Η ιστορία έρχεται από μακριά, αλλά δεν βλέπω να πηγαίνει πουθενά αλλού, εκτός από εκεί που οδηγεί μια υπόθεση που βρίσκεται ήδη στο γραφείο του αρμόδιου εισαγγελέα. Είναι μια υπόθεση την οποία πρώτος εδώ είχα παρουσιάσει, ως ένα από τα (πολλά) παράταιρα της ελληνικής δημόσιας διοίκησης. Συγκεκριμένα είχα απορήσει για το πώς μπορεί να συμβαίνει, σε κτίριο που έχει παραχωρήσει το Δημόσιο σε συνδικαλιστικό φορέα, να πραγματοποιούνται εκδηλώσεις κάθε είδους, από κοινωνικές έως συνδικαλιστικές και σε κάποιες εξ αυτών να καταγγέλλεται η πολιτεία που τους το έχει παραχωρήσει.
Οι επιμελείς αναγνώστες της στήλης, υποθέτω, θα κάνουν αμέσως την ταύτιση των όσων αναφέρω, με το θαυμάσιο νεοκλασικό κτίριο της οδού Ερμού, δίπλα στον αρχαιολογικό χώρο του Κεραμεικού, το οποίο το υπουργείο Πολιτισμού είχε παραχωρήσει προ 35ετίας και πλέον στο Σωματείο Ελλήνων Αρχαιολόγων (ΣΕΑ).
Ηταν μια εκδήλωση για το ναυάγιο της Πύλου, που στάθηκε η αφορμή να ξεχειλίσει το ποτήρι, πέρυσι το καλοκαίρι, και είχα διατυπώσει τα σχετικά ερωτήματα, κυρίως για το πώς είναι δυνατόν σε έναν τέτοιο χώρο, που ανήκει στο ελληνικό Δημόσιο, να στήνεται μια ολόκληρη εκδήλωση, μετά μουσικής, όπου διάφοροι, κυρίως από εξωκοινοβουλευτικές κινήσεις, και ΜΚΟ, να ζητούν την παραδειγματική τιμωρία της χώρας, για τις «εγκληματικές ευθύνες της ελληνικής πολιτείας», για το ναυάγιο.
Το δημοσίευμα είχε προκαλέσει το «ενδιαφέρον» του υπουργείου Πολιτισμού, η διοίκηση του Σωματείου μού επετέθη – διά… εξωδίκου! – γιατί έθεσα αυτά τα ερωτήματα, το υπουργείο Πολιτισμού έπειτα από σύντομη έρευνα κατά την οποία διακριβώθηκε η αλήθεια των καταγγελιών της στήλης, έκανε έξωση στον ΣΕΑ, όπως είχε δικαίωμα από τη σύμβαση παραχώρησης, και η συνέχεια είναι αυτή που θα διηγηθώ παρακάτω.
Για την οποία οφείλω να σημειώσω, με δικαιώνει απολύτως, έναντι των επιθέσεων που δέχτηκα, από ορισμένα, πρέπει να υπογραμμίσω, μέλη της διοίκησης του ΣΕΑ – όχι όλα.
Εχουμε και λέμε λοιπόν: εκτός από το «ενδιαφέρον» του υπουργείου Πολιτισμού, ανάλογο «ενδιαφέρον» για τις δραστηριότητες του Σωματείου Ελλήνων Αρχαιολόγων εξεδήλωσε και η Εθνική Αρχή Διαφάνειας. Η οποία τον Σεπτέμβριο του 2023, διέταξε οικονομικό και διαχειριστικό έλεγχο στο ΣΕΑ, προκειμένου να διαπιστώσει αν ήταν αληθή όσα ανέφερα εδώ, και ειδικότερα ότι υπάρχει ζήτημα με τον τρόπο διάθεσης των χώρων του κτιρίου, με το αν εισπράττεται και πόσο νόμιμο είναι αυτό, αντίτιμο ενοικίου για τις εκδηλώσεις, πού πηγαίνουν τα χρήματα αυτά κ.λπ. κ.λπ.
