حسین قنواتی که سال‌هاست روی شعر نو در خوشنویسی کار می‌کند و خود نیز یکی از اهالی قلم است، با طرح یک سوال از دوگانه‌ی شعر نو و کلاسیک به عنوان یک پرسش بی‌پاسخ، می‌گوید: ضرورت ایجاد شعر نو این است که شعر کلاسیک ظرفیت پرداختن به مسائل اجتماعی و سیاسی روز را نداشته است پس چرا امروز می‌بینیم شاعران اشعار نو چندان به مسائل اجتماعی و سیاسی روز نمی‌پردازند؟!
به گزارش خبرنگار ایلنا، خوشنویسی همواره یکی از هنرهای کاملا ایرانی به حساب می‌آید؛ هرچند برخی از کشورها بر سر تصاحب آن تا امروز تلاش‌های بسیار کرده‌اند اما اینکه خوشنویسی در دنیای امروز چقدر بر اساس تغییر نگرش‌ها و تعاریف به روز شده، سوال دیگری است.
یکی از موضوعات مرسوم در خوشنویسی از گذشته تاکنون پرداختن به اشعار کلاسیک و البته آیات قرآنی و احادیث است. این رویه را باید نوعی قانون نانوشته دانست که خوشنویسان در هر سطح به آن وفادار بوده‌اند. حال سوال این است که آیا ادبیات معاصر که شعر نو نیز بخش مهمی از آن است، تا چه حد مورد توجه هنرمندان خطاط قرار گرفته است؟ آیا می‌توان گفت عرف و تعصب خوشنویسان و استادان فن باعث بروز این‌عدم توجه شده است؟ لااقل باید گفت بخشی از ماجرا مربوط به همین سخت نگری‌هاست. با همه اینها هستند برخی هنرمندانی که برای انجام کارهای نو در چهارچوب قواعد کلاسیک تلاش و خلاقیت خود را به کار می‌گیرند. حسین قنواتی از همین دسته خطاطان است. او علاوه بر ابداع شیوه یا تکنیک «برآمد» که منحصر به خودش است و دو سه دهه قبل ایجاد شده، اشعار برخی شاعران معاصر را در قالب تابلوهای خوشنویسی به مخاطبان نسل‌های مختلف ارائه کرده است. قنواتی فارغ‌التحصیل انجمن خوشنویسان ایران است و در سالهای ۱۹۹۲ و ۱۹۹۸ برگزیده جشنواره خوشنویسان جهان اسلام شده است. حسین قنواتی به تازگی نمایشگاه دیگری را برگزار کرده که مکان آن گالری تابستان واقع در خانه هنرمندان ایران است و «ابدیتی از تو» نام دارد.
