Στα μέσα της νέας σεζόν του Squid Game, ο πρωταγωνιστής, Gi-hun (Lee Jung-jae), μιλάει με έναν συναγωνιστή του στον φονικό «διαγωνισμό χρήματος» στον οποίο έχει βρει τον δρόμο του.
Ο Gi-hun, ο οποίος διεκδίκησε το τζάκποτ την περασμένη σεζόν εις βάρος εκατοντάδων νεκρών συντρόφων του, θέλει οι παίκτες να ασκήσουν το δικαίωμά τους να ψηφίσουν για να τερματίσουν το παιχνίδι.
Ο φίλος του υποστηρίζει ότι αν επιβιώσουν για έναν ακόμη γύρο, θα μπορούσαν όλοι να φύγουν με ένα μεγαλύτερο έπαθλο.
«Την τελευταία φορά που ήμουν εδώ», απαντά ο Gi-hun, «κάποιος είπε ακριβώς το ίδιο πράγμα».
«Μπορεί να σκεφτείτε το ίδιο πράγμα στον εαυτό σας αν παρακολουθήσετε την επιστροφή των επτά επεισοδίων του Squid Game, που τώρα προβάλλεται στο Netflix» γράφει ο James Poniewozik στους New York Times και συνεχίζει:
«Θα ακούσετε πράγματα που ουσιαστικά ακούσατε στην 1η σεζόν. Θα δείτε πράγματα που είδατε στην 1η σεζόν. Και αν τύχει να ακούσετε ή να δείτε κάτι καινούργιο, πιθανότατα θα προέρχεται από έναν χαρακτήρα που μοιάζει πολύ με κάποιον που είδατε να πεθαίνει – ή να σκοτώνει κάποιον – την πρώτη φορά.
»Κάποιος υποψιάζεται ότι αυτό είναι σχεδιασμένο. Αυτό το Squid Game είναι μια συσκευή παράδοσης πραγμάτων που έχετε ξαναδεί».
Η πρεμιέρα του 2021 αυτού του δυστοπικού νοτιοκορεατικού θρίλερ προκάλεσε διεθνή αίσθηση, όχι τόσο για την καινοτομία των θεμάτων του (ο καπιταλισμός εκμεταλλεύεται τους απελπισμένους) ή της δομής του (βλέπε «The Hunger Games» και πολλά ριάλιτι) όσο για τις οπτικές του εφευρέσεις.
Η κούκλα δολοφόνος! Οι ολόσωμες φόρμες! Ο κουμπαράς! Αυτά είναι που πλήρωσε ο κόσμος για να δει, και το «Squid Game 2» τα προσφέρει και πάλι με ευλάβεια.
Η 1η σεζόν εισήγαγε τον Gi-hun ως έναν νεόπτωχο οφειλέτη που δέχεται μια πρόσκληση να παίξει μια σειρά παιδικών παιχνιδιών σε μια απομακρυσμένη τοποθεσία για ένα χρηματικό ποσό που θα του αλλάξει τη ζωή, και όλα αυτά για ένα κοινό από αχαλίνωτους VIP δισεκατομμυριούχους.
Οι ηττημένοι πεθαίνουν -συνήθως εκτοξεύοντας μεγάλες εκρήξεις αίματος- και μια στοίβα από χαρτονομίσματα που αντιπροσωπεύουν την αξία τους πέφτει στην ακόρεστη κοιλιά του βραβείου-τέρατος.
Ο Gi-hun βγαίνει πλουσιότερος κατά 45,6 δισεκατομμύρια γουόν, αλλά συντετριμμένος και ορκισμένος να εκδικηθεί τους διοργανωτές του παιχνιδιού.
Ο Gi-hun που συναντάμε στη 2η σεζόν, τρία χρόνια αργότερα, είναι εντελώς βλοσυρός και σκληρός, γεγονός που τον κάνει πιο τρομακτικό αλλά λιγότερο ενδιαφέροντα. (Ο Lee, ο οποίος έδωσε στον σκληροτράχηλο ήρωά του ένα ελκυστικό πνεύμα παντοτινού ανθρώπου, ξοδεύει αυτή τη σεζόν σε κατσουφιάσματα και φλυαρίες).
Φυσικά, πρέπει να επιστρέψει στο παιχνίδι για να το καταστρέψει, αλλά το Squid Game αργεί να τον φτάσει εκεί. Παίρνει το χρόνο του με τα πάντα, σταματώντας και ξεκινώντας σαν να παίζει το δικό του παιχνίδι «Κόκκινο φως, πράσινο φως».
