Εκμεταλλευόμενος τις γιορτές, κατά τη διάρκεια των οποίων η πολιτικολογία αργεί, ο Πρωθυπουργός επιχείρησε να κλείσει τη συζήτηση που ξεκίνησε πρώιμα για την Προεδρία της Δημοκρατίας, δηλώνοντας ότι θα ανακοινώσει την απόφασή του «το δεύτερο δεκαπενθήμερο του Ιανουαρίου», κατά την ακριβή διατύπωσή του. Στον ένα ή ενάμιση μήνα που απομένει μέχρι τότε πολλά μπορούν να συμβούν – ζούμε σε μια εποχή που κάνει επίκαιρη τη ρήση του Λένιν ότι «υπάρχουν δεκαετίες στις οποίες δεν συμβαίνει τίποτα και εβδομάδες στις οποίες συμβαίνουν δεκαετίες». Με τα ως τώρα δεδομένα, πάντως, και εφόσον δεν υπάρξουν δραματικές ανατροπές στην πλοκή του έργου, ας μην περιμένουμε ότι ο κ. Μητσοτάκης θα μας παρουσιάσει απαραιτήτως μια έκπληξη, με την έννοια του νέου προσώπου. Η έκπληξη, θέλω να πω, μπορεί να είναι η ανανέωση της θητείας της κυρίας Κατερίνας Σακελλαροπούλου.
Να τα βάλουμε κάτω με τη σειρά. Κατ’ αρχάς, η πολιτική τοποθέτηση της κυρίας Σακελλαροπούλου. Σε γενικές γραμμές, ως γνωστόν, η μεν Δεξιά θέλει ο επόμενος Πρόεδρος να είναι δεξιός, η δε Αριστερά τον θέλει αριστερό. Πού στέκεται η κυρία Σακελλαροπούλου σε αυτή την κλίμακα; Οπως όλοι ξέρουμε, οι μεν δεξιοί τη θεωρούν αριστερή, οι δε αριστεροί τη θεωρούν δεξιά. Αυτό σημαίνει, κατά την κρίση μου, ότι στέκεται ακριβώς εκεί που πρέπει, στο κέντρο. Η δυσαρέσκεια και των μεν και των δε είναι πολύ ισχυρότερη απόδειξη από την ευαρέσκειά τους.
Επίσης, στην άσκηση των καθηκόντων της η κυρία Σακελλαροπούλου υπήρξε σε γενικές γραμμές άψογη, με την εξαίρεση κάποιων φάλτσων, όπως η συμμετοχή της στο επινίκιο δείπνο μετά την ψήφιση του νόμου για τον πολιτικό γάμο των ομοφύλων. Κάτι άλλο που θα μπορούσαμε να της καταλογίσουμε είναι πως, στην αρχή τουλάχιστον, δεν είχε καταλάβει ότι χρειάζεται μέτρο στη δημόσια παρουσία της. Λειτουργούσε με τη λογική του δικαστή που του φέρνουν μια υπόθεση και έχει την υποχρέωση να την εξετάσει· έτσι ανταποκρινόταν σε όλες τις προσκλήσεις που λάμβανε, με αποτέλεσμα να υπερεκτεθεί στις υπεριώδεις ακτίνες της δημοσιότητας. Ομως, τέτοια λάθη αφενός είναι ασήμαντα, αφετέρου είναι και αναπόφευκτα, ιδίως όταν είσαι καινούργιος στη δουλειά. Τώρα πια, με την πείρα της πρώτης πενταετίας, η κυρία Σακελλαροπούλου θα μπορεί να ασκήσει τον ρόλο με μεγαλύτερη σιγουριά και επίγνωση των κινδύνων.
Τέλος, δεν πρέπει να υποτιμάμε τα προβλήματα ισορροπίας που θα μπορούσε να προκαλέσει η επιλογή ενός άλλου προσώπου από τον κ. Μητσοτάκη, είτε με τη μορφή ενός κενού στο σύστημα, που δεν θα είναι εύκολο να καλυφθεί, είτε με τη μορφή της αναστάτωσης που θα προκαλούσε η δημιουργία ενός νέου πόλου εξουσίας γύρω από την Προεδρία. Επομένως, όσοι εξ ημών ασκούμεθα στο ευγενές άθλημα της σεναριογραφίας ας μην αποκλείουμε το ενδεχόμενο ο κ. Μητσοτάκης να ανακοινώσει την ανανέωση της θητείας της κυρίας Σακελλαροπούλου. Σε τελευταία ανάλυση, μέσα σε αυτά που πρέπει να συμψηφίσει και να σταθμίσει ο Πρωθυπουργός είναι και ο αριθμός των ψήφων που θα λάβει η πρόταση της κυβέρνησης. Δεν νομίζω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, που υπερψήφισε τις αμυντικές δαπάνες, θα καταψήφιζε την κυρία Σακελλαροπούλου.
Εδώ όμως την αφήνουμε αυτή τη συζήτηση, τηρούμε το σιωπητήριο, κηρύσσουμε έναρξη εορταστικής περιόδου και θα επανέλθουμε στο Προεδρικό όταν είναι η ώρα του…
Η Ρωσία του Βλαδίμηρου έχει πολύ σοβαρά προβλήματα αυτό τον καιρό και δεν εννοώ μόνο την εξέλιξη του πολέμου στην Ουκρανία. Τεράστιας σημασίας είναι και η τύχη των βάσεων που έχει στη Συρία: Το όνειρο της Μεγάλης Αικατερίνης (που, φυσικά, ήταν Γερμανίδα) για ένα λιμάνι της Ρωσίας στις θερμές θάλασσες πραγματοποιήθηκε επί Πούτιν εξαιτίας των λαθών του προέδρου Ομπάμα στο Συριακό. Τόσο εύκολα λοιπόν θα το παρατήσουν τώρα;
Δεν θα επεκταθώ περαιτέρω, το αναφέρω μόνο γιατί είναι ατυχές ότι η Ρωσία είναι απορροφημένη στα δικά της και δεν ενδιαφέρεται για εμάς. Αν δεν είχε ξεκινήσει αυτόν τον πόλεμο, που επέβαλε νέες διαχωριστικές γραμμές, αν οι διμερείς σχέσεις ήταν καλές και η Ρωσία ακόμη ενδιαφερόταν να συντηρεί το κοινό της στη χώρα μας, ως relance στον διορισμό της κυρίας Κίμπερλι Γκίλφοϊλ στην Αθήνα θα μας έστελνε την κυρία Μαρία Ζαχάροβα, τη σημερινή εκπρόσωπο του ρωσικού υπουργείου Εξωτερικών και, θυμηθείτε με, θα γινόταν κόλαση. Αυτός μάλιστα! Θα ήταν ένας διχασμός για τον οποίο θα άξιζε να πλακωθούμε μεταξύ μας!
