Προς στιγμήν απειλήθηκε παγκόσμια αναταραχή: η Λατινοπούλου είχε μόλις εκφράσει δημοσίως (στα Παραπολιτικά 90.1) τη διαφωνία της με την απόφαση του Ντόναλντ Τραμπ να προτείνει ως υπουργό Οικονομικών έναν ομοφυλόφιλο με δύο παιδιά. Οι αγορές κλονίστηκαν, το δολάριο άρχισε να πέφτει, οι επενδυτές πανικοβλήθηκαν, τα τηλέφωνα άναψαν. Το χειρότερο αποφεύχθηκε μόνο όταν η πρόεδρος της Φωνής Λογικής ξεκαθάρισε ότι «είμαι η Λατινοπούλου, δεν είμαι ο Τραμπ, είναι δικαίωμά του». Ενας αναστεναγμός ανακούφισης ακούστηκε σε όλο τον πλανήτη. Οι πρωτεύουσες μπορούσαν πλέον να ασχοληθούν με τα λιγότερο σοβαρά ζητήματα.
Ο Εμανουέλ Μακρόν, ας πούμε, μπορούσε να επαναλάβει τις προσπάθειες να πείσει τη Λεπέν και τον Μελανσόν να λυπηθούν την κυβέρνησή του και να μην τη ρίξουν εν μέσω της συζήτησης για τον προϋπολογισμό. Οπως είπε ο υπουργός Οικονομικών Αντουάν Αρμάν, το σοκ από την πτώση της κυβέρνησης αυτή τη στιγμή θα θύμιζε ένα αεροπλάνο που πετάει σε μεγάλο ύψος και ξαφνικά χάνει τον έλεγχο. «Ενας δρόμος υπάρχει, αυτός του προϋπολογισμού» τόνισε, αποδεχόμενος πάντως την απαίτηση της αρχηγού της Ακροδεξιάς να μην αυξηθεί ο φόρος στο ηλεκτρικό. Η κυβέρνηση πήρε παράταση, εξακολουθεί όμως να είναι όμηρος των άκρων, κι όταν πέσει το 63% των Γάλλων ζητούν να παραιτηθεί ο Μακρόν και να γίνουν προεδρικές εκλογές; Και μετά;
Μετά θα ανοίξει ο δρόμος για να προστεθεί άλλος ένας φιλορώσος ηγέτης στον ευρωπαϊκό χάρτη που δημοσίευσαν χθες «ΤΑ ΝΕΑ». Η Αμερική δίνει το παράδειγμα: αν διεξαχθούν στη Γαλλία προεδρικές εκλογές πριν από την 31η Μαρτίου, οπότε θα αποφανθεί η Δικαιοσύνη για το αν η Μαρίν Λεπέν θα αποκλειστεί ή όχι για πέντε χρόνια από τα δημόσια αξιώματα, η ηγέτις της Εθνικής Συσπείρωσης θα λάβει μέρος στις εκλογές και, αν κερδίσει όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, θα πιέσει να εκπέσουν οι κατηγορίες εναντίον της όπως έγινε με τον Τραμπ. Αν η ίδια δεν προλάβει, υπάρχει πάντα ο ωραίος Ζορντάν, που τον περασμένο Σεπτέμβριο έκλεισε τα 29 του χρόνια. Μονά-ζυγά, της Ακροδεξιάς.
Λένε πως η Ευρώπη έχει ανάγκη τις μεγάλες κρίσεις και πως ό,τι δεν τη σκοτώνει την κάνει πιο δυνατή. Η εικόνα, βέβαια, αυτή τη φορά δεν είναι ακριβώς ρόδινη. Με τον Τραμπ απέναντί της και την Ακροδεξιά να κυβερνά ή να βρίσκεται στα πρόθυρα της εξουσίας στη Ρώμη, στη Βουδαπέστη και στο Παρίσι, ο μακάβριος ήχος από τα κόκαλα του Μονέ, του Σουμάν και του Σπινέλι που τρίζουν διαπερνά τα πάντα.
Εμείς πάντως δεν ανησυχούμε, έχουμε τη Λατινοπούλου. Πέντε τοις εκατό της δίνουν οι τελευταίες δημοσκοπήσεις, διπλάσιο ποσοστό από εκείνο της Νέας Αριστεράς, και το μέλλον είναι μπροστά της. Οπως έλεγε ένας γάλλος κομμουνιστής του Μεσοπολέμου, τον οποίο θα επικαλούνταν αργότερα και ο Φρανσουά Μιτεράν, «θα χτίσουμε ένα αύριο που τραγουδά».