Γνωρίζουμε ένα νέο σύνολο διαγωνιζομένων – πολλοί από αυτούς παραλλαγές των απωλειών της πρώτης σεζόν – όπως ένας αλαζόνας ράπερ, μια ηλικιωμένη μητέρα και ο αδέξιος γιος της, ένας influencer που άντλησε ένα αποτυχημένο κρυπτονόμισμα.
Ένα επαναλαμβανόμενο θέμα είναι ότι ορισμένα από τα θύματα του παιχνιδιού ήταν οι ίδιοι θηρευτές.
«Η συνεχιζόμενη ιστορία στην οποία ένας αστυνομικός (Wi Ha-joon) κυνηγάει τους διοργανωτές του παιχνιδιού, αυτή τη φορά από τη θάλασσα, παρασύρει την αφηγηματική δυναμική σαν άγκυρα που ξύνει τον πυθμένα του ωκεανού» συνεχίζει ο James Poniewozik στους New York Times.
Η σεζόν προσπαθεί να διευρύνει το πεδίο δράσης της εμβαθύνοντας στο προσωπικό που διευθύνει το παιχνίδι, ιδίως στον απειλητικό Front Man (Lee Byung-hun), τον διευθυντή του παιχνιδιού και τελικό θήραμα του Gi-hun.
Μια άλλη υποπλοκή, που αφορά έναν Βορειοκορεάτη αποστάτη (Park Gyu-young), ξεκινά με ενδιαφέρον αλλά δεν αναπτύσσεται ποτέ.
Αυτό που το Squid Game, σε σκηνοθεσία του Hwang Dong-hyuk, εξακολουθεί να έχει ως πλεονέκτημα την οπτική του φαντασία. Τα θέματα της ταξικής πάλης, που μοιράζεται με κορεατικές ταινίες όπως το Parasite και το Snowpiercer, αποδίδονται με γούστο, και όχι μόνο στο παστέλ σφαγείο των σκηνικών του παιχνιδιού.
Ένα αξιομνημόνευτο σύνολο σκηνών της 2ης σεζόν λαμβάνει χώρα σε ένα παιδικό θεματικό πάρκο -όπως και στα θανατηφόρα παιχνίδια της παιδικής χαράς του διαγωνισμού, η χαρά της παιδικής ηλικίας εδώ διαστρεβλώνεται από τη σκληρή οικονομία του κόσμου των ενηλίκων, όπου η χαρά του ενός είναι η δυστυχία του άλλου.
Αλλά υπάρχει πολύ περισσότερη δυστυχία παρά απόλαυση, καθώς η σεζόν μας επιστρέφει στους αγώνες, επαναλαμβάνοντας το αιματηρό θέαμα με νέες ανατροπές.
Αυτή η σεζόν έχει τον τίτλο Squid Game 2, σαν να πρόκειται για σίκουελ ταινίας, γεγονός που εγείρει ένα ερώτημα σχετικά με το τι ακριβώς πρόκειται να γίνει. Πρόκειται για τη δεύτερη σεζόν ενός σήριαλ, η οποία προωθεί μια ευρύτερη ιστορία;
Είναι η συνέχεια ενός blockbuster, που προσφέρει μια αυτόνομη παραλλαγή των συγκινήσεων του πρωτότυπου; Το Squid Game 2 δεν είναι τίποτα από τα δύο. Συνεχίζει μια ιστορία, αλλά στις επτά ώρες που διαρκεί κάνει ελάχιστα πράγματα για να την επεκτείνει.
Αυτή η σεζόν του Squid Game υπαινίσσεται φιλοδοξίες μεγαλύτερης κλίμακας, αλλά κάνει ελάχιστα για να τις επιδιώξει. Όπως λέει ένας ανταγωνιστής στον Gi-hun, «Το παιχνίδι δεν θα τελειώσει αν δεν αλλάξει ο κόσμος».
Η ατάκα είναι ένας χλευασμός και μια απόρριψη, αλλά θα μπορούσατε επίσης να τη διαβάσετε ως στοιχείο. Αν το αιματηρό άθλημα είναι το φυσικό αποκορύφωμα ενός οικονομικού αγώνα θανάτου στον οποίο ανταγωνίζονται όλοι παντού, τότε η λύση σε αυτό το ευρύτερο πρόβλημα πρέπει να βρίσκεται έξω από το παιχνίδι.
Απλά δεν είναι σαφές ότι το Squid Game είναι έτοιμο να εγκαταλείψει την αρένα – τουλάχιστον, όχι πριν από έναν ακόμη γύρο, ένα ακόμη σκορ.
*Με στοιχεία από nytimes.com | Αρχική Φωτό: Netflix
