Είναι γνωστό ότι ο άνθρωπος είναι εκτός πραγματικότητας και δεν χρειάζονται περαιτέρω αποδείξεις. Παρ’ όλα αυτά, ο πρόεδρος κ. Βελόπουλος, με τη φιλοτιμία που τον διακρίνει, δεν θέλει να αφήσει ούτε σκιά αμφιβολίας στο μυαλό μας και, γι’ αυτό, ζητάει με επιστολή του στον Πρόεδρο της Βουλής να προσκληθεί να μιλήσει στη Βουλή των Ελλήνων ο Ιλον Μασκ…
Επειδή ο Μασκ έχει πολλές και μεγάλες υποθέσεις ανοιχτές (να στείλει την ανθρωπότητα στον Αρη, να ρίξει την κυβέρνηση του Στάρμερ στη Βρετανία, να σπάει πλάκα με την ευθιξία των Γερμανών, να συγκυβερνά με τον Τραμπ κ.λπ.), μήπως θα ήταν σκόπιμο ο κ. Βελόπουλος να τον είχε ρωτήσει προηγουμένως; Γιατί φανταστείτε τι ντροπή θα είναι, αν η Βουλή του απευθύνει την πρόσκληση και ο Μασκ την αρνηθεί. Ποιος το διακινδυνεύει αυτό; Αφήστε ότι, αν ο Μασκ είναι σε κακή διάθεση, μπορεί στην αρνητική απάντησή του να μας προσφωνεί «κορίτσια», όπως έκανε με τον Τζάστιν Τριντό. Λοιπόν, ας συνεννοηθεί πρώτα με το γραφείο του Μασκ ο κ. Βελόπουλος, που είχε και τη μεγαλοφυή ιδέα, και μετά μπορεί να τεθεί το θέμα στη διάσκεψη των προέδρων.
Καταλαβαίνω ότι ο κ. Βελόπουλος κωλύεται να ενεργήσει μόνος του, επειδή στο γραφείο του Μασκ το πιθανότερο είναι να μην υπάρχει κανείς που να καταλαβαίνει και να μιλάει τα ελληνικά. Πρόβλημα, βέβαια· όχι όμως ανυπέρβλητο. Θα μπορούσε ο κ. Βελόπουλος να ζητήσει από τον Ιησού να γράψει εκείνος μια επιστολή στον Μασκ στα αγγλικά. Είναι δυνατόν να μην τα κάνει πάνω του από τη χαρά του ο Μασκ όταν την πάρει στα χέρια του και δει ποιος την υπογράφει; Ούτως ή άλλως, ο άνθρωπος την έχει ψωνίσει σε τέτοιο βαθμό με τον εαυτό του, ώστε μπορεί να το πιστέψει ότι του γράφει ο Ιησούς…
Τόσο τα ευτράπελα, όπως το παραπάνω, όσο και τα αίσχη, που σημειώνονται τελευταία από εκφάνσεις την εγχώριας Ακροδεξιάς, εντάσσονται στα απόνερα από την επανεκλογή του Ντόναλντ Τραμπ στην προεδρία των ΗΠΑ. Αυτό είναι που ενθαρρύνει και την κωμική προσπάθεια του Κυριάκου Βελόπουλου να συνδέσει το όνομά του με τον Ιλον Μασκ, αλλά και την αχρεία επίθεση της Αφροδίτης Λατινοπούλου στη μνήμη του Κώστα Σημίτη. Στην πρώτη περίπτωση, του κ. Βελόπουλου, η σύνδεση είναι προφανής. Στην περίπτωση της κυρίας Λατινοπούλου, όχι και τόσο, γι’ αυτό και πρέπει να εξηγήσω τη συγκεκριμένη τεχνική του Τραμπ, που προσπάθησε ατυχώς να μεταφέρει στα καθ’ ημάς.
Σε όλη τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας του, ο Τραμπ σκοπίμως αντιμετώπιζε τους αντιπάλους του με προσωπικές προσβολές και εκφράσεις υβριστικές. Μάλιστα ο ίδιος τόνιζε στις ομιλίες του ότι οι συνεργάτες του τον πίεζαν και τον εκλιπαρούσαν να μην εκστομίζει κακές λέξεις, έκανε μάλιστα ένα ολόκληρο σκετς σχετικώς, μιμούμενος τις παρακλήσεις των συνεργατών του να είναι ευπρεπής κ.λπ. Στο τέλος όμως, εκείνος πάντα έκανε το δικό του και έλεγε στον κόσμο αυτά που υποτίθεται ότι δεν έπρεπε. Αυτό, έτσι όπως το περιγράφω παραπάνω, ο Τραμπ το έκανε συστηματικά. Δεν ήταν ότι του ξέφευγαν οι χοντράδες. Τις είχε υπολογισμένες και μάλιστα προετοίμαζε κάθε φορά και την ατμόσφαιρα, για να τις αμολήσει και να κάνουν κρότο.
Οι Δημοκρατικοί, όπως και οι αναλυτές των παραδοσιακών ΜΜΕ, οι οποίοι στη συντριπτική πλειοψηφία τους υποστήριζαν τους Δημοκρατικούς, όλα αυτά τα θεωρούσαν γκάφες, αμετροέπεια, αποδείξεις ότι ο Τραμπ δεν ελέγχει το θυμικό του. Εκαναν τεράστιο λάθος. Στην πλειοψηφία των ψηφοφόρων εκείνων που προσέλκυσε η ατζέντα του Τραμπ, τους άρεσε ότι ο υποψήφιός τους τσαλαπατούσε τους κανόνες της ευπρέπειας στην πολιτική. Η αγένειά του, η χοντράδα και η γαϊδουροσύνη του, ήταν για τους ψηφοφόρους αυτούς απόδειξη της γνησιότητάς του, απόδειξη ότι εννοεί αυτά που τους λέει και τους υπόσχεται.
Η πρόεδρος της Φωνής Λογικής έκρινε ότι ο θάνατος του Κώστα Σημίτη ήταν η κατάλληλη αφορμή για να ασκήσει εδώ την τεχνική της πρόκλησης με τον τρόπο του Τραμπ. Δεν τα κατάφερε, για πολλούς λόγους, ο βασικότερος των οποίων ήταν ότι διάλεξε το λάθος θέμα στη λάθος στιγμή. Ετσι, αντί να μας αποδείξει τη γνησιότητα και την τόλμη της, όπως ήλπιζε, μας έδειξε τη γνωστική ανεπάρκειά της, την αναισθησία της και πόσο αδίστακτη μπορεί να γίνει για λίγη δημοσιότητα. Αν ο σκοπός της ήταν να προβληθεί μέσω της επίθεσης στον Σημίτη ως γνήσια και δυναμική, αυτό που πέτυχε τελικά ήταν να προβληθεί ως κακίστρω…
