Το 1979, στην κορύφωση του Ψυχρού Πολέμου, ο ηγέτης της Σοβιετίας Λεονίντ Μπρέζνιεφ, θέλοντας να τιμήσει τα 30χρονα από τη δημιουργία της Ανατολικής Γερμανίας, επισκέφθηκε με πολυμελή αντιπροσωπεία του Πολιτικού Γραφείου του ΚΚΣΕ το Βερολίνο. Τον υποδέχθηκε ο ηγέτης της Ανατολικής Γερμανίας Εριχ Χόνεκερ, και ήταν τέτοιος ο ενθουσιασμός των δυο ηγετών για τη συνάντηση που έσκυψαν και έδωσαν ο ένας στον άλλον ένα… ξεγυρισμένο φιλί στο στόμα! Το γεγονός σόκαρε τόσο τη Δύση, η οποία δεν είχε ανακαλύψει ακόμη τη woke ατζέντα, ώστε παρήχθη ένα πλήθος από αναλύσεις επί αναλύσεων για το τι σήμαινε εκείνο το φιλί. Μόνο οι ενδιαφερόμενοι δεν έδωσαν σημασία – γι’ αυτούς το φιλί στο στόμα ήταν μια έμπρακτη απόδειξη της ισχύος του ανατολικού μπλοκ και της αλληλεγγύης που (υποτίθεται ότι) διέτρεχε τις σχέσεις των σοσιαλιστικών, εντός πολλών εισαγωγικών, χωρών.
Πού το θυμήθηκα εγώ τώρα το «φιλί»; Επί τω ακούσματι του ορισμού της πολυαναμενόμενης συνάντησης του προέδρου Κυριάκου με τον πρόεδρο Νίκο την προσεχή Τρίτη.
Οχι, αυτοί δεν θα δώσουν φιλί – μια χειραψία όλη κι όλη. Λογικό. Αλλωστε αυτή η περίοδος αναμονής για τη συνάντηση ήταν μόλις 3 χρόνια, όχι 30 που γιόρταζαν οι άλλοι…
Το ραντεβού λοιπόν Κυριάκου – Νίκου άργησε τρία χρόνια και κάτι λίγους μήνες, και η αιτία πρέπει να αναζητηθεί αφενός στην παρακολούθηση του προέδρου Νίκου από την ΕΥΠ και τα παλικάρια που χειρίζονταν το Predator και αφετέρου στα όσα άθλια ακολούθησαν την αποκάλυψη της παρακολούθησης. Και εννοώ ακριβώς τις συκοφαντίες και τη λάσπη που επικαλέστηκε κατά καιρούς το Μέγαρο Μαξίμου και ορισμένοι κορυφαίοι υπουργοί για να δικαιολογήσουν την απαράδεκτη από κάθε άποψη παρακολούθηση του αρχηγού του ΠΑΣΟΚ.
Ειδικά δε το σκέλος εκείνο που έλεγε ότι αυτή έγινε δικαιολογημένα από την ΕΥΠ, διότι πότε το ζήτησαν κινεζικές μυστικές υπηρεσίες, πότε ουκρανικές και πότε εσθονικές. Και άρα η ΕΥΠ δεν μπορούσε να το αρνηθεί, στη βάση της αμοιβαιότητας που ισχύει μεταξύ των μυστικών υπηρεσιών.
Και όπως θα θυμούνται οι επιμελείς αναγνώστες, η μια μετά την άλλη οι μυστικές υπηρεσίες αυτών των χωρών διέψευσαν ότι είχαν ζητήσει ποτέ από την ΕΥΠ να παρακολουθήσει τον Ανδρουλάκη.
Αθλιες δικαιολογίες που έγιναν καταγέλαστες όταν η κυβέρνηση αρνήθηκε κατηγορηματικά να αποκαλύψει δημοσίως τους λόγους της παρακολούθησης, καλώντας τον Ανδρουλάκη να πάει ο ίδιος να του το… ψιθυρίσουν στ’ αφτί.
