Τελικά η ανθρώπινη φύση δεν αλλάζει. Ο κόσμος να χαλάσει. Οσο κι αν προσπαθήσεις. Παράδειγμα: γίνεται ο άλλος αρχηγός. Κάπου. Στον στρατό, στο κόμμα, στην εταιρεία, στους προσκόπους, οπουδήποτε. Διαχειριστής σε πολυκατοικία, ρε παιδί μου.
Ο,τι έχει πει το προηγούμενο διάστημα περί ενότητας μέχρι να γίνει, «σβου». Δεν ισχύει τίποτε. Είναι δικό μου το μαγαζί και το κάνω ό,τι θέλω. Δεν δίνω λογαριασμό σε κανέναν, και πολύ περισσότερο δεν μου περνάει από το μυαλό σαν σκέψη να παραχωρήσω κομμάτι από την εξουσία μου σε κανένα. Εγινα κατανοητός; Τι; Οχι; Πρόβλημά σας.
Να ρωτήσετε τότε τον «πολλά βαρύ και όχι» Πολάκη, που τα έχει «φρέσκα» μπροστά του τα πράγματα, να σας το εξηγήσει το έργο. Οπως το βλέπει επί σχεδόν μία εβδομάδα, τώρα, αυτός, σε 3D.
Ηθελε ο άνθρωπος, τι ήθελε, έναν τόσο δα τίτλο, ένα κομματάκι από την εξουσία του Φάμελλου. Να τον ορίσει αντιπρόεδρο. Που στην ουσία δεν έχει και καμιά αρμοδιότητα, αλλά του δίνει την… αίγλη να τον αναγνωρίζουν, έστω ως δεύτερο. Να κόβει βόλτες στο Μοσχάτο ή στα Σφακιά και να του φωνάζουν «καλημέρα, πρόεδρε» (ως γνωστόν, άμα είσαι αντιπρόεδρος, δεν σε προσφωνούν «αντιπρόεδρο», «πρόεδρο» σε αποκαλούν).
Αλλά ο Φάμελλος, όλα για την πάρτη του. Του την αρνήθηκε τη «θέση» εντός πολλών εισαγωγικών. Κτητικός και αρχομανής. Μοναχοφαγάς!
Βρισίδι δίχως αξίωμα
Νομίζω ωστόσο ότι το χειρότερο για τον Πολάκη και την «απώλεια» της αντιπροεδρίας είναι άλλο: ότι δεν θα μπορεί να βρίζει στη Βουλή από την καθέδρα του αντιπροέδρου. Γιατί άλλο να βρίζεις ως αντιπρόεδρος κι άλλο ως απλός βουλευτής. Ασε δε που το πράγμα θα έπαιρνε μια άλλη διάσταση όταν θα έβριζε τον Αδωνη. Θα τον έβριζε ως… ίσος προς ίσον. Αντιπρόεδρος της ΝουΔου ο Αδωνις, αντιπρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ο Πολάκης. Κι αυτό του το στέρησε ο άλλος.
Φυσικά το καταγγέλλω διαρρήδην το γεγονός. Συντάσσομαι στο πλευρό του «πελάτη» μου, συνηγορώ ανεπιφύλακτα για το δίκαιον του αιτήματος και καλώ τον Φάμελλο να ανακαλέσει πάραυτα, και παρά ταύτα!
Polakis for vice president!
Κίνημα θα κάνω…
Νέος συνασπισμός στον ΣΥΡΙΖΑ
Τι θα κάνει ο Πολάκης απέναντι στον αχάριστο τον Φάμελλο που δεν του έβαλε ούτε τον… Σμπώκο του στην Πολιτική Γραμματεία; Τίποτε, επί του παρόντος. Ο ίδιος απέφυγε οποιαδήποτε αναφορά στο λατρεμένο του Facebook (με κάτι οικογενειακές φωτογραφίες έκρυψε τον πόνο του), αλλά άφησε, λέει, να διαρρεύσει η απογοήτευσή του μέσω συνεργατών του (χα!). Οτι δεν το περίμενε αυτό από τον Φάμελλο. Αλλά από την άλλη μην είναι αχάριστος. Μετράει, εκτός από τη βαριά ήττα, και κέρδη. Ενα, συγκεκριμένα. Τον… Νικόλα «13-0 από τα αποδυτήρια» Παππά. Που είναι κι αυτός απογοητευμένος με τα πρώτα δείγματα γραφής του Φάμελλου στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ.