Η έρευνα, για την οποία όπως αναφέρεται στο πόρισμα της Αρχής Διαφάνειας δεν συνεργάστηκε η διοίκηση του Σωματείου (αρνήθηκαν κατηγορηματικά), αποκάλυψε πρωτοφανή πράγματα: διαπιστώθηκε πλήθος παραβάσεων της φορολογικής νομοθεσίας, του αρχαιολογικού νόμου και του καταστατικού του ΣΕΑ, παραβάσεις οι οποίες τον περασμένο Φεβρουάριο απεστάλησαν, για τα περαιτέρω, στον εισαγγελέα και στο υπουργείο Οικονομικών.
Σύμφωνα λοιπόν με το πόρισμα του ελέγχου (το οποίο επιβεβαιώνει το «Στίγμα», μέχρι κεραίας!) ο ΣΕΑ μίσθωνε το κτίριο για δεξιώσεις (γάμων, βαπτίσεων) μνημόσυνα, συνελεύσεις ασχέτων με την αρχαιολογία συλλόγων (αναφέρονται ας πούμε ενδεικτικά, ο Σύλλογος φίλων του… Περού, ο Σύλλογος φίλων της Κύθνου, Σύλλογος φίλων ψυχανάλυσης κ.ά. παρόμοια), εκδηλώσεις κάθε λογής, μέχρι και ως παιδότοπος είχε χρησιμοποιηθεί ο χώρος!
Το πόρισμα αναφέρει ότι ο ΣΕΑ ζητούσε μίσθωμα για όλες τις εκδηλώσεις που γίνονταν εντός ή εκτός κτιρίου, αλλά επειδή δεν είχε δικαίωμα να εκμισθώνει κτίριο που ανήκει στο ελληνικό Δημόσιο, έκοβε αποδείξεις στις οποίες, τα ποσά που εισπράττονταν, αναγράφονταν ως δωρεές!
Τα ευρήματα της έρευνας, αναφέρεται επίσης στο πόρισμα, προέκυψαν έπειτα από ενδελεχή έρευνα των ελεγκτών, και παρά το γεγονός ότι ενώ ζητήθηκαν στοιχεία από το προεδρείο του ΣΕΑ, εκείνο αρνήθηκε να παραδώσει α) αναλυτική κατάσταση εσόδων – εξόδων για τα έτη 2018-2023, β) τραπεζικά extrait των λογαριασμών του για το ίδιο χρονικό διάστημα, καθώς και γ) βιβλίο εσόδων – εξόδων για τα έτη 2022 και 2023 – παρέδωσε στους ελεγκτές μόνο κάποιες σελίδες, και μόνο για τα έσοδα του Σωματείου.
Καλά ξεμπερδέματα να ευχηθώ στους φίλους αρχαιολόγους…
Τι υπουργούς θέλουμε; Η συνήθης απάντηση στο ερώτημα είναι «υπουργούς που να βρίσκονται κοντά στον πολίτη». Ωραία. Αλλά η απάντηση αυτή από μονή της, επιδέχεται χίλιες ερμηνείες! Για παράδειγμα, στην τραγωδία των πυρκαγιών του περσινού καλοκαιριού, στο κεφάλι πολλών και διαφόρων είχε γεννηθεί η ιδέα ότι ο Κικίλιας έπρεπε να βρίσκεται επί 24ώρου βάσεως στα μέτωπα, με μια μάνικα στο χέρι, να κατασβένει πυρκαγιές! Και επειδή αυτό δεν έγινε (ούτε φυσικά και θα μπορούσε να το κάνει κανείς), ο Κικίλιας κρεμάστηκε στα «μανταλάκια» και παρέμεινε εκεί, κρεμασμένος, καθ’ όλη τη διάρκεια του καλοκαιριού.