Τεσπά, που λένε και οι πιτσιρικάδες, η συνάντηση θα πραγματοποιηθεί γιατί πρέπει να πραγματοποιηθεί, αφού αφορά δυο πολιτειακούς παράγοντες, κι ας μένει ανοιχτή πληγή το θέμα της παρακολούθησης.
Περί φιλιών συνέχεια. Είδα να δημοσιεύεται σχεδόν παντού φωτογραφία με τα εντελώς τυπικά φιλιά στο μάγουλο που αντήλλαξαν ο Νίκος Ανδρουλάκης με τη Νίνα Κασιμάτη του ΣΥΡΙΖΑ κατά την παρουσίαση του βιβλίου «ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ, Αντιθέσεις, αντιφάσεις, εσωτερικές συγκρούσεις στο ΠΑΣΟΚ την περίοδο 1974-1990 και οι βάσεις του πολιτικού μεταμορφισμού του» του Βασίλη Ασημακόπουλου. Η συνύπαρξη στην ίδια εκδήλωση, καθώς και αυτό καθεαυτό το γεγονός καλλιέργησαν το έδαφος να διατυπωθούν εικασίες και εκτιμήσεις ότι υπάρχει προσέγγιση, η οποία πιθανόν να οδηγήσει σε επανάκαμψη της Κασιμάτη στο ΠΑΣΟΚ, και κάτι τέτοια.
Να ενημερώσω, μετά λόγου γνώσεως και εγκύρως, πιο έγκυρα δεν υπάρχει, ότι αυτό δεν πρόκειται να συμβεί, διότι ο Ανδρουλάκης προκειμένου περί της επιστροφής κάποιου εξ όλων αυτών που αποχώρησαν από το Κίνημα το 2010-2012 έχει ορίσει συγκεκριμένους κανόνες. Οι οποίοι μεταξύ άλλων περιλαμβάνουν «αγροτικό» και «υπηρεσία στην παραμεθόριο», τουτέστιν ένταξη στις κομματικές διαδικασίες, οργάνωση, συνέδριο και όλα τα συμπαρομαρτούντα.
Επίσης, δεν μπορεί να συμβεί αυτό διότι η Κασιμάτη, που μετέχει στο Συμβούλιο της Ευρώπης ως εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ, δεν πιστεύω ότι είναι κάνα κορόιδο να θυσιάσει τη θέση αυτή για να ενταχθεί στο ΠΑΣΟΚ. Είναι άλλωστε και αυτός ένας σοβαρός λόγος για τον οποίο και παρέμεινε και στο κόμμα της χαράς και άφησε στα κρύα του λουτρού τον λατρεμένο Κασσελάκη. Μην ξεχνάμε άλλωστε ότι πέρυσι, όταν είχε διαπιστώσει ότι υπήρχαν σκέψεις ο νεοεκλεγείς πρόεδρος Κασσελάκης ενδεχομένως να την αντικαθιστούσε, είχε βγει σε μια τηλεόραση (στο ΟΡΕΝ συγκεκριμένα) και είχε προειδοποιήσει τον πρόεδρο και τις… σκέψεις του ότι κάτι τέτοιο θα αποτελούσε casus belli πολιτικής φύσεως.
Το επισημαίνω εμφατικά αυτό το τελευταίο, διότι η κυρία Κασιμάτη σε μια πρόσφατη συνομιλία που είχαμε μου είχε αναφέρει ότι δεν ισχύει ότι αντικαθίσταται στο Συμβούλιο της Ευρώπης, αν αποχωρήσει από το κόμμα της. Και πως διατηρεί τη θέση, διότι είναι προσωποπαγής. Ομως όπως μου εξήγησε χθες ανώτατος παράγων της Βουλής, μάλλον έχει παραπλανηθεί ως προς αυτό. Φεύγει; αντικαθίσταται άμεσα από άλλον βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, με επιστολή του προέδρου του κόμματος στον Πρόεδρο της Βουλής…
Αλλά, όπως προανέφερα, δεν τίθεται τέτοιο θέμα, παραμένει στον ΣΥΡΙΖΑ, και – λέω εγώ τώρα – θα πραγματοποιεί κάθε τόσο, αγόγγυστα, το δρομολόγιο Αθήνα – Παρίσι – Αθήνα. Τι να γίνει; Είναι βαριά η… καλογερική, έλεγαν παλιά.
