Τις τελευταίες του εβδομάδες σαν προπονητής της Λίβερπουλ διανύει ο Γιούργκεν Κλοπ.
Σε συνέντευξή του, ο Γερμναός τεχνικός, συγκλονίζει και… συγκινεί με όσα λέει, με τη ατάκα του «Για μένα η Λίβερπουλ ήταν η Νο.1 επιλογή, για οποιονδήποτε λόγο, δεν μπορεί να εξηγηθεί» να είναι, μεταξύ άλλων από αυτές που ξεχωρίζουν.
«Για μένα [η Λίβερπουλ] ήταν η Νο.1 επιλογή, για οποιονδήποτε λόγο, δεν μπορεί να εξηγηθεί. Απλά σκέφτηκα ότι είναι αυτό που θέλω. Αυτό που κάναμε, μαζί με τον κόσμο, αποκαταστήσαμε την πίστη και την ομαδικότητα. Ο κόσμος απολαμβάνει τη νίκη φυσικά, αλλά το να παλεύει γι’ αυτήν, ειδικά. Είναι μέρος της ιστορίας μας εδώ, ότι πραγματικά δεχόμαστε σκληρά χτυπήματα, δεχόμαστε δυνατές γροθιές και σηκωνόμαστε ξανά. Ο κόσμος μάλλον το απολαμβάνει και αυτό λίγο, απλά είναι διαφορετικό. Δεχόμαστε τις γροθιές καλύτερα από άλλους και συνεχίζουμε πάλι. Δεν ήταν σχέδιο, αλλά έτσι είναι οι άνθρωποι εδώ. Δεν είμαι σοσιαλιστής, αλλά προέρχομαι από εκεί. Καταλαβαίνω τη ζωή έτσι. Ταιριάζω τόσο καλά. Δεν χρειάστηκε να αλλάξω καθόλου, αυτό ήταν η μεγαλύτερη ευλογία. Έχουμε την ίδια άποψη για τη ζωή και δεν χρειάζεται να προσποιούμαι ότι είμαι κάποιος άλλος. Μπορώ απλώς να λέω αυτό που σκέφτομαι, στον υπόλοιπο κόσμο δεν αρέσει, αλλά στο Λίβερπουλ μάλλον αρέσει, οπότε συμφωνούμε στα περισσότερα πράγματα. Έτσι είναι τα πράγματα».
Στην ερώτηση για το τι του έμεινε τα τελευταία 8,5 χρόνια: «Είναι τόσο σπάνιο σε αυτόν τον κλάδο να μπορείς να δημιουργήσεις αυτού του είδους τη σχέση με ένα κλαμπ και με μια πόλη, γιατί, στην αρχή, τι ξέραμε; Δεν είναι ότι μπορούμε να πούμε ψέματα. Στα 15 χρόνια πριν από την άφιξή μου παρακολουθούσα πολύ ποδόσφαιρο, αλλά παρακολουθούσα πολύ Λίβερπουλ; Όχι. Οπότε το να έρθω εδώ και να ζήσω τη ζωή που έκανα, αφιερώνοντας τα πάντα σε αυτό, κάτι που έπρεπε να κάνω για τους ανθρώπους, είναι πραγματικά ξεχωριστό. Όπως το βλέπουν οι άνθρωποι στην Αγγλία, είτε αγαπάς τη Λίβερπουλ, είτε μισείς τη Λίβερπουλ. Προφανώς ήταν πολύ εύκολο για μένα να ερωτευτώ τον σύλλογο και τους ανθρώπους. Είναι μια πολύ ξεχωριστή ιστορία. Θα μπορούσε να είναι πιο επιτυχημένη; Ναι. Με μένα; Δεν ξέρω. Κάναμε τα πάντα. Είμαι πολύ αυτοκριτικός, αλλά δεν το σκέφτομαι με κριτικό τρόπο. Είχαμε πολύ καλές στιγμές με σούπερ ποδοσφαιρικές στιγμές, πραγματική ανάπτυξη, δύσκολες στιγμές, ξεπερνώντας τις όλες. Εντάξει, ίσως όχι πάντα στην ώρα τους, αλλά κοιτάζω πίσω με χαμόγελο».
