Ο χριστουγεννιάτικος καβγάς που ξεκίνησε η ΝΔ με το ΠΑΣΟΚ είχε τουλάχιστον μια διασκεδαστική αφορμή: τον Παύλο Γερουλάνο και κάποιες κουβέντες που μάλλον του ξέφυγαν. Σε συνομιλία του με τον υποδιοικητή της Τραπέζης της Ελλάδος, Θ. Πελαγίδη, η οποία δημοσιεύτηκε στο «ΒΗΜΑ», ο κ. Γερουλάνος αναγνώρισε ότι η έκτακτη φορολόγηση των τραπεζών, που ζητούσε το ΠΑΣΟΚ, θα οδηγούσε στην αύξηση του κόστους του δανεισμού και, ως εκ τούτου, στη μείωση του μεγέθους του. Παραδέχτηκε, δηλαδή, τον λόγο για τον οποίο η κυβέρνηση δεν συμφωνούσε με το προτεινόμενο από το ΠΑΣΟΚ μέτρο. Το γραφείο Τύπου της ΝΔ ανέδειξε το γεγονός, με μια επιθετική ανακοίνωση του Νίκου Ρωμανού, στην οποία κατηγόρησε το ΠΑΣΟΚ για απόπειρα εξαπάτησης των πολιτών. (Υπερβολική κατηγορία, μάλλον αμέλεια και επιπολαιότητα ήταν…)
Ομως, ανεξαρτήτως του τι μπορεί να νομίζει ο ίδιος, ο κ. Γερουλάνος δεν είναι το ΠΑΣΟΚ. Είναι ένα διακεκριμένο στέλεχός του και παρ’ ολίγον αρχηγός του, το επίσημο ΠΑΣΟΚ όμως είναι αυτό που εκφράζεται διά του προέδρου του, του κ. Ανδρουλάκη. Και ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ δεν νομίζω ότι συμμερίζεται την άποψη του κ. Γερουλάνου. Κατά πάσα πιθανότητα, δε, μάλλον θα ενοχλείται όταν η πρόταση του κόμματός του αμφισβητείται εκ των έσω. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο όμως, το έκανε ολόκληρο θέμα η ΝΔ – αυτή ήταν δηλαδή η σκοπιμότητα της υπερβολής στο ύφος της καταγγελίας. Επειδή το τρωτό σημείο στην ενότητα του ΠΑΣΟΚ εντοπίζεται μεταξύ Ανδρουλάκη και Γερουλάνου. Πώς, λοιπόν, να αφήσουν την ευκαιρία ανεκμετάλλευτη από το γραφείο Τύπου της ΝΔ; Αν καθυστέρησαν κατά μία εβδομάδα να αξιοποιήσουν την ευκαιρία, όπως επεσήμανε ο κ. Γερουλάνος στη δική του απάντηση, δεν υπάρχει λόγος καχυποψίας. Ηταν προφανώς επειδή τους τη φύλαγαν ως χριστουγεννιάτικο δώρο! Αλλωστε, αν το θέμα έμενε παραπάνω στο ψυγείο θα χάλαγε και θα το πετούσαν…
Ο κ. Γερουλάνος είναι γενικώς θυμωμένος από την έκβαση που είχε η υπόθεση της αμφισβήτησης του κ. Ανδρουλάκη, πολύ περισσότερο επειδή πιστεύει (και το λέει εξάλλου) ότι θα είχε κερδίσει αυτός τη θέση του προέδρου, αν το εκλογικό κοινό του δεν είχε διασπαστεί λόγω της υποψηφιότητας Διαμαντοπούλου. Υποθέτω ότι θα βουρλίζεται κάπως όταν βλέπει την κ. Διαμαντοπούλου να έχει αναλάβει την, ούτως ειπείν, εξημέρωση του κ. Ανδρουλάκη, λ.χ. όταν τον πήγε προσφάτως στον ΣΕΒ, όπως ας πούμε πηγαίνουν ένα παιδάκι στον ζωολογικό κήπο. Από την πλευρά του, τον καταλαβαίνω. Ο κ. Ανδρουλάκης εδραιώθηκε για τα καλά με την επανεκλογή του, αν μάλιστα ανεβάσει το εκλογικό ποσοστό του κόμματος, τότε δεν τον μετακινεί κανένας. Επομένως, πότε θα γίνει αρχηγός ο κ. Γερουλάνος; Αυτή ήταν η στιγμή του και ξέρει ότι την έχασε, εξού και ο θυμός. Το δείχνει κιόλας ότι κουβαλάει πολύ θυμό, γιατί έχει γίνει ασυνήθιστα ευέξαπτος, όπως στη συζήτηση του προϋπολογισμού, όταν έβρισε τον Τάκη Θεοδωρικάκο επειδή έκανε έναν υπαινιγμό στη μεγαλοαστική καταγωγή του κ. Γερουλάνου.
Επομένως, όσο και αν προσπαθεί ο κ. Γερουλάνος να υποβαθμίσει το θέμα, με αστειάκια για παιδικές ταινίες του Netflix, αυτός είναι ο ευαίσθητος κρίκος στην ενότητα του ΠΑΣΟΚ, γι’ αυτό και ασχολούνται μαζί του χριστουγεννιάτικα από τη ΝΔ.
Ο μακαρίτης Τζίμι Κάρτερ, που μας άφησε χρόνους, ύστερα από έναν ολόκληρο αιώνα που ήταν κοντά μας, ήταν κατά κάποιο τρόπο ένα ατύχημα στην ιστορία του προεδρικού θεσμού στις ΗΠΑ. Αν δεν είχε προηγηθεί η κρίση του Γουότεργκεϊτ, αν δεν υπήρχε το κλίμα δυσπιστίας και καχυποψίας για το ιερατείο της Ουάσιγκτον, αυτός, ένας μάλλον άγνωστος σε εθνικό επίπεδο πολιτικός, ίσως δεν θα γινόταν ποτέ πρόεδρος των ΗΠΑ. Ο δε αντίπαλός του στις προεδρικές εκλογές του 1976, ο Τζέραλντ Φορντ, ήταν πολύ πιο καταρτισμένος και ικανός από εκείνον. Ηταν όμως ο αντιπρόεδρος του ευρέως μισητού Νίξον, επιπλέον είχε την ατυχία να σκοντάφτει συχνά στις σκάλες του αεροπλάνου και, το χειρότερο, είχε τη χαρισματικότητα που έχει ένα τραπέζι, ένα σκαμνί ή ένα σκεύος της κουζίνας. Ο Κάρτερ ήταν άνθρωπος καλών προθέσεων και εξαιρετικού ήθους, όπως απέδειξε με τον διεθνή ρόλο που ανέπτυξε μετά την αποχώρησή του από την προεδρία. Οι αποτυχίες της προεδρίας του, όμως, είναι η απόδειξη ότι η πολιτική δεν είναι άθλημα για τους «καλούς ανθρώπους»· δυστυχώς, τα «κωλόπαιδα» τα καταφέρνουν καλύτερα. Γι’ αυτό και ο Μακιαβέλι θα είναι πάντα η βάση της σύγχρονης πολιτικής επιστήμης.
