Εγραφα χθες για τη χωρίς τέλος γκρίνια δυσαρεστημένων με το άνοιγμα του μετρό Θεσσαλονίκης. Για όλους εκείνους που δεν είδαν την επιτυχία της προσπάθειας για τη δημιουργία σύγχρονης υποδομής σε μια πόλη που της αξίζει να πάψει να αντιμετωπίζεται ως επαρχία αλλά να μετατραπεί σε μοντέρνα μητρόπολη. Εμμένω στην απαξίωση αυτής της προσπάθειας – είτε την υποκινεί ο Βελόπουλος είτε ο Μυλόπουλος.
Χθες, όμως, κάποιοι κατέγραψαν και κυκλοφόρησαν φωτογραφίες από τα αυτόματα εκδοτήρια εισιτηρίων, οι οποίες έχουν τον δικό τους αυτόνομο συμβολισμό. Πάνω από τις γυαλιστερές επιφάνειες, πλάι στα ωραία εκδοτήρια, έχουν κολληθεί με σελοτέιπ χαρτιά στα οποία με άψογη κεφαλαιογράμματη γραμματοσειρά δίνονται οδηγίες στους επιβάτες: γιατί κάποια μηχανήματα δεν δίνουν εισιτήριο, τι χαρτονόμισμα παίρνουν τα μηχανήματα, ποια δίνουν και ποια δεν δίνουν ρέστα, από πόσο και πάνω δεν δίνουν ρέστα. Οδηγίες έκτακτης χρήσης υποδομών που μπήκαν σε λειτουργία πριν από δέκα μέρες. Αδιανόητο.
Οπως μαρτυρεί αυτό το υλικό, ελάχιστος χρόνος ήταν αρκετός ώστε ένα υπερσύγχρονο έργο, αξιοθαύμαστο για τις τεχνολογικές καινοτομίες του, ένα συγκοινωνιακό μέσο που δεν απαιτεί οδηγούς για να κάνει το συγκοινωνιακό έργο του, να υπονομεύεται σοβαρά από ανθρώπους που μοιραία εμπλέκονται στη λειτουργία του. Φτιάχτηκε ένα έργο από την αρχή, ενσωματώθηκαν με τη χρήση τεχνολογιών σημαντικές αρχαιολογίες στον κορμό του, οι επιβάτες μεταφέρονται γρήγορα και με ασφάλεια στην άλλη μεριά της πόλης βελτιώνοντας ήδη το κυκλοφοριακό, διευκολύνθηκε η ζωή των Θεσσαλονικέων – και θα διευκολυνθεί κι άλλο, όσο το έργο αυτό θα επεκτείνεται, συμπεριλαμβάνοντας κι άλλα σημεία της πόλης που θα εξυπηρετεί…
Αλλά, ταυτόχρονα, το άλλο κομμάτι, το πιο εύκολο, αυτό που επίσης θα έπρεπε να λειτουργεί ρολόι για να φέρνει έσοδα στην επιχείρηση εκμετάλλευσης του μετρό, ώστε να μην αντιμετωπίσει τα προβλήματα που ήδη αντιμετωπίζουμε στην Αθήνα, μοιάζει εξαρχής να έχει αφεθεί στην τύχη του. Ή, ακόμα χειρότερα, έχει αφεθεί σε πρόσωπα και δομές που συνηθίζουν να βάζουν τη σφραγίδα του παλιού, της παράκαμψης κάθε ίχνους προόδου: στην αθάνατη γραφειοκρατία που σε κάθε περίπτωση επιβιώνει και επιβάλλει τους ρυθμούς της.
Εκτός αν η προσπάθεια να παραδοθεί ένα άψογο έργο στους Θεσσαλονικείς τελείωσε στις στοές. Εκτός εάν δεν υπήρξε πρόνοια να αγοραστούν και να ρυθμιστούν αξιόπιστα εκδοτήρια εισιτηρίων, επειδή το μέτρο των πραγμάτων δεν ήταν η εξυπηρέτηση των ανθρώπων αλλά η σύγκριση με ό,τι είχε προϋπάρξει. Πράγματι, σε σύγκριση με τα πλαστικά εκδοτήρια των ψευδοεγκαινίων του μετρό από τον Αλέξη Τσίπρα, τα μηχανήματα που έχουν τοποθετηθεί βγάζουν εισιτήριο και εισπράττουν κόμιστρο. Αλλά δεν είναι λογικό να μη λειτουργούν σωστά. Ούτε είναι λογικό να πρέπει να διαβάσει κανείς δέκα χαρτιά Α4 για να αγοράσει εισιτήριο – αν αγοράσει. Υποτίθεται ότι με το μετρό εξοικονομείς χρόνο, δεν τον χάνεις.
Προσωπικά, αν ήμουν ο υφυπουργός Υποδομών Νίκος Ταχιάος, ο οποίος εκτός από την ευθύνη που έχει για το έργο αγαπά τη Θεσσαλονίκη, θα είχα ήδη περάσει από τους σταθμούς – και ποιος με είδε και δεν με φοβήθηκε. Η κρεμασμένη χαρτούρα δεν μπορεί να είναι το όνειρο λειτουργίας του μέσου, όχι μόνο επειδή αυτό είναι χρεοκοπημένο Δημόσιο ούτε επειδή προσβάλλει την αισθητική μας. Αλλά επειδή, αν η χαρτούρα επικυρώσει ότι έστω τα εκδοτήρια δεν λειτουργούν σωστά, αυτό θα είναι το έναυσμα για τη δημιουργία ενός νέου, θεσσαλονικιώτικου κινήματος «Δεν πληρώνω», με τις γνωστές επιπτώσεις. Και στο έργο και στην πόλη.
