Κάθε πρωί, ουρές σχηματίζονταν έξω από το δικαστήριο της Αβινιόν πριν ακόμη ξημερώσει. Από τον Σεπτέμβριο που ξεκίνησε η δίκη για την υπόθεση της Ζιζέλ Πελικό, ομάδες γυναικών στέκονταν αρχικά στη φθινοπωρινή ψύχρα και πλέον στο τσουχτερό κρύο, στο πεζοδρόμιο πλάι σε έναν πολυσύχναστο περιφερειακό δρόμο έξω από το δικαστικό μέγαρο. Ερχονταν καθημερινά. Κάποιες έφερναν λουλούδια. Ολες ήθελαν να βρίσκονται εγκαίρως στη θέση τους για να χειροκροτήσουν τη Ζιζέλ Πελικό καθώς ανέβαινε τα σκαλιά και περνούσε από τις τζαμένιες πόρτες. Κάποιες είχαν το θάρρος να την πλησιάσουν. Μερικές φώναζαν: «Είμαστε μαζί σου, Ζιζέλ… Να είσαι γενναία».
Στην καθημερινή της μετάβαση στο δικαστικό μέγαρο, κατά τις πρώτες εβδομάδες της δίκης, η Ζιζέλ Πελικό περπατούσε με τους ώμους γερμένους μπροστά και τηρούσε μια στάση αμυντική. Εδειχνε ταραγμένη από το τεράστιο ενδιαφέρον που προκάλεσε η υπόθεση. Καθώς προχωρούσε η δίκη, οι εισαγγελείς, όσοι παρακολουθούσαν και η ίδια η Ζιζέλ Πελικό καταλάβαιναν τον εκπληκτικό αντίκτυπο της απόφασής της να επιλέξει όχι μόνο μια ανοιχτή δίκη, αλλά και να παρουσιαστούν με κάθε λεπτομέρεια στο δικαστήριο όλα τα απαραίτητα στοιχεία.
Η 72χρονη Γαλλίδα που αναδείχθηκε σε σύμβολο στον αγώνα κατά της σεξουαλικής βίας και ηρωίδα για τον τρόπο που αντιμετώπισε όσα της συνέβησαν μίλησε με θάρρος για την κουλτούρα του βιασμού και είπε ότι η ίδια δεν το λέει γενναιότητα αλλά θέληση και αποφασιστικότητα για να αλλάξει η κοινωνία.
«Ηθελα όλες οι γυναίκες θύματα βιασμού – όχι μόνο όσες έχουν ναρκωθεί, γιατί βιασμός υπάρχει σε όλα τα επίπεδα –, ήθελα αυτές οι γυναίκες να πουν: “Η Πελικό το έκανε, μπορούμε να το κάνουμε κι εμείς”». Γιατί «όταν βιάζεσαι υπάρχει ντροπή αλλά δεν πρέπει να είμαστε εμείς που ντρεπόμαστε. Πρέπει η ντροπή να αλλάξει στρατόπεδο».
Στην κατάθεσή της ανέφερε επίσης εμφατικά ότι «βιαστής δεν είναι κάποιος που συναντάτε σε ένα σκοτεινό πάρκινγκ αργά το βράδυ. Ενας βιαστής μπορεί επίσης να βρίσκεται στην οικογένεια ή ανάμεσα στους φίλους μας». Την Πέμπτη ο Ντομινίκ Πελικό κρίθηκε ένοχος γιατί νάρκωνε κατ’ επανάληψη και βίαζε τη σύζυγό του επί σχεδόν μία δεκαετία, καθώς και για το ότι καλούσε δεκάδες ξένους να βιάσουν το αναίσθητο σώμα της, και καταδικάστηκε στη μέγιστη ποινή της 20ετούς κάθειρξης, όπως είχαν ζητήσει οι εισαγγελείς. Και οι 50 συγκατηγορούμενοί του κρίθηκαν επίσης ένοχοι για βιασμό, απόπειρα βιασμού ή σεξουαλική επίθεση και τους επιβλήθηκαν ποινές από 3 έως 15 χρόνια φυλάκισης. Ο πιο νέος από τους καταδικασθέντες ήταν 22 ετών όταν μπήκε στην κρεβατοκάμαρα της Ζιζέλ Πελικό, ενώ ο μεγαλύτερος λίγο μετά τα 70. Πολλοί είχαν παιδιά και ήταν σε σχέσεις. Οι περισσότεροι ζούσαν σε ακτίνα 50 χιλιομέτρων από το γραφικό χωριό των Πελικό, το Μαζάν, το οποίο βρίσκεται ανάμεσα στους αμπελώνες κάτω από το όρος Βεντού.
