Όταν ο δικηγόρος Stéphane Babonneau ανέλαβε την πιο φρικτή υπόθεση της καριέρας του, αυτής της Ζιζέλ Πελικό, βρέθηκε μπροστά σε ένα δίλημμα.
Ήξερε ότι η πελάτισσά του έπρεπε να μάθει λεπτομέρειες για τους εκατοντάδες βιασμούς στους οποίους την είχε υποβάλει ο σύζυγός της ενώ ήταν αναίσθητη επί σχεδόν μια δεκαετία, αλλά πώς θα μπορούσε να το κάνει χωρίς να της προκαλέσει ακόμη μεγαλύτερη ζημιά;
Μέχρι το 2022, όταν ο Babonneau ανέλαβε την υπόθεση, η Ζιζέλ γνώριζε ότι ο σύζυγός της, Ντομινίκ, την είχε ναρκώσει και είχε καλέσει αγνώστους που γνώρισε στο διαδίκτυο στο σπίτι τους για να της επιτεθούν, αλλά δεν είχε ιδέα για τις λεπτομέρειες.
Ο Babonneau θα το μάθαινε αφού παρακολουθούσε πολλά από τα 20.000 βίντεο και φωτογραφίες που είχε κάνει ο σύζυγος της Ζιζέλ, Ντομινίκ Πελικό όλα αυτά τα χρόνια. «Όλοι ήταν εξαιρετικά ανήσυχοι ότι θα μπορούσε να πάθει νευρικό κλονισμό», λέει ο Babonneau. «Τι θα συνέβαινε όταν θα ερχόταν αντιμέτωπη με την πλήρη αλήθεια και το μέγεθος αυτού που της είχε γίνει;»
Ως έμπειρος ποινικολόγος, ο Babonneau λέει ότι «έχει συνηθίσει να βλέπει πολύ ενοχλητικά πράγματα, αλλά αυτό το επίπεδο διαφθοράς, απανθρωπιάς και τραύματος; Δεν είχα ξαναδεί ποτέ κάτι τέτοιο».
Ο Ντομινίκ ανακρίθηκε για πρώτη φορά από τη γαλλική αστυνομία τον Σεπτέμβριο του 2020, όταν συνελήφθη επειδή βιντεοσκοπούσε κάτω από τις φούστες γυναικών πελατών σε ένα σούπερ μάρκετ. Μόνο όταν η αστυνομία εξέτασε το τηλέφωνό του, τον υπολογιστή του και έναν εξωτερικό σκληρό δίσκο προέκυψαν στοιχεία για την κακοποίηση της συζύγου του.
Δύο μήνες αργότερα, τέθηκε υπό κράτηση και η Ζιζέλ, 72 ετών, έμαθε την αλήθεια για τον άνδρα που θεωρούσε «τέλειο, στοργικό, προσεκτικό» σύζυγο, πατέρα και παππού κατά τη διάρκεια των 50 χρόνων του γάμου τους.
Η Ζιζέλ Πελικό ανάμεσα στους δικηγόρους της. Ο Babonneau (δεξιά)
Η αστυνομία χρησιμοποίησε λογισμικό αναγνώρισης προσώπου για να ταυτοποιήσει 50 από τους 70 και πλέον άνδρες που είχαν καταγραφεί στα χιλιάδες βίντεο που είχε τραβήξει ο Ντομινίκ με τον βιασμό και τη σεξουαλική κακοποίηση της συζύγου του.
Παραδέχτηκε ότι νάρκωνε τη σύζυγό του με αγχολυτικά φάρμακα και υπνωτικά δισκία, τα οποία διαλύονταν στο βραδινό ποτήρι κρασί της, στο πρωινό της ή στο σορμπέ που της έφερνε για επιδόρπιο.
Εκείνη ξυπνούσε από το σχεδόν κώμα και δεν θυμόταν τίποτα – και φοβόταν όλο και περισσότερο ότι η απώλεια μνήμης της οφειλόταν σε όγκο στον εγκέφαλο ή στη νόσο Αλτσχάιμερ.
Μία από τις πρώτες ανησυχίες των Babonneau και Camus όταν ανέλαβαν την υπόθεση ήταν η πρόκληση των δικηγόρων των κατηγορουμένων να αποκλειστεί η χρήση των βίντεο ως αποδεικτικών στοιχείων, καθώς η αστυνομική έρευνα για τον σκληρό δίσκο στον οποίο βρίσκονταν δεν ήταν, όπως ισχυρίστηκαν, νόμιμη.
«Γνωρίζαμε ότι αν δεν υπήρχαν βίντεο, δεν υπήρχε υπόθεση», λέει ο Babonneau μιλώντας στον Guardian.
Ο ανακριτής είπε στους Babonneau και Camus ότι έπρεπε να δουν όλα τα βίντεο πριν από τη δίκη. «Δεν μπορείτε να καταλάβετε την υπόθεση αν δεν το κάνετε», είπε. Όταν αρχίσαμε να τα βλέπουμε, συνειδητοποιήσαμε ότι είχε δίκιο». Στη συνέχεια ήρθε το καθήκον να αποκαλύψουν στη Ζιζέλ όλη τη φρίκη αυτού που της είχε συμβεί.
«Ένιωσα ότι ανοίγοντας τις πόρτες του δικαστηρίου, θα δημιουργούσε έναν ασφαλέστερο χώρο για εκείνη»
«Έπρεπε να την προετοιμάσουμε για το γεγονός ότι όχι μόνο κακοποιήθηκε σεξουαλικά, αλλά ότι υπήρχε πραγματική πρόθεση να την εξευτελίσουν».
