Ηταν προσβλητικό και αυτό δεν σηκώνει συζήτηση. Προσβλητικό για το μνημείο, για τη χώρα, τις Αρχές της, που υποτίθεται ότι μεριμνούν για την προστασία της πολιτιστικής κληρονομιάς, για όλους εμάς τους κατοίκους της. Ολα αυτά οι τουρίστες, που ντύθηκαν αρχαίοι του Νέτφλιξ και έστησαν ένα κιτσάτο χάπενινγκ μπροστά στον Παρθενώνα, τα έγραψαν στα ευώδη σανδάλια τους και πραγμάτωσαν τη σαχλαμάρα που με τόσο κόπο, είμαι βέβαιος, είχαν φανταστεί. Ταυτοχρόνως όμως το πάθημα στην Ακρόπολη ήταν και πολύ διδακτικό. Ηταν κάτι που το χρειαζόμασταν και θα εξηγήσω αμέσως παρακάτω γιατί.
Η Ακρόπολη είναι το σημαντικότερο αρχαιολογικό μνημείο της χώρας, για το οποίο όλοι είμαστε περήφανοι – ακόμη και όταν δεν ξέρουμε για ποιον ακριβώς λόγο, μας αρκεί όμως ο θαυμασμός των άλλων. Την περηφάνια αυτή μαρτυρούν άλλωστε τόσο η εικόνα όσο και το όνομα της Ακρόπολης, που τα συναντάμε από τις επιγραφές των σουβλατζίδικων μέχρι των βουλκανιζατέρ και μάλιστα ανά την υφήλιο. Πολύ περισσότερο, όμως, η Ακρόπολη είναι το σύμβολο μιας ιστορικής περιόδου, στην οποία σήμερα όλες οι χώρες της Δύσης αναγνωρίζουν την αφετηρία των βασικών αξιών που χαρακτηρίζουν τον πολιτισμό τους. Το μνημείο αυτό συμβολίζει τα δύο βασικότερα επιτεύγματα του ελληνικού πολιτισμού της κλασικής περιόδου. Κατ’ αρχάς, την επανάσταση της πολιτικής, δηλαδή τη διευθέτηση των υποθέσεων της πόλης μέσα από συζήτηση, στην οποία αναμετρώνται διαφορετικές θέσεις και απόψεις. Επειτα, τη μεταφορά αυτού του υποδείγματος στη μελέτη των φυσικών φαινομένων και στην αναζήτηση της απόδειξης. Αυτά τα δύο είναι οι πηγές του πολιτισμού μας και, δικαίως ή αδίκως, απλοϊκά ή μη, οι περισσότεροι αντιλαμβάνονται την Ακρόπολη (νεφελωδώς, αορίστως, δεν έχει σημασία πώς…) ως σύμβολο αυτών των αξιών. Συνεπώς, αστεία και μάλιστα κακόγουστα εις βάρος της Ακρόπολης δεν χωρούν.
Οταν όμως το ΚΚΕ, το λεγόμενο και «ιστορικό», χρησιμοποιεί παρομοίως και εξίσου αυθαιρέτως την Ακρόπολη, με κάτι κουρέλια που κατά καιρούς κρεμάνε από τον Ιερό Βράχο, τότε ούτε αγανάκτηση εκφράζεται από κανέναν ούτε καν απορίες, για το πώς είναι δυνατόν να συμβαίνουν τέτοια καραγκιοζιλίκια. Οι «αγωνιστές» εισβάλλουν με κάποιον τρόπο – είναι προφανές ότι ποτέ δεν τους εμποδίζει κανείς, διότι μεταξύ συνδικαλιστών υπάρχει πάντα κατανόηση, ενίοτε δε και συνεννόηση –, κρεμάνε τα κουρέλια, πάνω στα οποία έχουν γράψει συνθήματα (και μάλιστα στα αγγλικά, επειδή ξέρουν ότι η φωτογραφία θα μεταδοθεί διεθνώς) και εδώ, στο εσωτερικό, η είδηση μεταδίδεται κατά κανόνα χωρίς σχολιασμό και με τον σεβασμό που αρμόζει στις κηδείες. Αντιμετωπίζεται ως κάτι φυσιολογικό, εφόσον το κάνει το ΚΚΕ.
Το γελοίο της υπόθεσης είναι ότι όποιον και να ρωτήσετε (εκτός από τους ίδιους) θα σας πει ότι τέτοιου είδους πράξεις εις βάρος του μνημείου δεν είναι καθόλου σωστές. Ωστόσο, ουδείς τολμά να το πει δημοσίως ή να διαμαρτυρηθεί για την ελευθερία δράσης που αναγνωρίζεται στο ΚΚΕ και μόνο στο ΚΚΕ, γιατί για οποιονδήποτε άλλον θα υπήρχαν κάποιες συνέπειες συμβολικού χαρακτήρα, όπως η ταλαιπωρία της προσαγωγής. Οχι για το ΚΚΕ. Η «ιστορικότητά» του και ό,τι εννοούμε πίσω από τον χαρακτηρισμό το εξιλεώνει από κάθε ενοχή για συμπεριφορές, οι οποίες υπό άλλες περιστάσεις θα λέγαμε ότι ταιριάζουν σε μπράβους και τραμπούκους. Για τους λόγους αυτούς, λοιπόν, οφείλω να παραδεχτώ ότι πολύ το χάρηκα το καραγκιοζιλίκι με τους χλαμυδοφόρους στην Ακρόπολη. Μας υποχρεώνει τουλάχιστον να αναλογιστούμε σε τι μπορεί να διαφέρει η χλαμύδα από το σφυροδρέπανο, πάντα με φόντο την Ακρόπολη. Από εκεί και πέρα, ο καθένας είναι ελεύθερος να κοροϊδεύει όσο θέλει τον εαυτό του και όσο αντέχει…
