Πριν από τη θέση του λέκτορα Ελληνικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια, σπούδασε θεολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, ανθρωπολογία στο Πρίνστον και οθωµανικές σπουδές στην Οξφόρδη κάνοντας μία ανοιχτή στροφή στο ερευνητικό του πεδίο για να καλύψει την ιστορία, την ανθρωπολογία και τη σύγχρονη ελληνική τέχνη. Η έρευνά του βασίζεται σε ανθρωπολογικές και ιστορικές προσεγγίσεις για να εξετάσει τη λειτουργία του κράτους και τη δημιουργία της δημόσιας ιστορίας στην Ελλάδα. Και στη μονογραφία του με τίτλο «The Mosque That Wasn’t There: Islam and Political Cost in Contemporary Greece», που κυκλοφορεί σύντομα από το University of Pennsylvania Press, διερευνά τις προσπάθειες του ελληνικού κράτους να κατασκευάσει ένα τζαμί. Τα πρόσφατα άρθρα του εξετάζουν την έννοια της χωρικής απουσίας, τη συνάντηση με το αδιανόητο κατά τη διερεύνηση του πρόσφατου δικτατορικού παρελθόντος της Ελλάδας και το σύγχρονο καλλιτεχνικό τοπίο. Παράλληλα ο Δημήτρης Αντωνίου είναι επιμελητής της ειδικής συλλογής Greek Underground Press της Βιβλιοθήκης του Πανεπιστημίου Κολούμπια. Και ως αναπληρωτής διευθυντής της Πρωτοβουλίας για τις Δημόσιες Ανθρωπιστικές Επιστήμες Iδρυμα Σταύρος Νιάρχος (SNFPHI) συμμετέχει στην πρωτοβουλία που ξεκίνησε λίγο πριν από την πανδημία, το 2019, στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια με διευθυντή τον ιστορικό Μαρκ Μαζάουερ. Ηταν και ο λόγος που επισκέφθηκε την Αθήνα για να επικοινωνήσει το ιδιαίτερο αυτό πρόγραμμα κυρίως στη νέα γενιά δημιουργών που σε συνθήκες επισφάλειας και κρίσης διατυπώνει τις ιδέες της και αναζητεί τους στόχους της.
Η Πρωτοβουλία για τις Δημόσιες Ανθρωπιστικές Επιστήμες Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια (SNFPHI) υποστηρίζει προγράμματα που υλοποιούν τις ιδέες και ενοράσεις των ανθρωπιστικών επιστημών και αφορούν το ελληνικό κοινό. Η Πρωτοβουλία επικεντρώνεται στην ιστορία και τη διατήρηση της ιστορικής μνήμης, την προφορική ιστορία, τις πρακτικές αρχειοθέτησης, τον υλικό πολιτισμό. Οπως και στις δημιουργικές τέχνες και την εκπαίδευση, τα μαθησιακά μέσα, διδακτικά εργαλεία, εκπαιδευτικά παιχνίδια.
Θέλαμε να φτιάξουμε μια πύλη και να είναι πολύ εύκολο να κάνεις αίτηση. Δηλαδή χωρίς να γράφεις πολλά πράγματα και να τη συμπληρώνεις είτε στα ελληνικά είτε στα αγγλικά. Για το Κολούμπια δεν ήταν δεδομένο ότι θα δέχεται αιτήσεις σε μια ξένη γλώσσα. Επίσης το να μη ζητάμε βιογραφικά σημειώματα είναι κάτι ξεχωριστό. Αλλά και σύγχρονο. Ενας άνθρωπος που έχει τελειώσει, ας πούμε, Σχολή Καλών Τεχνών και βιοπορίζεται στις υπηρεσίες σερβιρίσματος, στο σουβλάκι, στην ψησταριά, τι βιογραφικό να σου στείλει; Αυτός ο άνθρωπος μπορεί να αξίζει και να κάνει πράγματα, επομένως χρειάζεται υποστήριξη πολύ περισσότερο από κάποιον συνάδελφο με ακαδημαϊκές περγαμηνές. Επίσης υποστηρίζουμε και εν εξελίξει έργα καθώς στον χώρο του πολιτισμού και της εκπαίδευσης οι περισσότεροι ζούνε από πρότζεκτ σε πρότζεκτ, κάνοντας residency κ.λπ., γιατί δεν μπορούν να βιοποριστούν διαφορετικά. Αυτά είναι τα δεδομένα του πεδίου που δείχνουν ότι έχεις να κάνεις με ανθρώπους οι οποίοι συμπληρώνουν συνέχεια αιτήσεις. Και τις περισσότερες φορές θα έλεγα ότι κάνουν αιτήσεις για πράγματα που δεν τους ενδιαφέρουν. Δεν είναι το μεράκι τους.