Η αστυνομία πιστεύει πως 72 άνδρες είχαν πάει στο σπίτι των Πελικό για να βιάσουν και να κακοποιήσουν τη Ζιζέλ, αλλά δεν ταυτοποιήθηκαν όλοι.
Οπως δεκάδες άλλοι άνθρωποι στην αίθουσα του δικαστηρίου, η Μπερναντέτ Τεϊσιονέρ, συνταξιούχος από την περιοχή της Αβινιόν, χειροκροτούσε τη Ζιζέλ Πελικό κάθε μέρα. «Πιο σημαντικό είναι να προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε πώς ο σύζυγός της έφτασε σε αυτό το σημείο και γιατί ξένοι άνδρες, όταν μπήκαν στο δωμάτιο της Πελικό, συνέχισαν τις πράξεις τους, την ώρα που εκείνη ήταν αναίσθητη, αντί να φύγουν αμέσως». Ελπίζει πως η δίκη θα ανοίξει τον δρόμο για να συζητηθεί πιο ανοικτά στις οικογένειες το θέμα της συναίνεσης και του σεβασμού προς τον άλλον.
«Την ευχαριστούμε διότι για πολλές γυναίκες θύματα βιασμού πλέον η ντροπή έχει αλλάξει στρατόπεδο», δήλωσε μια άλλη γυναίκα, η Πασκάλ Πλατάρ.
«Με βαθιά συγκίνηση μιλάω σήμερα ενώπιόν σας. Αυτή η δίκη ήταν μια πολύ δύσκολη δοκιμασία. Και αυτή τη στιγμή σκέφτομαι πρώτα απ΄ όλα τα τρία παιδιά μου, τον Νταβίντ, την Καρολίν και τον Φλοριάν», είπε η Πελικό σε δηλώσεις της μετά την ανακοίνωση της ετυμηγορίας. «Σκέφτομαι επίσης τα εγγόνια μου, γιατί είναι το μέλλον, και είναι και γι΄ αυτά που έδωσα αυτή τη μάχη, καθώς και τις νύφες μου, την Αουρόρ και τη Σελίν. Σκέφτομαι επίσης όλες τις άλλες οικογένειες που επηρεάστηκαν από αυτό το δράμα. Σκέφτομαι τέλος τα θύματα που δεν έχουν αναγνωριστεί, οι ιστορίες των οποίων μένουν συχνά στη σκιά. Θέλω να ξέρετε ότι μοιραζόμαστε την ίδια μάχη», τόνισε.
Λέγοντας πως δεν μετάνιωσε ποτέ για την απόφασή της να μη διεξαχθεί η δίκη πίσω από κλειστές πόρτες, τόνισε αφοπλιστικά: «Εχω εμπιστοσύνη τώρα στην ικανότητά μας να κατακτήσουμε συλλογικά ένα μέλλον στο οποίο ο καθένας, κάθε γυναίκα και κάθε άνδρας, θα μπορεί να ζει σε αρμονία, με αμοιβαίο σεβασμό και κατανόηση».
Στις 21 Σεπτεμβρίου, μια ομάδα επιφανών Γάλλων με δημόσια επιστολή τους που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Liberation» υποστήριξαν ότι η υπόθεση Πελικό απέδειξε ότι η άσκηση βίας «δεν είναι υπόθεση τεράτων». Επίσης εφημερίδα της Νότιας Γαλλίας είχε κυκλοφορήσει με τίτλο «Πορτρέτα της κοινοτοπίας του κακού» και πρωτοσέλιδο τις φωτογραφίες των 50 κατηγορουμένων και πλέον καταδικασθέντων στη δίκη Πελικό.
«Εντυπωσιάστηκα από το θάρρος που είχε αυτή η γυναίκα, η οποία υφίστατο επί δέκα χρόνια όλα αυτά», δήλωσε η Μπερναντέτ. «Η ντροπή πρέπει να ανήκει στους θύτες».
