Εχουν χυθεί τόνοι μελάνης για αυτά τα σκάνδαλα, έχουν γίνει πολλές έρευνες, έχουν αποπεμφθεί πολλοί αξιωματούχοι, έχουν κλειστεί στη φυλακή πολλοί θύτες, έχουν γυριστεί μέχρι και τηλεοπτικές σειρές: η ιστορία είναι, με δυο λόγια, παλιά, αλλά αφού το απαιτεί ο Ιλον Μασκ και οι απανταχού χειροκροτητές του, ας τη θυμηθούμε: για κοντά 15 χρόνια, μεταξύ 1997 και 2013, σε διάφορες υποβαθμισμένες βιομηχανικές πόλεις της Αγγλίας, από το Ρόδεραμ και το Ρότσντεϊλ έως το Τέλφορντ και το Ολνταμ, συμμορίες ανδρών κακοποιούσαν και εκμεταλλεύονταν σεξουαλικά ανήλικα κορίτσια ακόμα και 11 χρόνων. Οι δράστες ήταν πρωτίστως πακιστανικής καταγωγής. Τα θύματα, πρωτίστως λευκά, ευάλωτες έφηβες από στερημένα, δυσλειτουργικά περιβάλλοντα, που ζούσαν συνήθως σε ιδρύματα και δομές. Οπως αποκαλύφθηκε εκ των υστέρων, πολλές υπηρεσίες και αστυνομικά τμήματα γνώριζαν τουλάχιστον ένα κομμάτι της κακοποίησης, αλλά δεν έκαναν τίποτα για αυτό.
Δεν θα συζητήσουμε καν το πόσο ειδεχθής ήταν η δράση αυτών των «rape gangs». Τα θύματα δελεάζονταν με μικρά χρηματικά ποσά, ποτίζονταν με αλκοόλ και ναρκωτικά, βιάζονταν από έως και πέντε άνδρες ταυτόχρονα, προωθούνταν κατόπιν σε φίλους και συγγενείς, μεταφέρονταν από εδώ και από εκεί, ξυλοκοπούνταν και απειλούνταν. Μεταξύ των περιστατικών που καταγράφηκαν από την αστυνομία ήταν ένα 15χρονο κορίτσι υπερβολικά μεθυσμένο για να θυμάται ότι βιάστηκε διαδοχικά από 20 άνδρες, ένα άλλο θύμα τόσο μεθυσμένο που έκανε εμετό στην άκρη του κρεβατιού ενόσω τη βίαζαν δύο άνδρες και μία 13χρονη που έμεινε έγκυος και έκανε έκτρωση. Μόνο στο Ρόδεραμ, κακοποιήθηκαν περίπου 1.400 κορίτσια, άλλα 1.000 κακοποιήθηκαν στο Τέλφορντ, εκατοντάδες δράστες ταυτοποιήθηκαν ανά τη χώρα.
Δεν θα συζητήσουμε, αντιστοίχως, καν το πόσο απαράδεκτη και εγκληματική ήταν για χρόνια η συμπεριφορά πολλών υπευθύνων. Με το που γίνονταν οι πρώτες καταγγελίες από θύματα, οι τοπικές Αρχές που έπρεπε κανονικά να τα προστατεύσουν συχνά αντιδρούσαν κατηγορώντας τα παιδιά ότι έλεγαν ψέματα. Εκ των υστέρων, αυτή η απροθυμία αντιμετώπισης της κακοποίησης αποδόθηκε σε έναν συνδυασμό παραγόντων που περιστρέφονταν γύρω από τη φυλή, την τάξη, τη θρησκεία και το φύλο: φόβος ότι η εθνοτική καταγωγή των δραστών θα επέφερε καταγγελίες για ρατσισμό, περιφρονητικές και σεξιστικές συμπεριφορές απέναντι σε θύματα της εργατικής κυρίως τάξης, έλλειψη παιδοκεντρικής εστίασης, επιθυμία να προστατευτεί η φήμη της πόλης, έλλειψη κατάρτισης και πόρων…
Οπως προείπαμε, έχουν γίνει πολλές έρευνες για το θέμα, και σε τοπικό και σε εθνικό επίπεδο: η Ανεξάρτητη Ερευνα για τη Σεξουαλική Κακοποίηση Παιδιών ξεκίνησε το 2014 και τα πορίσματά της δημοσιοποιήθηκαν το 2022. Τον περασμένο Νοέμβριο, βέβαια, η επικεφαλής της, η βρετανίδα ακαδημαϊκός Αλέξις Τζέι, δήλωσε «απογοητευμένη» καθώς καμία από τις 20 συστάσεις της δεν είχε εφαρμοστεί. O υπουργός Υγείας του Κιρ Στάρμερ (που έκλεινε τότε τέσσερις μήνες στην Ντάουνινγκ Στριτ, έπειτα από 14 χρόνια διακυβέρνησης των Τόρις), διαβεβαίωσε πως η κυβέρνησή του δεσμεύεται να εφαρμόσει «πλήρως» τις συστάσεις της έκθεσης. Αυτό ναι, είναι ένα σοβαρό θέμα. Αλλά εκείνο που ενδιαφέρει τον Μασκ είναι άλλο: να προωθήσει την ακροδεξιά του ατζέντα.