Για τα όσα είχε δηλώσει στην πρώτη του συνέντευξη Τύπου, ζητώντας από τους οπαδούς να γίνουν από αμφισβητίες σε believers: «Αυτό πήγε πολύ καλά στην Ελβετία! Είμαι σίγουρος ότι ο κόσμος νομίζει ότι είχα σχεδιάσει να πω αυτά τα πράγματα. Απλά ήθελα να επιβιώσω από τη συνέντευξη Τύπου. Τα αγγλικά μου δεν ήταν και τόσο καλά. Είχα μιλήσει στον κόσμο για το γιατί άλλαξαν από τον Μπρένταν [Ρότζερς] σε μένα, τι συνέβη που δεν έγιναν πρωταθλητές το 2014 και τι σήμαινε να είμαστε τόσο κοντά. Συνειδητοποίησα ότι όλοι αμφισβητούσαν αυτό που κάνει η Λίβερπουλ και κανείς δεν συμπαθούσε την ομάδα. Ούτε καν η ομάδα δεν άρεσε στην ομάδα. Οι παίκτες δεν ένιωθαν άνετα στο πετσί τους. Το σχόλιο για τα τέσσερα χρόνια ήταν, όχι για να κερδίσω χρόνο, αλλά ξέρω πώς λειτουργεί το ποδόσφαιρο. Αν δεν φτάσεις αρκετά νωρίς εκεί που ο κόσμος θέλει να πάει, τότε αυτό δεν θα συμβεί. Αυτό που πραγματικά εννοούσα δεν ήταν ότι θα έπρεπε να προπονήσω στην Ελβετία, αλλά θα χρειαζόταν ένας προπονητής από την Ελβετία, θα έπρεπε να δοκιμάσετε με κάποιον άλλο. Τέλος πάντων, ήταν μ@λ@κίες! Ο κόσμος είχε χάσει αρκετά την υπομονή του και ήθελε να δει κάτι στο οποίο θα μπορούσε να πιστέψει ξανά. Ήταν μια καλή ομάδα αλλά όχι για τα μεγάλα βραβεία και έπρεπε να την αλλάξουμε βήμα-βήμα.
Θα μπορούσα να πω τώρα [στον ιδιοκτήτη, Fenway Sports Group]: «Δεν με στηρίξατε αρκετά και θα μπορούσα να είμαι πιο επιτυχημένος», αλλά ποτέ δεν το είδα έτσι. Είχαμε συζητήσεις σχετικά με αυτό, αλλά ποτέ δεν θα τις δημοσιοποιούσα. Δεν ήθελα να προκαλέσω στον έξω κόσμο συναισθήματα ότι δεν ήμασταν ενωμένοι. Αν είχαμε μια διαφωνία, τότε την είχαμε εσωτερικά, αλλά έξω λέγαμε: «Αυτός είναι ο τρόπος μας, έτσι το κάνουμε». Αν θα βοηθούσε να καλέσουμε το κοινό σε συζητήσεις, είμαι ο πρώτος που θα το έκανα, αλλά δεν βοηθάει. Πραγματικά κατάλαβα πώς το κάνουμε και για εμάς είναι ο τρόπος του Λίβερπουλ. Το κάνουμε με τον σωστό τρόπο. Δεν κάνουμε υπερβολικές δαπάνες, πάντα ξοδεύαμε αυτά που κερδίζαμε για την ομάδα ή μια κερκίδα ή ένα προπονητήριο. Αυτός είναι ένας υγιής σύλλογος. Το να είσαι ένας υγιής σύλλογος αυτή τη στιγμή και να βρίσκεσαι στο δικό μας επίπεδο… μπορείς να πεις ότι η Μπαρτσελόνα δεν είναι ένας υγιής σύλλογος, αλλά εξακολουθεί να είναι εκεί πάνω, αλλά δεν νομίζω ότι αυτό θα ήταν κοντά στη νοοτροπία της Λίβερπουλ.
«Άλλοι σύλλογοι έχουν τεράστια χρήματα και προσπαθούν πολύ σκληρά. Εμείς πρέπει να το κάνουμε με αυτόν τον τρόπο γιατί αυτό πιστεύει πραγματικά ο κόσμος. Αυτό έχει αποδειχθεί ιστορικά. Αριστεροί, εκπαιδευμένοι από τον Μπιλ [Σάνκλι].Οι περισσότεροι από εμάς δεν τον γνωρίζουν. Δεν ζήσαμε καν εκείνη την εποχή, αλλά είναι πάντα γύρω μας. Δεν μπορείτε απλά να αλλάξετε τώρα στην άλλη πλευρά. Η νεότερη παράταξη μπορεί να είναι έτσι, αλλά ποιος νοιάζεται; Για εμάς τους μεγαλύτερους και πιθανώς από τα 30 και κάτι, θέλουν να το έχουν με τον σωστό τρόπο και νόμιζα ότι πάντα το κάναμε αυτό.
