Εντάξει, μπορεί να μην πολυενδιαφέρεται ο κόσμος για τις υποκλοπές – αν και θα έπρεπε – αλλά όσα συμβαίνουν στην περίπτωση της παρακολούθησης από την ΕΥΠ του προέδρου του ΠΑΣΟΚ Νίκου Ανδρουλάκη, όχι μόνο δεν μας τιμούν ως ευνομούμενη δυτική δημοκρατία, αλλά επιπλέον συντηρούν και τον κόλαφο κατά της κυβέρνησης ότι το κράτος δικαίου είναι γι’ αυτήν μια ιστορία για την οποία συνεχώς θα είναι υπόλογη.
Προσέξτε τώρα τι πληροφορήθηκα εξ εγκύρου πηγής, για το «θέμα Ανδρουλάκη», και την εξέλιξη που έχει η απαίτηση της ΑΔΑΕ να πληροφορηθεί από την ΕΥΠ τους λόγους που επέβαλαν στην κρατική υπηρεσία πληροφοριών να παρακολουθεί τον αρχηγό του τρίτου κόμματος της ελληνικής Βουλής. Οπως είναι γνωστό, υποθέτω το ενθυμείσθε όλοι, το Συμβούλιο της Επικρατείας, στο οποίο είχε προσφύγει ο Ν. Ανδρουλάκης, δικαίωσε τον προσφεύγοντα, και με απόφασή του διέταξε την Αρχή Διασφάλισης του Απορρήτου των Επικοινωνιών (τη γνωστή ΑΔΑΕ) να ζητήσει από την ΕΥΠ τον σχετικό φάκελο, και εν συνεχεία, να αποφασίσει εκείνη, αν πρέπει να ενημερώσει τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ.
Επειτα από μια συνεδρίαση με πολύ παρασκήνιο, η ΑΔΑΕ απέστειλε στην ΕΥΠ σχετική επιστολή, η ΕΥΠ απάντησε στην επιστολή αυτή, αλλά εδώ – από την απάντηση – αρχίζουν τα «μυστήρια της Κατεχάκη»…
Οπως είμαι σε θέση να γνωρίζω, η επιστολή είναι κομμένη και ραμμένη στα μέτρα της κυβερνητικής άμυνας για τις υποκλοπές. Tailor Made όπως θα λέγαμε και στην εύανδρο Ηπειρο. Οπως αναμενόταν η απάντηση είναι φύσει και θέσει αρνητική. Δεν μπορεί, δηλώνει καθαρά ο διοικητής της ΕΥΠ πρέσβης Δεμίρης, να αποστείλει η υπηρεσία του τον φάκελο «Ανδρουλάκη» στην ΑΔΑΕ, παρότι δεν διακυβεύονται πλέον οι εθνικοί λόγοι για τους οποίους διατάχθηκε και επισυνέβη η παρακολούθηση. Εχει όμως η ΑΔΑΕ την άδεια της ΕΥΠ (!!!) να τον ενημερώσει – στα όρια του εμπαιγμού μιλάμε η απάντηση – ότι παρακολουθήθηκε με βάση συγκεκριμένες διατάξεις της αρμόδιας εισαγγελέως της ΕΥΠ, από τον Σεπτέμβριο του 2021 ως τον Δεκέμβριο του ίδιου χρόνου, και τίποτε περισσότερο!!!
