Με προβληματίζουν τα τελευταία σημειώματα του Μεγάλου Δασκάλου της Δημοσιογραφίας και του Αλέξη Τσίπρα, του Θανάση Καρτερού δηλαδή, στην κομματική «Αυγή». Εκφράζει κατά σύστημα επιφυλάξεις για τον νέο αρχηγό και, ιδίως, για τον τρόπο του να διοικεί το κόμμα. Για την περιφρόνησή του στους κομματικούς μηχανισμούς, για την αδιαφορία για συγκλίσεις, πλειοψηφίες και μειοψηφίες, για θέσεις αρχών και για ανάδειξη της αριστερής συλλογικότητας.
Η χθεσινή του παρέμβαση, π.χ., ήταν απολύτως επικριτική. Ο Καρτερός επικρίνει τον Στέφανο Κασσελάκη επειδή χαρακτήρισε «κοκορομαχίες» την κοινοβουλευτική σύγκρουση για τα Τέμπη, επειδή δεν πιστεύει ότι πρέπει να μειωθούν οι αμυντικές δαπάνες, επειδή ζητάει διπλές εκλογές τον Ιούνιο θέτοντας μάλιστα ζήτημα διεθνών παρατηρητών, επειδή οι θέσεις για την οικονομία και την Ευρώπη που παρουσίασε πριν πάει φαντάρος δεν ήταν αποτέλεσμα κομματικών αποφάσεων αλλά τις επεξεργάστηκε ο ίδιος και think tankers.
Ο αρθρογράφος και άλλοτε σύμβουλος του Αλέξη Τσίπρα εξανίσταται επειδή ο πρόεδρος Κασσελάκης «δημοσιοποιεί ως θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ ρηξικέλευθες προσωπικές του θέσεις. Το κάνει συστηματικά. Και ενώ ορκίζεται στη συλλογικότητα, το κάνει χωρίς να υποκύπτει στην ανάγκη και τη βάσανο των συλλογικών οργάνων». Και καταθέτει τη στενοχώρια του επειδή δεν δείχνουν να έχουν πρόβλημα γι’ αυτό «μια σειρά επώνυμα στελέχη του κόμματος, που ή σπεύδουν να υιοθετήσουν ως θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ τις θέσεις του προέδρου, τις οποίες μαθαίνουν από τα ΜΜΕ, ή σιωπούν υπό το καθεστώς αιφνιδιασμού, επιβεβαιώνοντας έτσι όσα ο Στέφανος Κασσελάκης δηλώνει, ότι το κόμμα διακατέχεται πλέον από ομοψυχία και πολιτική ενότητα».
Προφανώς, συνοψίζει ο Θανάσης Καρτερός, «ζούμε μια μεγάλη ανατροπή στον ΣΥΡΙΖΑ. Καθεστώς προεδρικής πολυπραγμοσύνης και συλλογικής σιωπής ή εκ των υστέρων συναίνεσης».
Εχω όμως την εντύπωση ότι ο Μέγας Δάσκαλος είναι ανάμεσα στους τελευταίους που αντιλαμβάνονται τη μεγάλη αλλαγή. Οι περισσότεροι την κατάλαβαν στις Σπέτσες, στο εξοχικό του, τον περασμένο Ιανουάριο, όπου τελικά προσήλθαν ακόμα και εκείνοι που τους πειράζουν τα πλοία. Από όσους έχουν μείνει στο κόμμα, ελάχιστοι πιστεύουν ακόμα ότι μπορεί να είναι καθοριστικές οι κομματικές διαδικασίες. Ο άνθρωπος που έκανε το κομμάτι του διευκολύνοντας τις κομματικές επιχειρήσεις να αντεπεξέλθουν στα οικονομικά τους προβλήματα προφανώς δεν ήταν διατεθειμένος να αναλάβει μόνο χρέη.
Γι’ αυτό άλλωστε πορεύεται με τους δικούς του ανθρώπους (ο ναύαρχος, ο Πολάκης, ο Παππάς και οι συνεργάτες του γραφείου του), προετοιμάζει νέο όνομα για το κόμμα και από το παλιό κόνσεπτ κρατά τον αντισυστημισμό και την εχθροπάθεια. Θα είναι αριστερός αντισυστημισμός, αριστερή εχθροπάθεια; Δεν έχω πειστεί. Το μόνο πράγμα για το οποίο είμαι σίγουρος είναι ότι ο πρόεδρος Κασσελάκης θα έχει αριστερούς στην υπηρεσία του. Αν ο Μέγας Δάσκαλος της Δημοσιογραφίας σήμερα τους απαξιώνει, ας μην υποτιμά το ότι για πολύ κόσμο ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν επάγγελμα το προηγούμενο διάστημα, και μπορεί ακόμα να παραμένει επάγγελμα. Και όπως θα έλεγε ο Κασσελάκης, η δουλειά δεν είναι ντροπή.
Αλλά, στο κάτω κάτω, τι κάνει ο Κασσελάκης. Ο,τι έκανε κι ο Τσίπρας. Προσωπικό κόμμα είναι κι αυτός, απλώς είχε πιο κοντινές στην Αριστερά αναφορές, ο λαϊκισμός του Τσίπρα δηλαδή ήταν ξεκάθαρα αριστερός λαϊκισμός. Του Κασσελάκη δεν έχει ακόμα πρόσημο – αλλά με τόσους αριστερούς στο κόμμα πάλι αριστερός λαϊκισμός θα είναι. Ακόμα κι αν δεν τον εγκρίνει ο Μέγας Δάσκαλος.