Τι γίνεται σ’ αυτόν τον ΣΥΡΙΖΑ, σε ό,τι έχει απομείνει δηλαδή από τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν λέγεται. Με πήρε ένας χθες και μου έπιασε ένα υβρεολόγιο κατά της Ρένας Δούρου και για τη στάση της όλο αυτό το διάστημα, που είδα κι έπαθα προκειμένου να τον σταματήσω. Κι όλο αυτό γιατί; Διότι η αγαπημένη Ρένα πήγε μεν και ψήφισε την Κυριακή στις εκλογές, αλλά απέφυγε σχεδόν επιδεικτικά να εμφανιστεί το βράδυ της εκλογής στην Κουμουνδούρου. Επίσης κατηγορείται ότι κράτησε μια επαμφοτερίζουσα στάση με το κόμμα Κασσελάκη και προσωπικά τον ίδιο τον Κασσελάκη. Οταν όλος ο ΣΥΡΙΖΑ τον κατηγορούσε για μεθοδευμένη απόπειρα να διαλύσει το κόμμα, η Ρένα, μου είπε ο έξαλλος συνομιλητής μου, «έσπαγε» συνεχώς την κοινή γραμμή. Και ότι όλο αυτό το έκανε επί σκοπώ, διότι «είχε δεύτερες σκέψεις» στο μυαλό της. Μεταξύ των οποίων, να αποτελέσει τη «χρυσή εφεδρεία» στην περίπτωση που τα πράγματα πήγαιναν χειρότερα.
Και τώρα, τι θα κάνει τώρα; ρώτησα τον άνθρωπο στο τηλέφωνο.
«Τίποτε δεν θα κάνει. Θα υποδύεται τη βουλευτή, ήσυχα κι απλά, μέχρι την επόμενη κρίση».
Μπα; Αναρωτήθηκα μόνος μου. Θα υπάρξει «επόμενη κρίση»; Γιατί εγώ νόμισα ότι αυτά τελείωσαν με την εκλογή Φάμελλου…
Λάθος θα έκανα.
Στο ΚΙΔΗ (σκέτο, χωρίς Α στο τέλος), διαπιστώνω μια δυστοκία. Οι βουλευτές που στον Ταύρο ανέμεναν να πυκνώσουν τις τάξεις του νέου κόμματος, περιέργως πώς το αποφεύγουν. Και το αποφεύγουν συστηματικά. Ετσι η πασιονάρια του Κινήματος, η λατρεμένη φίλη μου Θεοδώρα (Τζάκρη), προσπάθησε να συντηρήσει το κλίμα αισιοδοξίας αναφέροντας χθες σε μια τηλεοπτική της παρέμβαση (στον ΣΚΑΪ) ότι θα έρθουν κι άλλοι βουλευτές και να μη βιαζόμαστε. Εμείς δεν βιαζόμαστε, αλλά γιατί δεν φεύγουν, μας έχει κάνει εντύπωση. Τι να περιμένουν άραγε;
Εκτος κι αν εκτιμούν και αυτοί ότι… επίκειται νέα διάσπαση. Οπως είπε η Θεοδώρα «η τελική διάσπαση θα συμβεί με τη σύγκρουση Φάμελλου – Πολάκη, είναι κάτι προδιαγεγραμμένο και με μαθηματική ακρίβεια, σαν να διαιρείς το ένα διά του δύο».
Σαν να έχει δίκιο. Κι εγώ το
(δια)βλέπω να έρχεται…
