Ενας γενικός κανόνας επιβίωσης για τα οικογενειακά και κοινωνικά τραπέζια των γιορτών, μας λέει ότι είναι καλή ιδέα η αποφυγή των πολιτικών συζητήσεων. Επειδή, όμως, μερικοί δεν θα το καταφέρουμε ποτέ, ας είμαστε, έστω, λίγο, προετοιμασμένοι. Στα κεντροαριστερά τραπέζια, για παράδειγμα, αυτό που απασχολεί είναι το μέλλον του λεγόμενου «προοδευτικού χώρου» με τα ατέρμονα σενάρια συνεργασιών του. Θέμα απαραίτητο, σαν τις πατάτες στο ψητό και τα SOS των Πανελληνίων.
Η πρώτη απάντηση στη βασική ερώτηση, για το αν θα υπάρξει σύμπραξη των κομμάτων του προοδευτικού τόξου απέναντι στη ΝΔ, είναι σύντομη και μονολεκτική: Οχι. Η συζήτηση αυτή τραβάει παραπάνω από δέκα χρόνια πια. Κάποτε, ίσως, να είχε κάποιο νόημα μια συζήτηση για ένα τέτοιο «μέτωπο», όταν οι κομματικοί οργανισμοί και οι προσωπικότητες που θα το συναπάρτιζαν βρίσκονταν σε φάση ρευστοποίησης, κινητικότητας και αναζητήσεων. Από τότε έχουν μεσολαβήσει, πια, πολλά και τα πράγματα έχουν πάρει άλλο δρόμο. Το μεν ΠΑΣΟΚ έχει σταθεροποιηθεί στη δεύτερη θέση των δημοσκοπήσεων και δεν έχει καμία όρεξη να μπει σε συζητήσεις για συμπράξεις, πόσο μάλλον όταν αισθάνεται ότι δικαιώνεται η επιμονή του στην αυτόνομη πορεία. Από την άλλη μεριά, ο ΣΥΡΙΖΑ θυμίζει τοπίο ύστερα από φυσική καταστροφή. Η κατάσταση αυτή τη στιγμή στην Κουμουνδούρου είναι μεν ήρεμη αλλά πρέπει να μαζέψουν τις ζημιές και τα απόνερα και να χτίσουν ξανά με ό,τι απέμεινε. Το κόμμα του Στέφανου Κασσελάκη δεν φαίνεται να μπαίνει στη συζήτηση αυτή. Ενώ η Νέα Αριστερά, όσο πολιτικά τίμια στάση κι αν τηρεί, αυτή τη στιγμή μοιάζει αμφίβολο αν θα έχει πολιτικό μέλλον που θα της έδινε τη δυναμική να διαπραγματευτεί με άλλα κόμματα.
Το δεύτερο ερώτημα που προκύπτει αβίαστα από τα παραπάνω είναι αν, αντί της συνεργασίας, θα δούμε να εντείνονται οι ανταγωνισμοί μεταξύ των κομμάτων της Αριστεράς και Κεντροαριστεράς. Και φαίνεται πως, ναι, ενίοτε θα τσακώνονται και μεταξύ τους. Ειδικά ο ΣΥΡΙΖΑ δείχνει να χαράζει στρατηγική επικοινωνιακών επιθέσεων στο ΠΑΣΟΚ και στον Νίκο Ανδρουλάκη. Ενδεικτικό είναι ότι, σε μια από τις τελευταίες πολιτικές δηλώσεις του πριν από το τέλος του έτους, ο εκπρόσωπος Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ, Γιώργος Καραμέρος, έβαλε στο κέντρο της κριτικής του τον Ανδρουλάκη, χαρακτηρίζοντας «τελευταίο αυτογκόλ της χρονιάς» τη συνάντησή του με τον Κυριάκο Μητσοτάκη «λίγο πριν από την κρίσιμη μάχη του προϋπολογισμού, όπου εκεί ουσιαστικά οριοθέτησε το πλαίσιο στο οποίο μπορεί να κινηθεί ως αξιωματική αντιπολίτευση». Το ΠΑΣΟΚ, από τη μεριά του, πάντως, θα απαντάει πολύ επιλεκτικά (και αν) στις επικρίσεις που θα του γίνονται εξ αριστερών, ορίζοντας ως στόχο του την κυβέρνηση και τη ΝΔ.
Οσο για την πιθανότητα μιας σύμπραξης από την άλλη πλευρά, του ΠΑΣΟΚ με τη ΝΔ, την απάντηση την έχει δώσει αρκετές φορές ο Νίκος Ανδρουλάκης που έχει αποκλείσει το ενδεχόμενο επανάληψης μιας κυβερνητικής συνεργασίας με τη ΝΔ. Με ενδεικτική την τελευταία σχετική δήλωσή του ότι «όσο είμαι πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, το ΠΑΣΟΚ δεν θα συγκυβερνήσει με τη ΝΔ». Ακόμη και οι λιγότερο «αντιδεξιοί» πόλοι της Χαριλάου Τρικούπη, άλλωστε, συμφωνούν ότι το ΠΑΣΟΚ έχει πληρώσει το «χρέος» του στη χώρα σε πολύ πιο δύσκολες περιόδους και μια τέτοια απόφαση τώρα θα ήταν απλώς καταστροφική για το μέλλον που επιχειρεί να χτίσει. Οσο για τη ΝΔ, είναι σαφές ότι θα ζητά τη (τυπικά αχρείαστη) συναίνεση του ΠΑΣΟΚ σε διάφορες αποφάσεις της. Αλλά και ότι θα του επιτίθεται σφόδρα όταν δεν της τη δίνει. Εχει διαφανεί, επίσης, μια απόπειρα της ΝΔ να παρουσιάζει κάθε φορά το ΠΑΣΟΚ ως κόμμα με εσωτερικές αποκλίσεις απόψεων. Το είχαν κάνει προσφάτως αξιοποιώντας μια αποστροφή της Αννας Διαμαντοπουλου, το επανέφεραν και αυτές τις μέρες εμφανίζοντας τον Παύλο Γερουλάνο περίπου ως «αντάρτη» και τον Νίκο Ανδρουλάκη ως «άφωνο». Στη Χαριλάου Τρικούπη, πάντως, δηλώνουν ασυγκίνητοι.