Ήμασταν άτυχοι ή ίσως σε στιγμές δεν ήμασταν αρκετά καλοί για να κερδίσουμε τρία πρωταθλήματα Πρέμιερ Λιγκ και τρία Τσάμπιονς Λιγκ. Όλοι ξέρουμε ότι με λίγη περισσότερη τύχη ή μια καλύτερη απόφαση θα μπορούσε να ήταν διαφορετικά. Ήμασταν τόσο κοντά που τα λεπτά και τα χιλιοστά έκριναν τα πράγματα για εμάς. Ξέρω ότι για τον κόσμο θα είχε τεράστια διαφορά αν κέρδιζα περισσότερα. Αν κερδίσω τρεις [τίτλους στην Premier League] είμαι σίγουρα ένας επιτυχημένος προπονητής. Αν κερδίσω έναν σε εννέα χρόνια, ο κόσμος μπορεί να διαφωνήσει γι’ αυτό.
Αλλά εγώ δεν θα μπορούσα να νοιαστώ λιγότερο γι’ αυτό. Σε αυτές τις σεζόν που είχαμε 90 και βάλε βαθμούς είχαμε 364 πραγματικά απολαυστικές μέρες και ήμασταν σχεδόν εκεί, και μετά μια στιγμή είναι απαίσια, φρικτή. Το μπλοκάρισμα στη Σίτι, το χέρι του Ροδρί, το ματς εναντίον της Ρεάλ Μαδρίτης, ο [Σέρχιο] Ράμος – ήταν κόκκινη κάρτα; Δεν είμαι σίγουρος, αλλά ήταν σκληρό. Από καιρό σε καιρό, βλέπω την κραυγή του Βίνι [Κομπανί] και σκέφτομαι: Με δουλεύεις;. Δευτερόλεπτα πριν από αυτό το γκολ σκεφτόμουν: Έλα, Μπρένταν, βγάλε τον Μάντισον, είναι κουρασμένος. Ήταν πέντε μέτρα μακριά και έπρεπε να κουνηθεί για να μπλοκάρει το σουτ. Ήμουν ξαπλωμένος στον καναπέ μου με τα χέρια στις τσέπες και ένα δευτερόλεπτο αργότερα ένιωσα σαν να είχα πάθει εγκεφαλικό. Τι μπορείς να κάνεις όταν συμβαίνει αυτό;»
Μπορείς να νικήσεις την Μπαρτσελόνα στον ημιτελικό του Τσάμπιονς Λιγκ το αμέσως επόμενο βράδυ… : «Το αγαπημένο μου. Οι άνθρωποι θέλουν πάντα να μου μιλήσουν για την ηγεσία. Δεν έχω διαβάσει ποτέ βιβλίο γι’ αυτό, οπότε πώς μπορώ να μιλήσω γι’ αυτό; Αλλά αν η καριέρα μου δεν με δίδαξε πώς να αντιμετωπίζω τις αναποδιές, τότε δεν υπάρχει καριέρα γι’ αυτό. Και αυτό ισχύει για όλους μας. Υπάρχουν προφανώς πιο σημαντικά πράγματα στη ζωή από το ποδόσφαιρο, αλλά πού μπορείς πραγματικά να μάθεις σε προχωρημένες ηλικίες πώς να αντιμετωπίζεις τα πράγματα; Γιατί ο κόσμος μιλάει – και είναι μεγάλη ιστορία – ότι δεν κερδίζουμε το πρωτάθλημα το 2019 για έναν βαθμό; Γιατί δεν κερδίσαμε το Τσάμπιονς Λιγκ το 2018 και με τον τρόπο που χάσαμε εκείνο το παιχνίδι; Να το κερδίσουμε την επόμενη χρονιά, να μην κερδίσουμε το πρωτάθλημα για έναν πόντο, αλλά να το κερδίσουμε τη μεθεπόμενη χρονιά. Αυτή η περίοδος είναι μια πλήρης επιστροφή. Ένα comeback σε 70 και κάτι παιχνίδια, το οποίο είναι απολύτως τρελό.»