Ο Babonneau αναφέρεται σε βίντεο που τραβήχτηκαν «τη νύχτα των γενεθλίων της- την παραμονή της Πρωτοχρονιάς- την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου- στο κρεβάτι της κόρης της- στο τραπέζι της τραπεζαρίας της- στο αυτοκίνητό της σε ένα πρατήριο καυσίμων στον αυτοκινητόδρομο».
Η αντίδραση της Ζιζέλ στο υλικό ήταν περίπλοκη. «Θυμάμαι ότι την ενοχλούσε βαθύτατα το γεγονός ότι ροχάλιζε. Ήταν εκεί, γυμνή, υπήρχαν διεισδύσεις, βιντεοσκοπείται να πνίγεται με ένα πέος στο στόμα και ο Ντομινίκ Πελικό λέει στον άνδρα «απαλά» και «αφήστε την να αναπνεύσει», και ήξερε ότι ο κόσμος θα το έβλεπε αυτό – αλλά αυτό για το οποίο ντρεπόταν περισσότερο ήταν το ροχαλητό της», λέει ο Babonneau.
Στο σημείο αυτό να αναφέρουμε ότι η Ζιζέλ Πελικό θεωρούσε ως ύστατη δικαίωση από την έναρξη της δίκης: «Να αλλάξει πλευρά, η ντροπή».
Και αυτό επιβεβαίωσε και ο δικηγόρος της, όταν είπε ότι «ντρεπόταν για το ροχαλητό της».
Η Ζιζέλ Πελικό ήθελε ο κόσμος να δει ότι ήταν αυτοί οι άνδρες που την άγγιζαν, ήταν εκείνοι που θα έπρεπε να ντρέπονται…
«Φοβόταν επίσης τι θα σκεφτόταν ο κόσμος γι’ αυτήν – και την οικογένειά της. Θα την θεωρούσαν ηλίθια που άφησε να συμβεί αυτό που της συνέβη επί 10 χρόνια; Πώς θα μπορούσε να τη βιάζουν επί 10 χρόνια στον ύπνο της;»
Ο Babonneau και ο Camus και οι δύο δικηγόροι γνώριζαν ότι σε αυτό ακριβώς το σημείο θα πήγαινε και η υπεράσπιση.
«Προετοιμαζόμασταν για μια γραμμή υπεράσπισης ότι με κάποιο τρόπο προσποιούνταν ότι κοιμόταν και ότι συμμετείχε με τη θέλησή της. Γνωρίζαμε ότι αυτό το επιχείρημα θα παρουσιαζόταν στο δικαστήριο και ότι θα χρειάζονταν βίντεο για να το διαλύσουμε».
Ο Babonneau, συνεχίζει λέγοντας ότι «ήταν βαθιά αγανακτισμένη». «Πώς μπόρεσαν να ισχυριστούν ότι δεν με βίασαν;», έλεγε. Αυτή η αγανάκτηση ήταν που έπεισε τη Ζιζέλ να αλλάξει γνώμη σχετικά με το να παραμείνει ανώνυμη κατά τη διάρκεια της δίκης.
«Ένιωθε ότι αυτό που είχε περάσει δεν έπρεπε να συζητηθεί πίσω από κλειστές πόρτες», λέει ο Babonneau. Αν η δίκη ήταν κλειστή, χωρίς την παρουσία του Τύπου ή του κοινού, «θα βρισκόταν πίσω από τις πόρτες με κανέναν άλλον εκτός από εκείνη, εμάς, ίσως κάποια οικογένεια, και 51 κατηγορούμενους και 40 δικηγόρους υπεράσπισης. Και δεν ήθελε να είναι φυλακισμένη σε μια δικαστική αίθουσα μαζί τους για τέσσερις μήνες, εκείνη στη μία πλευρά και άλλοι 90 άνθρωποι στα απέναντι έδρανα.
«Ένιωσα ότι ανοίγοντας τις πόρτες του δικαστηρίου, θα δημιουργούσε έναν ασφαλέστερο χώρο για εκείνη», λέει ο Babonneau. «Και είναι αλήθεια ότι ένιωσε ότι η ντροπή πρέπει να αλλάξει πλευρά. Ήθελε ο κόσμος να δει ότι ήταν αυτοί οι άνδρες που την άγγιζαν στενά, ότι αυτοί θα έπρεπε να είναι εκείνοι που θα έπρεπε να ντρέπονται… Πίστευε ότι αυτοί οι άνδρες θα έπρεπε να δώσουν δημόσια εξηγήσεις».
«Όλος ο κόσμος έχει εντυπωσιαστεί από την αξιοπρέπεια και την ανθεκτικότητά της. Οι άνθρωποι την πλησιάζουν συνέχεια – όχι μόνο στο δικαστήριο, αλλά και στο δρόμο, για να την ευχαριστήσουν», λέει ο Babonneau.
Ο δικηγόρος Stéphane Babonneau κατά την διάρκεια της συνέντευξής του στον Guardian. Πηγή φωτο: Guardian
«Ορισμένες από τις νεαρές γυναίκες δακρύζουν. Νόμιζε ότι κανείς δεν θα ενδιαφερόταν γι’ αυτήν: «Γιατί να ενδιαφερθούν;» είπε. Είχε μεγάλη ψυχολογική υποστήριξη, αλλά ανήκει στη γενιά που δεν παραπονέθηκε, δεν έκανε φασαρία, αλλά απλά συνέχισε τα πράγματα και αυτό κάνει τώρα».
Ο Babonneau λέει ότι η ετυμηγορία θα αποτελέσει «μέρος της διαθήκης που θα παραδώσουμε στις μελλοντικές γενιές».
Η απόφαση των δικαστών αναμένεται στις 20 Δεκεμβρίου.