Παράδειγμα δεύτερο: η άγρια δολοφονία της κακομοίρας της Κυριακής, έξω από το ΑΤ Αγίων Αναργύρων. Σύσσωμη η αντιπολίτευση έσπευσε να ζητήσει την παραίτηση του Χρυσοχοΐδη – του καλύτερου, ειρήσθω εν παρόδω, υπουργού Προστασίας του Πολίτη, εδώ και δεκαετίες. Γιατί αυτό; Διότι ένας αστοιχείωτος, άπειρος και ανεύθυνος τηλεφωνητής της Αμεσης Δράσης είπε στην κοπέλα ότι τα περιπολικά δεν είναι ταξί, και δύο γυναίκες αστυνομικοί στο τμήμα, την αντιμετώπισαν όχι ως θύμα έμφυλης βίας, αλλά ως μια τρελή που τους χάλαγε την ηρεμία.
Αρα, για να μη χάσει το «κεφάλι» του ο Χρυσοχοΐδης, τις νύχτες, θα πρέπει να σηκώνει ο ίδιος το τηλέφωνο και να απαντάει στις κλήσεις στην Αμεση Δράση, και ταυτόχρονα, να κάνει και τις νυχτερινές βάρδιες στα αστυνομικά τμήματα. Ναι το ξέρω, το θέμα με την άγρια δολοφονημένη κοπέλα δεν σηκώνει πλάκα, αλλά ας κάτσουμε όλοι να σκεφτούμε τι ακριβώς υπουργούς θέλουμε, τι είναι το ανθρωπίνως δυνατόν να γίνει, και τι εν τέλει, συμβαίνει.
Το πιο εύκολο είναι να παραιτούνται ή να αποπέμπονται υπουργοί. Το δύσκολο είναι να στηθεί από την αρχή ένα κράτος το οποίο, από τύχη υπάρχει. Και εμείς μαζί…
Το βιβλίο που θα εισηγηθώ σήμερα, φαινομενικά αφορά τους παθιασμένους για το ποδόσφαιρο και τον μαγικό κόσμο που το περιβάλλει. Στην πραγματικότητα όμως είναι μια ανατομία του δημοφιλέστερου αθλήματος στον σύγχρονο κόσμο, ιδωμένη από τα έμπειρα μάτια (τα αφτιά και τη γραφή) ενός δικού μας ανθρώπου, και δικού μου φίλου, του Αντώνη Καρπετόπουλου. Φέρει τον τίτλο «Euro – Δυσκολότερο από ένα Μουντιάλ», και όχι δεν αναφέρεται στο ευρώ, όπως ίσως θα μπορούσε να σκεφτεί κάποιος άσχετος με το αντικείμενο, αλλά στον κορυφαίο ποδοσφαιρικό θεσμό σε επίπεδο εθνικών ομάδων της Ευρώπης, το Ευρωπαϊκό Κύπελλο. Εκείνο, που και εμείς, κατακτήσαμε μια φορά, το 2004, και η ανάταση που ένιωσε το έθνος ήταν ίσως η μεγαλύτερη μεταπολεμική…
Το βιβλίο του Καρπετόπουλου είναι μια αναδρομή στα 60 χρόνια της ύπαρξης του Ευρωπαϊκού Κυπέλλου, και διανθίζεται από ένα πλήθος αγνώστων γεγονότων, και ντοκουμέντων, που το καθιστούν τρομερά ενδιαφέρον όσο και εύληπτο, για κάθε φίλαθλο. Ξεχωριστό κεφάλαιο του βιβλίου, το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Παπαδόπουλος, αφορά την ιστορία του «δικού μας» Euro, καθώς διανθίζεται από τις μαρτυρίες που καταθέτουν παλιές δόξες του ελληνικού ποδοσφαίρου, από τον (επίκαιρο, λόγω ευρωεκλογών) Θοδωρή Ζαγοράκη μέχρι τον καταπράσινο Γιώργο Καραγκούνη, τον Αντώνη Νικοπολίδη, τον απαραίτητο Ν. Αναστόπουλο κ.ά.
Βιβλίο για παραλία, τώρα που ζέστανε κι ο καιρός…