Και πάμε για συνασπισμό Πολάκη – Παππά πλέον.
Οσοι πίστεψαν ότι η κωμωδία ΣΥΡΙΖΑ έχει τελειώσει με τη διάσπαση Κασσελάκη, είναι μακριά νυχτωμένοι. Τα καλύτερα είναι μπροστά μας…
(Ο Νικόλας έκανε κι αυτός κάτι δηλώσεις στο πλαίσιο της γραμμής «κάνουμε σκληρή αντιπολίτευση εμείς, δεν είμαστε σαν το ΠΑΣΟΚ». Νίκο, σιγά τα αίματα, αδερφέ, του κόψατε τη χολή του Κυριάκου, έχει χάσει τον ύπνο του).
Μανιάτης, ο διαπραγματευτής
Και έξω πάει καλά το ΠΑΣΟΚ, αν κρίνω από μια ενημέρωση που μου έκανε χθες ο επικεφαλής της ευρωομάδας του Κινήματος Γιάννης Μανιάτης. Ο Μανιάτης λοιπόν, υπό την ιδιότητά του, του αντιπροέδρου της ομάδας των Ευρωσοσιαλιστών, αρμόδιου και για τα θέματα Αμυνας και Αμυντικής Βιομηχανίας, έχει τον κεντρικό διαπραγματευτικό ρόλο στις συνομιλίες για τη συγκρότηση της (νέας) Επιτροπής Αμυνας του Ευρωκοινοβουλίου (SEDE). Πρόκειται για την Επιτροπή η οποία θα «φιλτράρει» όλες τις σχετικές ευρωπαϊκές πρωτοβουλίες για τη συγκρότηση της Αμυνας της Ευρώπης.
Μιλάμε για έργο σοβαρό δηλαδή, στις εποχές που ζούμε, και μιλάμε επίσης για ένα κονδύλι της τάξεως του μισού τρισ. ευρώ, όχι αστεία.
Τρεις μήνες διαρκεί η πολιτική διαπραγμάτευση, προκειμένου με τις αρχές του νέου έτους να είναι έτοιμη να λειτουργήσει η Επιτροπή SEDE, και όπως μου είπε ο ίδιος είχε το βαρύ έργο να διαπραγματευθεί και να ξεπεράσει πολλά εμπόδια, που έμπαιναν κυρίως από κράτη – μέλη με ισχυρή αμυντική βιομηχανία (ήτοι Γερμανούς, Γάλλους, Αυστριακούς κ.λπ.). Τα δε μεγάλα ζητήματα της διαπραγμάτευσης, όπως μου τα περιέγραψε, ήταν το ποια επιτροπή θα εγκρίνει τις κοινές προμήθειες αμυντικού εξοπλισμού για τις χώρες – μέλη, ποιος θα είναι υπεύθυνος για πιθανές κυβερνοεπιθέσεις στα δορυφορικά συστήματα της Ευρωπαϊκής Ενωσης, πώς θα διασφαλιστεί η δίκαιη συμμετοχή όλων των κρατών – μελών στην παραγωγή αμυντικού εξοπλισμού και ποιος ο ρόλος των μικρομεσαίων επιχειρήσεων σε σχέση με τους ευρωπαϊκούς αμυντικούς κολοσσούς.
