Επειδή τα [λεγόμενα] «στοιχήματα» των πολιτικών ηγετών για το 2025 προβάλλονται άνευ επι/γνώσεως, ως απλές ευχές [αφού στερούνται στοιχειώδους επεξεργασίας] κι αποτελούν μία αυτοαναφορική υπαρξιακή αγωνία, ως προς την τύχη τους και την πορεία του «ζωτικού τους χώρου», νομίζω ότι πρέπει να προσεγγίσουμε με επιφύλαξη τα λόγια, ενθυμούμενοι τα έργα τινών εξ αυτών.
- Η επιτυχής διαχείριση των κρίσεων, που διακρίνει τους ηγέτες από τους δημαγωγούς, δεν σχετίζεται τόσο με την επίκληση του όποιου «δίκαιου αγώνα», όσο με το ποιος εμπνέει εμπιστοσύνη ότι έχει συνεπές σχέδιο/πρόγραμμα για τη δι-έξοδο. Ποιος ήταν αυτός το 2024;
- Καμιά πολτοποίηση ιδεών και ρευστοποίηση αξιών δεν απέδωσε κάτι ουσιώδες μεσοπρόθεσμα, εκτός από την επιβεβαίωση της ανυπαρξίας αρχών πολιτικής ηθικής. Ποιο κόμμα τήρησε συνεπή στάση το 2024;
- Κάποιοι βουλευτές ή υπουργοί «εν αγνοία» [Γ. Αικατερίνης, ουδέν οίδα, θεατρικό 2024], δηλαδή ευρισκόμενοι με καραμπόλες στη θέση ευθύνης του αξιώματός τους, αρνούνται να συνειδητοποιήσουν ότι το προσωπικό κύρος και το γόητρο της εξουσίας δεν ταυτίζονται με αυλικές συμπεριφορές. Θα ήθελα να είχαμε αντίθετα παραδείγματα συνέπειας κι αξιοπρέπειας το 2024.
- Η «δικτατορία των παρακοιμώμενων» διανοουμένων, που έχουν εγκλωβίσει ακαλλιέργητους πολιτικούς και ψωνισμένους παρατρεχάμενους σε ιδεολογήματα με άχνα πολιτικής φιλοσοφίας, έχει προκαλέσει τερατογενέσεις φανατικών, που δυστυχώς αυξήθηκαν το 2024 [με γνωστές «δολοφονίες χαρακτήρων»].
- Οι παντός είδους «δικαιωματιστές», που παραχωρούν αφειδώς στους άλλους δικαιώματα τα οποία οι ίδιοι δεν διαθέτουν, δημιουργούν συγχύσεις στη νεολαία, καλλιεργώντας 2024 φρούδες καταστάσεις συγ-κρούσεων.
- Το έγκλημα, που για ορισμένους ριζοσπάστες άλλοτε αποδίδεται στο Κράτος κι άλλοτε εμφανίζεται σαν μία τρέχουσα πολιτισμική παθογένεια, διπλασιάζει τον φόβο και την ανασφάλεια, όχι μόνο την κυρ Παντελήδων που έζησαν στη χώρα μας το 2024, αλλά όλων.
- Η «κοινωνία των κλειστών οριζόντων», που αφήνει απέξω τους μισούς πολίτες/ανθρώπους, φέρεται σαν ν’ αυτοκτονεί, καθώς υπονομεύει και τη συνοχή και την ειρηνική συνύπαρξη, αγνοώντας τους κανόνες συμβίωσης εν έτει 2024.
- Ο πολίτης που ζει για ν’ [αντ]εκδικηθεί [αδικίες, ανισότητες, παρελθόν], δεν αφήνει ούτε στον εαυτό του, ούτε στους άλλους μία ευκαιρία 2024 όρων διαπραγμάτευσης.
- Πολλοί Ελληνες μοιάζει να ζούνε «σαν ξένοι στα ξένα» ή σαν πρόσφυγες του 1922 κι όχι σαν συμ-πολίτες το 2024.
- Τόσο η τοξικότητα, όσο και η δίδυμη αδελφή της, η αντιτοξικότητα, συμψηφίζουν τα ανομήματά τους και… η ζωή συνεχίζεται με το ομαλό πέρασμα από το 2024 στο 2025.
Αν για το 2024 ισχύουν τα παραπάνω, κρίνω ότι για το 2025 άπαντες αρεσκόμαστε ν’ αναμιγνύουμε προσδοκίες και προφητείες, εν γνώσει μας ότι τον τελικό λόγο θα έχουν «οι προδοσίες» [ανθρώπων και ιδεολογιών].
- ΥΓ. κάθε εμιγκρές κι ένας ντεγκρές;
- ΥΓ2. αν «εθνικόν το αληθές» σε ποιο εθνικό σχέδιο εντάσσονται τα αναληθή που διαβάζουμε καθημερινά ένθεν/κακείθεν;
- ΥΓ3. «τότε για πρώτη φορά κατάλαβα, τι σήμαινε ήττα του κινήματος» [Τίτος Πατρίκιος, γράμμα μετάνοιας-μαθητεία]