Είναι πρόγραμμα υποστήριξης δράσεων δημόσιων ανθρωπιστικών επιστημών. Ο όρος «δημόσιες ανθρωπιστικές επιστήμες» περιγράφει το έργο των ακαδημαϊκών κλάδων στον χώρο των ανθρωπιστικών επιστημών όσο και στο πεδίο των δημιουργικών τεχνών και των μουσείων στην προσπάθειά τους να προσελκύσουν διαφορετικά είδη κοινού, καταδεικνύοντας τη σχέση της ανθρωπιστικής γνώσης με την πολιτική και πολιτισμική ζωή, εκλαϊκεύοντας τις εξειδικευμένες γνώσεις. Οι δημόσιες ανθρωπιστικές επιστήμες επιδιώκουν να εγκαθιδρύσουν προσβάσιμους χώρους (φυσικούς και εικονικούς), όπου το κοινό μπορεί να διδαχθεί, να ανταλλάξει ιδέες και να στοχαστεί.
Δεν στοχεύουμε σε μεγαλεπήβολα πρότζεκτ, αλλά προσπαθούμε να υποστηρίξουμε δράσεις που λειτουργούν στο μικροεπίπεδο της κοινότητας και δεν λαμβάνουν χώρα μόνο στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, αλλά σε κάποιο χωριό ή μικρή πόλη. Για παράδειγμα, υποστηρίξαμε πρόσφατα μια δράση του φωτογράφου Στρατή Βογιατζή με κρατούμενους στις φυλακές της Χίου (σ.σ.: φωτογραφία κάτω αριστερά) που παρουσιάστηκε σε ένα βιβλιοπωλείο του νησιού. Επειδή οι κρατούμενοι μιλούσαν δεκαέξι διαφορετικές γλώσσες δεν υπήρχε άλλος τρόπος επικοινωνίας πέρα από τον εικαστικό. Στην Τήνο η ομάδα τέχνης και σχεδιασμού Hypercomf των Γιάννη Κολιόπουλου και Πάολας Παλαβίδη ξεκίνησε να τεκμηριώνει παραδόσεις από τον χώρο της υφαντουργίας που λόγω τουρισμού εξαφανίζονται και να αποτυπώνει τη σχέση της υφαντουργικής με δημοτικά τραγούδια και το βίωμα με τη φύση της Τήνου, όπως ο παφλασμός των κυμάτων, ο άνεμος και το θρόισμα των φύλλων, σε αυτά. Η ομάδα Hypercomf συνεργάστηκε με το Μουσείο της Μονής και Σχολής Ουρσουλινών της Τήνου και δημιούργησε ένα υφαντό χαλί τοίχου, αναβιώνοντας λησμονημένες λαϊκές παραδόσεις στο τραγούδι και την ταπητουργική (σ.σ.: φωτογραφία κάτω δεξιά). Ενώ με τη βοήθεια του τμήματος μουσικολογίας του Κολούμπια δημιουργήθηκε ένας διαδραστικός ηχητικός τοίχος με μηχανήματα τεχνητής νοημοσύνης και κάμερες αναγνώρισης της κίνησης του σώματος. Ουσιαστικά όταν στέκεσαι μπροστά στο υφαντό χαλί μπορείς με την κίνησή σου να δημιουργήσεις ηχοτοπία που συνδέονται με εκείνα του νησιού.
