Απαντώ στο άρθρο του περασμένου Σαββάτου που υπογράφουν οι συναδέλφοι καθηγητές Νίκος Μαραντζίδης και Κώστας Τσιτσελίκης τους οποίους εκτιμώ προσωπικά και επιστημονικά, διαφωνώντας όμως απόλυτα. Παίζω στο δικό τους επιστημονικό γήπεδο, αλλά ύστερα από 12 χρόνια στο Τμήμα Βαλκανικών Σπουδών της Φλώρινας το γνωρίζω σπιθαμή προς σπιθαμή.
Κατ’ αρχήν ας τελειώνουμε με την καραμέλα της ακαδημαϊκής ελευθερίας γιατί ένα συνέδριο αρνητών του Ολοκαυτώματος, μια ημερίδα για τις θετικές επιδράσεις των ναρκωτικών ή ένα συμπόσιο για την ανωτερότητα της λευκής φυλής ίσως ακολουθήσουν.
Το ότι όλα εκκινούν μετά τη Συμφωνία των Πρεσπών δεν είναι αληθές. Η οργανώτρια της εκδήλωσης έκανε τα ίδια και χειρότερα πολύ πριν από τη συμφωνία και πριν καταφύγει στο Τμήμα σας.
Η εκδήλωση δεν ήταν επιστημονική. Ηταν ξεκάθαρα πολιτική. Πιστή τήρηση των συνωμοτικών κανόνων: Αλλος αρχικός τίτλος και εμφάνιση του πραγματικού μόλις την προηγούμενη της εκδήλωσης, καμία ενημέρωση της διοίκησης και μη συμμόρφωση με το αίτημα του πρύτανη για διεξαγωγή σε άλλο χώρο που μάλιστα βρήκε ο ίδιος, αλλά μάλλον δεν προσέφερε τον υψηλό πολιτικό συμβολισμό του Πανεπιστημίου Μακεδονίας. Επιπλέον, περιφρούρηση από τους γνωστούς μπαχαλάκηδες, που φώναξαν άσχετα με την εκδήλωση συνθήματα πριν από την έναρξή της;
Αν το ζητούμενο της εκδήλωσης ήταν όντως η επίλυση του προβλήματος που δημιούργησε η μη αναγνώριση της μακεδονικής γλώσσας στερώντας από το αναγνωστικό κοινό την απόλαυση των λογοτεχνικών της αριστουργημάτων, γιατί οι ξένοι σύνεδροι μόλις επέστρεψαν στη χώρα τους πανηγύρισαν την ανάδειξη των εγκλημάτων (στους αιγαιάτες μάλλον αναφέρονται) που έγιναν; Γιατί δεν κλήθηκαν και γλωσσολόγοι από τη Βουλγαρία; Μήπως για να μην ακουστεί ότι η μακεδονική γλώσσα είναι η βουλγαρική κατά 80%;
Πιστεύετε πράγματι ότι μόνο οι γραφικοί και οι εθνικόφρονες θίχθηκαν από όσα έγιναν; Προσωπικά ούτε εθνικιστής, ούτε ακροδεξιός είμαι. Ούτε καν δεξιός. Απλά νιώθω ένα έντονο τσίμπημα στην καρδιά κάθε φορά που η χώρα μου προσβάλλεται και πλήττεται, κουσούρι που μάλλον μου έμεινε από τα μνημόνια όταν μας φτωχοποιούσαν και μας έβριζαν ταυτόχρονα. Λέτε να είμαι ο μόνος;
Είναι εσφαλμένη η εντύπωση που αποκομίζει κανείς διαβάζοντας το άρθρο των συναδέλφων ότι επιχειρούν απλά να υπερασπιστούν την ορθότητα της εκδήλωσης και τους διοργανωτές. Τους καθησυχάζω ότι ούτε εξηγήσεις δεν θα κληθούν να δώσουν. Μόνη επιθυμία του πρύτανη μας είναι να ξεχαστεί το θέμα. Χρειάστηκε να υποβάλλω παραίτηση από όλες τις διοικητικές θέσεις που κατείχα αντιδρώντας στην απραξία του για να το μάθω. Απλά οι συνάδελφοι προλειαίνουν με το άρθρο τους το έδαφος για το επόμενο χτύπημα…
Εκεί που θα συμφωνήσω μαζί τους είναι η διαπίστωση της σιγής ιχθύος από τους κυβερνητικούς βουλευτές. Γνωρίζω από πρώτο χέρι ότι υπουργοί και βουλευτές βομβάρδισαν τηλεφωνικά τον πρύτανη για να κάνει κάτι. Ποια αόρατη χείρα, που λέμε οι οικονομολόγοι, τους πήρε τη λαλιά φοβάμαι ότι δεν θα μαθευτεί ποτέ.
Αντιλαμβάνομαι ότι η φινλανδοποίηση και η αποφυγή προκλήσεων ενεργώντας πάντα comme if faut, όπως αρμόζει δηλαδή, είναι συχνά η μόνη επιλογή των μικρών χωρών όταν αναμετρώνται με μεγαλύτερες. Χρειάζεται όμως αλήθεια κάτι τέτοιο και έναντι μιας πολύ μικρότερης χώρας;
Ο Χρήστος Νίκας είναι καθηγητής στο Τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών του Πανεπιστημίου Μακεδονίας