Για να δούμε τι θα καταφέρουν στο τέλος, τώρα που ο πρόεδρος Τραμπ προειδοποιεί ότι το ΝΑΤΟ μπορεί να αλλάξει μορφή όταν εκείνος μετακομίσει στον Λευκό Οίκο…
«Κουβάς» για τους εθνικοπατριώτες
Μεγάλη ήττα έχουν φάει οι κινδυνολόγοι πάσης κατηγορίας που εδώ και μία εβδομάδα καταγγέλλουν την κυβέρνηση Κυριάκου ότι άφησε στο έλεος του Θεού τους ελληνόφωνους και ελληνορθόδοξους χριστιανούς της Συρίας. Τα θυμάστε, δεν είναι αναγκαίο να τα επαναλάβω. Μέχρι και ότι τους αφήνουν… εσκεμμένα να πεθάνουν στα χέρια των τζιχαντιστών έγραφαν και κατήγγελλαν. Κι ακούω χθες το πρωί στο Mega τον μητροπολίτη Χαλεπίου Εφραίμ να λέει ο άνθρωπος ότι δεν μας πείραξαν οι αντάρτες και ούτε έχουν στραφεί εναντίον μας. Κι εγώ την Κυριακή έκανα την καθιερωμένη λειτουργία και όλα πήγαν κατ’ ευχήν, ουδείς μας ενόχλησε.
Συμπέρασμα, οι εθνικοπατριώτες, πάλι κουβά – το έργο «μας κυβερνούν εθνικοί μειοδότες» δεν έκοψε εισιτήρια.
Κόκκινες γραμμές
Οσο κι αν παραξενεύει κάποιους, στην κατηγορία αυτή δεν θα εντάξω τον υπερκινητικό επ’ εσχάτοις Κ. Καραμανλή. Αντιθέτως, θεωρώ ότι τα όσα ανέφερε στην κυριακάτικη παρέμβασή του από το βήμα της Παλαιάς Βουλής, περί των ελληνοτουρκικών, και ειδικότερα του διαλόγου που έχει αναπτυχθεί με τη γειτονική χώρα, λειτουργούν προς τη σωστή κατεύθυνση. Αν και από πουθενά δεν τεκμαίρεται ότι ο πρόεδρος Κυριάκος (και η κυβέρνησή του) άνοιξε κεφάλαιο παραχωρήσεων κατά τη διάρκεια του διαλόγου, οι έντονες αναφορές ενός πρώην πρωθυπουργού στα ζητήματα των ελληνοτουρκικών διαφορών μπορεί να είναι ένα ακόμη ισχυρό χαρτί της ελληνικής πλευράς στις συζητήσεις με τους Τούρκους. Οτι, να, στο εσωτερικό μας διαμορφώνονται και αυτές οι απόψεις. Οχι πως δεν το γνωρίζουν οι Τούρκοι, αλλά όταν λέγονται όλα αυτά δημόσια, όσο να πεις, έναν αντίκτυπο τον έχουν στους απέναντι.
Τα ίδια κάνει και ο Ερντογάν. Κάθε τόσο, δεν πετάγεται ένας απ΄ αυτούς και τον «καταγγέλλει» πότε ότι ανέχεται τις παραβιάσεις της Συνθήκης της Λωζάννης από τους Ελληνες και πότε ότι ετοιμάζεται να κάνει παραχωρήσεις στους Ελληνες;
Και ποιο μήνυμα στέλνει ύστερα από κάτι τέτοια στην Αθήνα; Οτι, συγγνώμη, δεν μπορώ να βάλω νερό στο κρασί μου γιατί με πιέζουν οι (συν)εταίροι μου…
Το δικό μας πρόβλημα, η διαφορά μας με τους Τούρκους ας πούμε, είναι ότι εμείς θεωρούμε ότι ο Κυριάκος τις έχει κάνει ήδη τις παραχωρήσεις στους Τούρκους, ο «μειοδότης». Και παραβλέπουμε ότι δεν υπάρχει, ούτε και θα υπάρξει, έλληνας πρωθυπουργός ο οποίος θα κάνει κάτι πέραν των «κόκκινων γραμμών» που έχουν χαραχτεί από δεκαετίες στα ελληνοτουρκικά…