(Το υπογραμμίζω αυτό, επειδή από κυβερνητικές πηγές αφηνόταν να διαρρεύσει προς τα έξω ότι η άρνηση, ουσιαστικά, και τυπικά, της ΕΥΠ να υπακούσει στην απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, υπαγορεύτηκε από την ανάγκη να… προστατευθεί η σχέση της υπηρεσίας με άλλες ξένες μυστικές υπηρεσίες, οι οποίες υποτίθεται (υποτίθεται!!) είχαν αιτηθεί από εκείνη την παρακολούθηση του προέδρου του ΠΑΣΟΚ – τρέχα γύρευε δηλαδή…)
Το ενδιαφέρον τώρα μετατοπίζεται στο ότι η καταφανώς παράνομη στάση της ΕΥΠ, πρώτα απ’ όλα θα οδηγήσει, σίγουρα τον διοικητή της τον κ. Δεμίρη, ενώπιον της ελληνικής Δικαιοσύνης. Το κλίμα που εισέπραξα χθες, από το περιβάλλον του προέδρου του ΠΑΣΟΚ, είναι ότι θα κινηθεί νομικά κατά του αρχηγού της μυστικής υπηρεσίας. Παράλληλα, κίνδυνος για την υπηρεσία υπάρχει και από την πλευρά της ΑΔΑΕ, η οποία συνεδριάζει την προσεχή Τετάρτη 22 του μηνός, προκειμένου να απαντήσει στην άρνηση της ΕΥΠ να ενημερώσει επί της ουσίας την Αρχή για την παρακολούθηση του κ. Ανδρουλάκη.
Υπάρχουν δύο ανοιχτά ενδεχόμενα: ένα είναι η αποστολή νέας επιστολής, προς την ΕΥΠ, με την επισήμανση της παράνομης στάσης της. Το δεύτερο είναι η απευθείας επιβολή προστίμου στην υπηρεσία, για την άρνηση.
Και στις δύο περιπτώσεις, το κρίσιμο είναι τι θα αποφασίσει η εύθραυστη πλειοψηφία που έχει διαμορφωθεί στην ολομέλεια της ΑΔΑΕ. Αν η προσκείμενη στην κυβέρνηση πλειοψηφία αρνηθεί είτε το ένα είτε το άλλο (επιστολή ή πρόστιμο), προφανέστατα θα βρεθεί και αυτή υπόλογη έναντι της ελληνικής Δικαιοσύνης, για παράλειψη καθήκοντος.
Σε κάθε περίπτωση, ένα είναι σίγουρο, το οποίο αντανακλάται ευθέως στην κυβέρνηση: διαπιστώνεται ένας φόβος να ξεκαθαρίσει αυτή η υπόθεση. Κωλυσιεργεί φανερά, άρα φοβάται.
Εντάξει, το καταλαβαίνω, και το καταλαβαίνουν όλοι, ότι η κυβέρνηση καθορίζει τη στάση της με βάση τις δημοσκοπήσεις («δεν ενδιαφέρεται ο κόσμος, ας φωνάζει όσο θέλει ο Ανδρουλάκης, δεν μας κάνει ζημιά»), αλλά υπάρχει κι αυτό το έρμο το Κράτος Δικαίου, που επιβάλλει, ένας πολίτης, να γνωρίζει τουλάχιστον γιατί η μυστική υπηρεσία της χώρας του τον παρακολουθούσε…
Εχει ξεφύγει το πράγμα με τα επικοινωνιακά… «άλλα κόλπα» του προέδρου Κασσελάκη. Ακόμη κι εκεί που πιστεύεις ότι δεν έχει παρακάτω, έρχεται η σκληρή πραγματικότητα να σε διαψεύσει. Τηρουμένων των αναλογιών, έχω την αίσθηση ότι το παλικάρι θα ξεπεράσει και τον Ηλία τον Ψινάκη, ο οποίος σε μια φάση εκείνου του αλήστου μνήμης «Γηροκομείου» στο οποίο πρωταγωνιστούσε, απαθανατίστηκε, καλύτερα, αποτυπώθηκε, από συνεργάτη του, στο μπάνιο του, τη μοναδική εκείνη ώρα που κάθε άνθρωπος, ακόμη και οι βασιλείς, κρατούν αποκλειστικά για τον εαυτό τους.
