Ο δημοσιογράφος της El País το θέτει πολύ παραστατικά. Yπάρχει ένα τεράστιο «συγκρουσιακό τόξο», γράφει ο Andrea Rizzi, το οποίο ξεκινά από τη Γάζα και φτάνει μέχρι τη Βόρεια Κορέα (που υποστηρίζει τη Ρωσία), περιλαμβάνοντας το Ισραήλ, τον Λίβανο, τη Συρία, την Τουρκία (που είναι στρατιωτικά αναμειγμένη στη Συρία), το Ιράκ, το Ιράν, τη Γεωργία (με ρώσους στρατιώτες στο έδαφός της), τη Ρωσία και την Ουκρανία. Τα συγκοινωνούντα δοχεία επηρεάζουν τις στρατηγικές αποφάσεις.
Η απουσία των Ηνωμένων Πολιτειών από το κάδρο δεν είναι τυχαία. Οι λόγοι είναι δύο. Ο ένας είναι ότι η χώρα αυτή βρίσκεται σε μεταβατική περίοδο: αυτό ακριβώς το κενό φαίνεται πως εκμεταλλεύτηκαν οι ισλαμιστές αντάρτες της Συρίας, και ο μεγάλος τούρκος «χορηγός» τους, για να επιλέξουν τη χρονική στιγμή της επίθεσής τους. Ο άλλος είναι ο απολύτως απρόβλεπτος παράγων που λέγεται Τραμπ. Ενας ουκρανός οικονομολόγος έλεγε πρόσφατα ότι μεγάλο μέρος των συμπολιτών του περιμένει τον νεοεκλεγέντα αμερικανό πρόεδρο σαν Μεσσία: η συνέχιση της σημερινής διστακτικής πολιτικής της Ουάσιγκτον οδηγούσε σταδιακά στον αποδεκατισμό της Ουκρανίας, οπότε οτιδήποτε μπορεί να ταράξει τα νερά μόνο καλό μπορεί να κάνει.
Τυχαία δεν είναι ούτε η απουσία της Ευρώπης από το «συγκρουσιακό τόξο». Ο λόγος είναι ένας, και προφανής: η στρατιωτική της αδυναμία. Το μεγάλο πλεονέκτημα της Ευρώπης ήταν πάντα η ήπια ισχύς της: η ποιότητα της δημοκρατίας και η γενναιοδωρία του κοινωνικού της κράτους. Ούτε το ένα ούτε το άλλο ισχύουν πλέον, χωρίς να έχουν αντικατασταθεί από θεαματικά βήματα στην κατεύθυνση της αμυντικής ένωσης. Η αμηχανία είναι λοιπόν προφανής: σε κανέναν από τους δύο πολέμους δεν μπορεί η Ευρώπη όχι μόνο να παίξει σοβαρό μεσολαβητικό ρόλο, αλλά ούτε καν να έχει μια ενιαία άποψη.
Ενδιαφέρον παρουσιάζει έτσι η είσοδος στη σκηνή μιας δυναμικής γυναίκας που μιλάει μια διαφορετική γλώσσα με προφανή σκοπό να αλλάξει τις ισορροπίες. «Υπάρχει ένας νέος σερίφης στην πόλη και το όνομά της είναι Κάγια Κάλας», έγραψε το Politico. Αναφερόμενη στη βία με την οποία αντιμετωπίζονται οι διαδηλώσεις υπέρ της δημοκρατίας στη Γεωργία, η πρώην πρωθυπουργός της Εσθονίας και νέα εκπρόσωπος της ΕΕ για την εξωτερική πολιτική προειδοποίησε ότι η ΕΕ θα επιβάλει κυρώσεις στις δυνάμεις καταστολής. Αναφερόμενη στον πόλεμο στην Ουκρανία, δεν περιορίστηκε στο γνωστό «Θα στηρίξουμε το Κίεβο για όσο χρειαστεί», αλλά πρόσθεσε ότι «Η Ευρωπαϊκή Ενωση θέλει να κερδίσει η Ουκρανία τον πόλεμο».
Εχει συνεννοηθεί με τα όργανα προτού προβεί σε αυτές τις δηλώσεις; Οχι. Οπως λέει ένας ευρωπαίος διπλωμάτης στο Politico, η μέθοδός της είναι να ωθεί τις καταστάσεις εκεί που βλέπει ότι υπάρχουν περιθώρια πολιτικής σύγκλισης. Πετάει κάτι εν είδει πολιτικής δήλωσης και καθορίζει την ατζέντα.
Να κάτι για το οποίο αξίζει να ανυπομονούμε: η συνάντηση της Κάγια Κάλας με τον Ντόναλντ Τραμπ.
