Πολέμους, κλίμα, διακυβέρνηση, οικονομία – όλα τα σαρώνει, και με τον τρόπο της, τα «λύνει», η νέα εποχή που έχει ανατείλει, η εποχή του δικαιωμένου Τραμπ.
Στο πολεμικό μέτωπο, οι εξελίξεις επιταχύνθηκαν δραματικά, και προς δραματική κατεύθυνση. Και μόνο το γεγονός της νίκης του Τραμπ, συν οι σαφείς δηλώσεις για το είδος της «βοήθειας» που θα παράσχει η νέα αμερικανική κυβέρνηση, άρκεσαν για να παγιωθεί ένα νέο τοπίο: οι Ρώσοι, παρά τις τεράστιες απώλειες για τις οποίες συνεχίζει να μη μιλάει σχεδόν κανείς – σε 10.000 τη βδομάδα υπολογίζονται οι νεκροί από τις συγκρούσεις –, προχωρούν αργά αλλά σταθερά και ανακαταλαμβάνουν ουκρανικά εδάφη, τα οποία προτίθενται να διατηρήσουν: στο «σχέδιο λύσης» που ετοιμάζει η ρωσική κυβέρνηση, εν γνώσει, πιθανότατα, της νέας αμερικανικής ηγεσίας, προβλέπεται τριχοτόμηση της Ουκρανίας, με το ανατολικό μέρος να ζητείται να προσαρτηθεί στη Ρωσία, την περιοχή γύρω από το Κίεβο να μετατρέπεται σε ρωσικό προτεκτοράτο και το υπόλοιπα εδάφη να χαρακτηρίζονται «αμφισβητούμενα», με την τύχη τους να κρίνεται στις μελλοντικές «διαπραγματεύσεις».
Είναι προφανές ότι ένα τέτοιο σχέδιο είναι εξοντωτικό και ταπεινωτικό για την Ουκρανία, όμως μπορεί πλέον, από τη δύναμη των πραγμάτων – έκβαση πολέμου, αλλαγή στάσης της αμερικανικής πολιτικής, κόπωση ουκρανικού πληθυσμού και Ζελένσκι, αμφισημία Ευρώπης – να αποτελέσει την αρχή του τέλους. Οπως αρχή του τέλους στον πόλεμο στη Μέση Ανατολή αποτέλεσε η σφαγή των Παλαιστινίων και η ισοπέδωση τμημάτων του Λιβάνου, η ένταση, λίγο πριν και λίγο μετά την εκεχειρία, των βομβαρδισμών, υπό τη σιωπηρή επίνευση μιας ανήμπορης Δύσης. Αυτές, όμως, δεν είναι λύσεις, είναι νίκες των ισχυρών διά της βίας και μέσα σε εκατόμβη ανθρώπινων ζωών και του διεθνούς δικαίου.
Στο πολιτικό πεδίο, τις τελευταίες μέρες έγιναν εμφανείς εξίσου δυσάρεστες μετατοπίσεις. Ο αγώνας κατά της κλιματικής αλλαγής, με δεδομένη τη στάση της νέας αμερικανικής κυβέρνησης και την εκ μέρους της ενθάρρυνση δυο μεγάλων και με βαρύ κλιματικό αποτύπωμα επιχειρηματικών κύκλων – των πετρελαιοειδών και της υψηλής τεχνολογίας –, όχι απλώς αποδυναμώνεται, αλλά σχεδόν αντιστρέφεται: στην πρόσφατη διεθνή διάσκεψη στο Αζερμπαϊτζάν είχαμε αποχώρηση της Αργεντινής, καμία αναφορά στον τερματισμό των εκπομπών αερίου και μετριασμό της βοήθειας στις «φτωχές» χώρες: 300 δισεκατομμύρια δολάρια συνολικά, αντί 1,3 τρισεκατομμυρίων που είχαν υπολογιστεί ως αναγκαία από τους ειδικούς και είχαν τεθεί ως στόχος στη Διάσκεψη.
Εκλογικά, η «σχολή Τραμπ» επεκτείνεται γρήγορα και σε άλλες χώρες: το παράδειγμα της Ρουμανίας, με την εμφάνιση από το πουθενά και την υπερίσχυση στον πρώτο γύρο της προεδρικής αναμέτρησης ενός ανθρώπου που δήλωσε ότι «ο Πούτιν είναι ένας άνθρωπος που αγαπά την πατρίδα του», ότι «η μόνη αληθινή επιστήμη είναι ο Χριστός» και που έκανε προεκλογική εκστρατεία μόνο στο Τικ Τοκ, είναι αποκαλυπτικό με τη διπλή έννοια: αναδεικνύει και συγχρόνως προκαλεί τρόμο. Ειδικά το ζήτημα της «τηλεκατευθυνόμενης» κοινωνικής δικτύωσης, που έπαιξε μεγάλο ρόλο, ελέω Μασκ, και στην εκλογή Τραμπ, αποτελεί, μπροστά στα μάτια μας, μια τεράστια απειλή για τη δημοκρατία – η ώρα του πολιτικού και τεχνικού ελέγχου είναι τώρα. Απειλητικά σύννεφα μαζεύονται και στο οικονομικό μέτωπο, όπου ο τραμπικός συνδυασμός δασμών, δηλαδή παρεμπόδισης του ελεύθερου εμπορίου, εθνικιστικής αναδίπλωσης και «φυλετικής καθαρότητας» μέσω απελάσεων, που σημαίνει απώλεια εργατικών χεριών και ανάπτυξης, επίσης εξαπλώνεται.
Γνωρίζουμε τις συνέπειες όλων αυτών: ενίσχυση της βίαιης λύσης των διαφορών, ισχνότερη δημοκρατία, οικονομική συρρίκνωση. Το έδαφος για την ανάφλεξη είναι έτοιμο… των οικιών ημών ήδη εμπιπραμένων.