Η αφορμή που βρήκε για να εξαπολύσει, παραμονές Πρωτοχρονιάς, ένα νέο (συνεχιζόμενο) μπαράζ μηνυμάτων στο X εναντίον της κυβέρνησης των Εργατικών ήταν το «όχι» που είπε η υφυπουργός Εσωτερικών, Τζες Φίλιπς, στην έκκληση του δημοτικού συμβουλίου του Ολνταμ για μία νέα δημόσια έρευνα γύρω από το σκάνδαλο των κακοποιήσεων. Το «όχι», βέβαια, ειπώθηκε τον περασμένο Οκτώβριο, ενώ αντίστοιχη στάση είχε κρατήσει προ διετίας και η κυβέρνηση των Συντηρητικών. Η Φίλιπς ξεκαθάρισε πως θεωρεί χρησιμότερη μία νέα έρευνα από τις τοπικές Αρχές, με τη στήριξη πάντα της κυβέρνησης, η εν λόγω έρευνα έχει ήδη ξεκινήσει. Μικρή σημασία έχουν όμως όλα αυτά.
Ο Μασκ αποκάλεσε τη Φίλιπς «απολογήτρια της γενοκτονίας των βιασμών». Και, δεδομένης της θέσης που είχε ο Στάρμερ μεταξύ 2008 και 2013 ως επικεφαλής εισαγγελέας στην Αγγλία και την Ουαλία, αποφάνθηκε πως ο βρετανός πρωθυπουργός συμμετείχε στη συγκάλυψη, είναι «συνένοχος στον ΒΙΑΣΜΟ ΤΗΣ ΒΡΕΤΑΝΙΑΣ» και πρέπει να πάει φυλακή – ξεκίνησε μάλιστα και δημοσκόπηση με το ερώτημα αν η Αμερική «πρέπει να απελευθερώσει τον λαό της Βρετανίας από την τυραννική κυβέρνησή της». Στο μεταξύ, ο ίδιος ήρε αιφνιδιαστικά τη στήριξή του προς τον Νάιτζελ Φάρατζ, αφήνοντάς τον να περιμένει τα εκατομμύρια που προσδοκούσε, ο αφελής, και αξίωσε αλλαγή ηγεσίας στο ακροδεξιό του κόμμα, το Reform UK – έτσι, επειδή μπορεί, το ίδιο ίσως να κάνει μεθαύριο και με την έτερη αγαπημένη του, τη γερμανική AfD, ο άνθρωπος ονειρεύεται ότι ανεβοκατεβάζει κυβερνήσεις, εκεί θα κολλήσει;
Κι όμως, κατά έναν περίεργο τρόπο, που ξεπερνά τη λογική, άνθρωποι που θέλουν να θεωρούνται σοβαροί παίζουν προθύμως το παιχνίδι του Μασκ, επικροτούν τις πολιτικές του παρεμβάσεις σε ξένες χώρες, υιοθετούν ευχαρίστως τη διαστρεβλωμένη οπτική του, δέχονται αδιαμαρτύρητα την παραπληροφόρηση που διασπείρει, εγκαλούν τα «mainstream media» επειδή, λέει, θάβουμε τα θέματα που αναδεικνύει, κατακεραυνώνουν όλους όσοι δεν υποκλίνονται στο μεγαλείο του ανδρός. Αυτή η πεποίθησή τους ότι στέκονται στη σωστή πλευρά της ιστορίας, αυτή είναι η πιο τρομακτική.
