طالبان دختران را از آموزش در انستیتوت های طبی افغانستان منه کرده اند. نظر به معلومات منابع رسمی در افغانستان بیش از ۱۶۰ نهاد و موسسه خصوصی آموزش طبی وجود دارد که این موسسات و نهادهای طبی به غیر از نورستان و پنجشیر، در سراسر افغانستان فعالیت دارند.
عزیزالله امیر رئیس یک انستیتوت خصوصی طبی و رئیس پوهنتون مورا که در کابل مستقر است بعد از جمع آوری معلومات از منابع آگاه، بعضی ارقامی را به رادیو آزادی ارايه کرده است که نشاندهنده شمار زنان و دخترانی است که قبل از تصمیم طالبان در این انستیتوت ها درس می خواندند.
به گفته آقای امیر در همین انستیتوت های که دروازهای آنها تا امر ثانی حکومت طالبان به روی دختران مسدود شد، تعلیمات طبی در رشته های مختلف برای زنان دختران دوام داشت:
«در رشته قابله گی ۱۲ هزار زن، در بخش نرسنگ ۹ هزار زن، در بخش فزیو تراپی ۶ صد زن، در بخش انستیزی ۴۵۰ زن، در بخش پروتیز دندان حدود یک هزار زن، در بخش دواسازی ۵ صد زن،
در بخش رادیو لوژی ۷۰۰ زن، در بخش تکنالوژی طبی ۷۵۰ زن و در بخش های دیگری مانند مشاوره طبی و تغذی یا نیوتریشن هم یک تعداد از زنان و دختر ان مشغول تعلیم در انستتوت های طبی خصوصی در افغانستان بودند».
مجموعا بیش از ۳۵ هزار زن و دختر در این انستیتوتهای خصوصی طبی در رشته های مختلف مشغول آموزش بودند.
رئیس پوهنتون مورا عزیزالله امیری در مورد اثرات منفی که این اقدام در زمینه ارائه خدمات طبی ایجاد می کند به رادیو آزادی گفت :
«این رشته های متمم صحی یا علوم صحی بخش مهمی از ساختن یک تیم صحی است یعنی یک داکتر به تنهای عرضه خدمات را به شکل درستش انجام داده نمی تواند . اونها به تیم ضرورت دارند به تمام گروپ ضروت دارند که این تیم شامل نرس، تگنیشن لابراتوار، انستیزی لوگ است ، فارماسیست است . ما در مجموع در کل کشور با کمبود آنها مواجه بودیم. این کمبود با بسته شدن مراکز تعلیمی علوم صحی بروی دختران فوق العاده وضعیت را خرابتر خواهد ساخت.»
به گفته آقای امیری تاثیر این عمل تنها بر خدمات طبی نیست بلکه بر روحیه مریض و مراجعه مریض به داکتر و شفاخانه نیز تاثیر عمیق خواهد داشت :
«کم ساختن کارمندان صحی اناثیه باعث افزایش مرگ و میر مادران و زنان در سطح کشور خواهد شد ، کارهای را که زنان انجام میدهند البته برای زنان ، این کارها را مردان اکثرا نمی توانند و نه زنهای افغانستان به آسانی حاضر میشوند که خدمات صحی شان را مردها برایشان انجام بدهند. اگر یک فامیل بفهمد و یایک زن بیمار و خانواده لش بفهمند که در فلان کلینک کارمند زن وجود ندارد و یا زنها نیستند ، در آنجا تا زمانی که یک مریض زن قرب الموت (نزدیک به مرگ) نشود مراجعه نمی کند به این شفاخانه الا اینکه مرض در حالت کوما برود و به وضعیتی برود که غیر قابل کمک میباشد. باز در آنوقت مراجعه میکند که کمک زیاد به مریض شده نمی تواند و مریض تلف میشود.»
آقای امیر و فعالان اجتماعی و زنان و دخترانی که قربانی تصمیم اخر حکومت طالبان هستند و اعضای خانواده های آنها در تماس با رسانه ها از جمله رادیو آزادی از تاثیرات فردی و روانی اینگونه اقدامات سخن می گویند .
به گفته آنها این اقدام در بین زنانی که تا حال مشغول تعلیم در این انستتوت های خصوصی آموزش طبی بودند و یک باره از تعلیم محروم شدند مشکلات روانی ، مایوسی و افسرده گی را بیشتر ساخته و یک تعداد را به ترک وطن وا میدارد و حتی زمینه را برای افزایش ازدواجهای پیش از وقت و اجباری دختران فراهم میسازد.
