάδες». Πρόκειται για ένα εγχείρημα που αναλαμβάνει η αστική μη κερδοσκοπική εταιρεία Πρωτοβουλία για τη Δημοσιογραφία, πρόεδρος της οποίας είναι η Τατιάνα Καραπαναγιώτη.
Μέσα από έναν δικτυακό τόπο (https://www.sustainablecyclades.gr/) αναδεικνύονται τα προβλήματα των νησιών και καταγράφονται οι καταγγελίες των πολιτών, συγκροτώντας ένα πλαίσιο με σκοπό την άσκηση πίεσης στους υπευθύνους των αρμόδιων φορέων.
