Εδώ οι περισσότεροι τον γνωρίζουν από τις διηγήσεις του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ. Ο Νίκος Ανδρουλάκης επικαλείται συχνά το παράδειγμά του – για την ακρίβεια, όποτε θέλει να δείξει ότι ο χώρος του μπορεί να κάνει τα πράγματα αλλιώς. Ο Αλέξης Τσίπρας είχε φροντίσει να εξασφαλίσει πολλά photo ops μαζί του σε προσυνόδους των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών για να ενισχύσει το προφίλ εκείνου που συνομιλεί με τις προοδευτικές δυνάμεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Ο Αντόνιο Κόστα μνημονευόταν αρκετά τα προηγούμενα χρόνια. Το ίδιο κι ο επιτυχημένος τρόπος με τον οποίο η Πορτογαλία, υπό την ηγεσία του, κατόρθωσε να αντιστρέψει τα μέτρα λιτότητας που πήρε κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης και να μειώσει ταυτόχρονα το έλλειμμα. Οι ευρωπαίοι πολιτικοί του συγγενείς επιθυμούσαν διακαώς να τον κοπιάρουν (εύλογα, αφού κανείς ανάμεσά τους δεν κατάφερε να μείνει στην εξουσία για μια δεκαετία σχεδόν ενόσω το pasokification εξαπλωνόταν). Πλέον, ο Πορτογάλος είναι πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου. Επελέγη για τη θέση όχι μόνο γιατί συμμετείχε καιρό στο όργανο – οπότε ξέρει από τα μέσα πώς λειτουργεί – αλλά κι επειδή στις Βρυξέλλες τον θεωρούν ικανό να «οικοδομήσει συναίνεση».