Συνεργάτιδα λοιπόν του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία είναι επιφορτισμένη με το σοβαρό καθήκον να τραβάει πλάνα του αρχηγού, ώστε εν συνεχεία να συντίθενται εκείνα τα υπέροχα βίντεο με τα οποία εν συνεχεία εκείνος κατακλύζει τα social media, έχει τη φαεινή έμπνευση να τον απαθανατίσει την ώρα που βρίσκεται σε δωμάτιο ξενοδοχείου (κατά τη διάρκεια μιας περιοδείας, μάλλον στη Θεσσαλία), σε εξόχως… πολιτικές στιγμές του, όπως να πλένει τα δόντια του ή να δένει τα κορδόνια του!!!
Αυτός τάχα μου διαμαρτύρεται για την εισβολή στον προσωπικό του χώρο, και προειδοποιεί τη συνεργάτιδα ότι «έχει γίνει σαν την Ασημακοπούλου» (την ευρωβουλευτή της Νέας Δημοκρατίας).
Γελάσαμε όλοι, δηλαδή τι γελάσαμε, ξεκαρδιστήκαμε, που λέει ο λόγος, με το αστείο του αρχηγού. Επίσης με την… ευρηματικότητα των συνεργατών του προέδρου Κασσελάκη. Αλλά γιατί μόνο την ώρα που έπλενε τα δόντια του, στο μπάνιο; Χάθηκε να έχουμε ένα… ωραίο πλάνο, σαν αυτό του Ψινάκη; Ελπίζω, σε μια επόμενη φορά…
Η είδηση είναι από αυτές που σε κάνουν να… ανατριχιάζεις – από ενθουσιασμό, φυσικά! Στις προσεχείς ευρωεκλογές, μεταξύ των σαράντα τόσων κομμάτων που διεκδικούν την ψήφο μας, προκειμένου να μας εκπροσωπήσουν στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, κατέρχεται με σημαντικό αριθμό υποψηφίων, αλλά χωρίς τον ΕΝΑΝ, τον μοναδικό, τον ανεπανάληπτο, για τον οποίο θα μιλήσω εν συνεχεία, το κόμμα ΕΠΑΜ (Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο) του κατά δήλωσή του οικονομολόγου, Δημήτρη Καζάκη. Πρόκειται για τον αστέρα της κάτω πλατείας (Συντάγματος), την περίοδο 2010-2012, περίοδος κατά την οποία εμφανίστηκε και στα μέρη μας, μετά την Ισπανία, το «κίνημα» των «αγανακτισμένων». Αυτός ο αστέρας λοιπόν, Καζάκης, έπειτα από μια μακρά σχετικά περίοδο «αγρανάπαυσης», κατά την οποία είχαμε χάσει τα ίχνη του (όχι πως ανησυχήσαμε κιόλας, αλλά λέμε τώρα), αποφάσισε να δοκιμάσει την τύχη του στις ευρωεκλογές της 9ης Ιουνίου, εντάσσοντας στο ψηφοδέλτιό του διάφορες «αγανακτισμένες» προσωπικότητες. Οχι, ΑΥΤΟΝ φευ, που όλοι στο κόμμα, και ο ίδιος ο Καζάκης αρχηγός, θα ήθελαν κοντά τους, πλην όμως δεν είναι. Γιατί πολύ απλά, «μετακόμισε» σε άλλο, μεγαλύτερο «μαγαζί», αφού είδε ότι στου Καζάκη δεν έκανε προκοπή!
Αναφέρομαι – όπως ίσως οι πιο «ψαγμένοι» των αναγνωστών μου αντελήφθησαν ήδη – στον γνωστό, «πολλά βαρύ και όχι» Πολάκη, του οποίου η παρουσία στον δημόσιο βίο αποτελεί ίσως και τη μεγαλύτερη συνεισφορά του Καζάκη στην πολιτική ζωή της χώρας!
(Αν και προσεκτικός στις παρεμβάσεις του τις τελευταίες ημέρες, ο καλός αυτός πελάτης της στήλης Πολάκης, είναι πιθανόν να επιστρέψει στις «ρίζες» του – ο πρόεδρος Κασσελάκης δεν αστειεύεται…)
