Η επίσημη εξήγηση από πλευράς του γραφείου του brοέδρου ήταν ότι ο κ. Τσίπρας ψήφισε κατά των αμυντικών δαπανών, παρότι ο ΣΥΡΙΖΑ τις υπερψήφισε, εξαιτίας λάθους. Λάθους της ηλεκτρονικής κάρτας, βεβαίως, όχι του κ. Τσίπρα, γιατί αυτός είναι αλάνθαστος. Είτε ακούσια είτε εκούσια, η ψήφος του κ. Τσίπρα ήταν μια πράξη μεγάλης συμβολικής αξίας, για τον λόγο ότι φωτίζει ακριβώς την αντίφαση εκείνη που ποτέ δεν κατάφερε ο ΣΥΡΙΖΑ να ξεπεράσει και εξαιτίας της οποίας διαλύθηκε. Την αντίφαση, δηλαδή, ότι ήρθε ως «πρώτη φορά Αριστερά» και κατέληξε να συμβιβαστεί με τα Μνημόνια (η κωλοτούμπα) και να τα εφαρμόσει. Αυτή την αντίφαση αποκατέστησε με την ψήφο του ο κ. Τσίπρας, καθώς στο συγκεκριμένο ψήφισε μεν ως ΣΥΡΙΖΑ, ψήφισε όμως την πρόταση της Νέας Αριστεράς.
Ακόμη και αν δεχτούμε ότι επρόκειτο για λάθος, η ψήφος του κ. Τσίπρα έχει την αξία φροϊδικού γλωσσικού ολισθήματος. Η ψήφος του ήταν η ασυνείδητη έκφραση της νοσταλγίας του για τον «όλο ΣΥΡΙΖΑ», όταν ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ, τα παιδιά της ΝΑΡ-2, όπως και οι άλλοι, που αργότερα ακολούθησαν τον Στέφανο Κασσελάκη, ήταν όλοι μαζί, ως αντιπολίτευση έστω, όχι όμως στο όριο της ανυπαρξίας όπως σήμερα. Και δεν είναι μόνο η νοσταλγία που φέρνει τον κ. Τσίπρα σε αυτή τη θέση. Είναι και το συμφέρον, γιατί πάντα θα είναι ένας πρώην πρωθυπουργός, πάντα θα είναι ο brόεδρος της καρδιάς μας, θα έχει το ινστιτούτο του για να παίζει και να μη βαριέται, όμως θα πρέπει να υπάρχει και ένα κόμμα το οποίο θα εκπροσωπείται στη Βουλή, ώστε να μπορεί και αυτός να έχει τη θέση του εκεί μέσα. Γι’ αυτό και επιμένω ότι έγραψε ο brόεδρος με την ψήφο του για τις αμυντικές δαπάνες…
ΧΑΜΕΝΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ
Κατά τα λοιπά, νομίζω ότι στη συζήτηση του προϋπολογισμού ο Κυριάκος Μητσοτάκης πήρε τα σώβρακα της αντιπολίτευσης και τα ανέμιζε – για να σας δώσω μια ωραία εικόνα που ερεθίζει τη φαντασία. Θα μπορούσε όμως στον θρίαμβο να έχει το δικό του μερίδιο και το ΠΑΣΟΚ, αν είχε την τόλμη να το διεκδικήσει. Επρεπε το ΠΑΣΟΚ να σπεύσει να χειροκροτήσει τα μέτρα για τις τράπεζες. Το ΠΑΣΟΚ ήταν εκείνο που έφερε στην επικαιρότητα το θέμα με τον πιο απαιτητικό τρόπο: υπενθυμίζοντας μια προεκλογική υπόσχεση που είχε δοθεί με τη φωνή του κ. Μητσοτάκη, την οποία προφανώς είχαν ξεχάσει. Αυτό ήταν η καλύτερη αντιπολιτευτική κίνηση που θυμάμαι να έχει κάνει το ΠΑΣΟΚ εδώ και καιρό – απόδειξη, επίσης, του πόσο χρήσιμη μπορεί να είναι για τη διακυβέρνηση της χώρας η καλή αντιπολίτευση. Επρεπε το ΠΑΣΟΚ να κατοχυρώσει αυτή τη νίκη ως δική του, επικροτώντας την κυβέρνηση και, στη συνέχεια, να προχωρήσει σε κριτική για τυχόν παραλείψεις και μειονεκτήματα των μέτρων. Ο κ. Μητσοτάκης, ο οποίος σκέφτεται στρατηγικά και όχι μηχανιστικά, όπως ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, αντελήφθη την ευκαιρία για τον αντίπαλο, γι’ αυτό και φρόντισε να τη ματαιώσει με την προτροπή του στον κ. Ανδρουλάκη να χειροκροτήσει.
ΑΠΟΣΥΡΣΗ ΥΠΟΨΗΦΙΟΤΗΤΑΣ
Ενα πράγμα να ξεκαθαρίσουμε, για να μη νομίζουν ορισμένοι κύριοι ότι μας δουλεύουν. Κανένας δεν προτείνει κανέναν για την Προεδρία της Δημοκρατίας αν προηγουμένως δεν τον έχει ρωτήσει. Ο κίνδυνος της αποδοκιμασίας ή ακόμη και της ουδέτερης αδιαφορίας για τον προτεινόμενο είναι πολύ μεγάλος, ώστε να τολμήσει κανείς να εκθέσει σε αυτόν τον κίνδυνο τον υποψήφιο της προτίμησής του χωρίς προηγουμένως να έχει πάρει τη συγκατάθεσή του. Δεν πας να κάνεις εχθρό σου κάποιον τον οποίο εκτιμάς ή θαυμάζεις. Πολύ περισσότερο, δε, αν τον εκτιμά τόσο πολύ ώστε να τον θεωρεί κατάλληλο για Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Αφήστε δε ότι αν το κάνεις εν αγνοία του προτεινομένου, διατρέχεις τον κίνδυνο να βγει εκείνος να σε ρεζιλέψει δημοσίως για την επιπολαιότητά σου. Αρα δεν το κάνεις με τίποτα.
Η χθεσινή ανακοίνωση του Χρήστου Ράμμου, με την οποία αποσύρει την υποψηφιότητα που προωθούσε για λογαριασμό του η Νέα Αριστερά, επιβεβαιώνει πλήρως τον ως άνω κανόνα. Μην αμφιβάλλετε ότι και ο Αντώνης Σαμαράς θα ρώτησε τον Κώστα Καραμανλή τον Ακάματο προτού τον προτείνει για την Προεδρία, μολονότι ο προταθείς είπε ότι δεν το γνώριζε. Αλλωστε, όλοι μας έχουμε καταλάβει ότι ο κ. Καραμανλής θα ήθελε να γίνει Πρόεδρος της Δημοκρατίας και για τον λόγο αυτόν κλιμακώνει εδώ και μήνες ένα πρόγραμμα δημόσιων εμφανίσεων και παρεμβάσεων. Χθές, λ.χ., συναντήθηκε με τον δήμαρχο Θεσσαλονίκης Στέλιο Αγγελούδη. Για ποιον λόγο, αναρωτιέμαι, ένας πρόεδρος των καπνοπαραγωγών να επιδιώκει μια συνάντηση με τον δήμαρχο Θεσσαλονίκη;. Μήπως για να προωθήσει καπνικά προϊόντα του συνεταιρισμού του; Δεν νομίζω…
