Εχουμε την ντροπή να ζούμε σε μια χώρα όπου το 31,8% των πολιτών της έχει θετική γνώμη για τον Πούτιν. Και τον ακολουθεί μάλιστα ο Τραμπ με 29,8%.
Ο δυστυχής Ζελένσκι έπεται με 15,4%, κάτω κι από τον Κινέζο Σι Τζινπίνγκ (MRB, 18/12).
Υπάρχει κάτι να προσθέσουμε; Οχι. Ούτε καν να αναλύσουμε.
Διότι την ίδια στιγμή ο Πρωθυπουργός αυτής της χώρας μπορεί και δηλώνει:
«Το μήνυμα είναι πολύ καθαρό. Θα συνεχίσουμε να στεκόμαστε στο πλευρό της Ουκρανίας και να υποστηρίζουμε την Ουκρανία απερίφραστα» (Κ. Μητσοτάκης, Λαπωνία, 20/12).
Πατσίσαμε; Οχι. Διότι το 31,8% στον Πούτιν παραμένει ντροπή.
Κι από πού απορρέει η ξεφτίλα; Από την αδιανόητη πεποίθηση ότι η Ελλάδα κακώς αποτελεί «προβλέψιμο και δεδομένο σύμμαχο» της Δύσης, μέλος του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Οτι δηλαδή θα μπορούσε να είναι κάτι άλλο. Τι; Ακροβάτης σε τσίρκο;
Μιλάμε για την παράκρουση ότι ένας σύμμαχος μπορεί (δικαιούται, μάλλον…) να μην είναι προβλέψιμος, ούτε δεδομένος. Αλλά τότε τι είδους σύμμαχος θα είναι αυτός; Απρόβλεπτος κι αμφίβολος. Επιτήδειος και καταφερτζής.
Θα μπαίνει δηλαδή ο Πούτιν στην Ουκρανία κι ο Μητσοτάκης θα διαβουλεύεται με τον Βελόπουλο και τον Κουτσούμπα ποιον θα υποστηρίξουμε.
Αλλά ποιος θέλει να έχει σύμμαχο κάποιον που δεν εμπιστεύεται; Κανείς. Εμείς όμως θα πουλάμε μούρη μεταξύ μας.
Στην ίδια δημοσκόπηση, οι ερωτώμενοι απαντούν σε ποσοστό 68,8% ότι πρέπει να υπάρξει «άμεσα ειρηνευτική συμφωνία στην Ουκρανία». Ζητούν δηλαδή να τα βρουν οι θύτες με τα θύματα και να πάψουν να μας ζαλίζουν.
Και πάλι ο Μητσοτάκης έρχεται να διευκρινίσει ότι δεν υποστηρίζει η χώρα μας τέτοιες σαχλαμάρες.
«Θα συνεχίσουμε να υποστηρίζουμε την Ουκρανία άνευ όρων. Εχει να κάνει με την Ουκρανία πότε θα έλθει σε διαπραγμάτευση με τη Ρωσία. Πρέπει να διασφαλίσουμε ότι η Ουκρανία θα είναι σε θέση ισχύος» (δηλώσεις στη Λαπωνία, 20/12).
Υποθέτω ότι κάποια στιγμή θα ανατεθεί σε επιτροπή επιστημόνων να εξηγήσουν για ποιον λόγο μια μεγάλη ομάδα συμπολιτών μας υποστηρίζουν τέτοια πράγματα, ακόμη και σε αντίθεση με κάτι που αποτελεί εθνικό αυτονόητο.
Στο κάτω – κάτω ούτε χουντάρες είμαστε, ούτε κωλοτούμπες.
Ο «αντιδυτισμός» είναι μια εξήγηση αλλά (επιτρέψτε μου να πω…) μια εύκολη εξήγηση. Θα πρέπει να υπάρχουν και άλλοι παράγοντες που οδηγούν στην παράνοια και την ντροπή.
Το βέβαιο είναι ότι η χώρα μας στις μεγάλες στιγμές της ουδέποτε υπήρξε «επιτήδειος σύμμαχος». Δεν διαπραγματεύτηκε το δίκιο.
Και γι’ αυτό βρέθηκε «στη σωστή πλευρά της Ιστορίας». Πλην ενός 31,8% Λακεδαιμονίων…
