Η τάση να αντιμετωπίζουμε τον κόσμο με βολικά δυϊκά σχήματα και μανιχαϊσμούς θέλει αυτές τις μέρες να μας επιβάλλει να διαλέξουμε μεταξύ του καθεστώτος Ασαντ και αυτών που τον έριξαν. Δηλαδή μιας νέας κατάστασης που ουδείς ξέρει ακόμη πώς θα εξελιχθεί και πώς θα καταλήξει.
Είναι δε καταπληκτικό ότι ως εγγυητής της δημοκρατίας στη Συρία προβάλλεται, ακόμη κι από δυτικά μέσα, ένας επικηρυγμένος τζιχαντιστής, που κάπως βιαστικά χαρακτηρίζεται «μετριοπαθής», «τρομοκράτης που έκανε rebranding» και άλλα τέτοια χαριτωμένα, επειδή τρίμαρε τη γενειάδα, φόρεσε σιδερωμένο πουκάμισο κι έδωσε συνέντευξη στο CNΝ.
Δηλαδή, οι ίδιοι άνθρωποι που, αν εκφράσει κάποιος έστω και έναν προβληματισμό για τους αμάχους στη Γάζα τον κατηγορούν για συμπάθεια στον «ισλαμοφασισμό», σπεύδουν να υιοθετήσουν τον αλ-Γκολάνι και την ισλαμιστική φατρία του. Κάπου εκεί σε φτάνει ο οπαδισμός.
Μια εξήγηση, βέβαια, για όλα αυτά είναι η επικράτηση της ακροδεξιάς ατζέντας στην Ευρώπη σε ό,τι αφορά το Προσφυγικό. Κάποιοι, δηλαδή, επιδιώκουν να καθησυχάσουν την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη ότι οι σύροι πρόσφυγες, επειδή χαίρονται που έπεσε ο Ασαντ, θα επιστρέψουν μαζικά στη διαλυμένη χώρα τους και στα σπίτια που δεν υπάρχουν πια. Ενδεικτικά, ο δικός μας υπουργός Μετανάστευσης, επιβεβαιώνοντας ότι πάγωσε η εξέταση 9.000 αιτήσεων ασύλου προσφύγων από τη Συρία, σχολίασε: «Κοιτάξτε, 99% περίπου των Σύρων που κατέθεταν αίτηση για χορήγηση ασύλου στη χώρα μας, στις δικές μας δομές, επικαλούνταν ως βασικό και μοναδικό λόγο τη δίωξή τους από το καθεστώς Ασαντ. Αυτό έπαψε να ισχύει».
Οι αντιφάσεις εδώ είναι πιο εντυπωσιακές και από τη χωρίστρα του αλ-Γκολάνι. Διότι το δίκαιο του ασύλου είναι διεθνές δίκαιο. Αυτό που η Ελλάδα επικαλείται όπου σταθεί κι όπου βρεθεί ως φανατική υπέρμαχος της αυστηρής εφαρμογής του. Το διεθνές δίκαιο μας λέει, λοιπόν, ότι το δικαίωμα είναι εξατομικευμένο και κάθε αίτηση χορήγησης ασύλου πρέπει να εξετάζεται ξεχωριστά. Απαγορεύονται δε οι μαζικές απελάσεις και το λεγόμενο «profiling», δηλαδή αυτό που κάνουμε τώρα εμείς και τα περισσότερα κράτη – μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Επειδή είναι κρίμα να δουλευόμαστε συνεχώς, ας παραδεχτούμε ότι η καταπάτηση του διεθνούς δικαίου έχει κανονικοποιηθεί. Εχει κάνει κι αυτή ένα «rebranding», σαν τον ισλαμιστή της Συρίας. Μόνο η υποκρισία μένει αγνή και αναλλοίωτη.
