Ομολογώ ότι άντεξα και είδα αρκετό από το debate των υποψηφίων για την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ. Ηταν, άλλωστε, η επιτομή του σουρεαλισμού το να ακούς εκπροσώπους ενός κόμματος που εξαϋλώνεται να αναπτύσσουν τις θέσεις τους για τη διακυβέρνηση της χώρας. Σαν να οδηγείσαι στο εκτελεστικό απόσπασμα κάνοντας σχέδια για τις καλοκαιρινές σου διακοπές.
Είδα την πρώτη ώρα και μετά επέστρεφα στα διαλείμματα του Λαζόπουλου. Και σπεύδω να συμφωνήσω με όσους εκτιμούν ότι ο μεγάλος νικητής ήταν ο Αποστόλης ο Γκλέτσος. Στα social έγινε καζούρα με τις απαντήσεις του υποψηφίου, ειδικά όταν αναφέρθηκε στις ανεμογεννήτριες και στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Παρεμπιπτόντως, όταν ο Γκλέτσος είπε ότι δεν υπάρχουν μπαταρίες, έκανε μία σωστή παρατήρηση. Η ενέργεια που παράγεται από τις ανεμογεννήτριες διοχετεύεται στο δίκτυο, αλλά δεν αποθηκεύεται. Ε, μετά είπε και εκείνο το θεϊκό με τα «τζάμια», εννοώντας τα φωτοβολταϊκά και το απογείωσε.
Ανέπτυξε εκ νέου τη θέση του για την εισαγωγή ιερόδουλων από τις χώρες προέλευσης των μεταναστών και οι άλλοι τον ρωτούσαν αν αυτό συνάδει με τις αξίες της Αριστεράς, αντί να τον ρωτήσουν πώς θα μιλήσει με τους Ταλιμπάν για να του στείλουν κορίτσια. Φορούσε και εκείνη την τεράστια γραβάτα, σαν κουμπάρος σε γάμο στη Στυλίδα. Μια χαρά. Οσοι επιδίδονται σε καζούρα εις βάρος του Αποστόλη δεν κατανοούν ότι αυτό που μας παρουσίασε στο debate δεν ήταν τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από την εικόνα του μέσου Ελληνα που έχει άποψη για τα πάντα. Κανονικά σήμερα θα έπρεπε να έχει ανακηρυχθεί σε επίτιμο μέλος του σωματείου ταξιτζήδων. Ειλικρινής και αυθεντικός. Πολύ πιο πειστικός από τον Πολάκη που ανακάλυψε ξαφνικά την 4η Βιομηχανική Επανάσταση και τη χρήση της τεχνητής νοημοσύνης για την αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης.
Ο Αποστόλης εμφανίστηκε στο debate ως αξιόπιστος εκπρόσωπος του γνήσιου ελληνικού καφενείου, ως φορέας όσων διαβάζεις στα social media. Για αυτό και παραμένει η καλύτερη επιλογή, η μοναδική προοπτική για τον ΣΥΡΙΖΑ. Οι άλλοι ήταν σχεδόν ψεύτικοι, πλαστικοί. Ο Γκλέτσος ήταν μάλλινος που υφάνθηκε με υλικό από δασύτριχο στήθος αληθινού παλικαριού.
Θα έπρεπε πρώτα να φύγει η Τζάκρη. Και τελευταία η Πούλου. Λόγω ονόματος ο συμβολισμός θα ήταν ισχυρότερος. Τέλος πάντων, οι δύο κυρίες αποκαθήλωσαν τον ΣΥΡΙΖΑ από τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης και αυτό ήταν μία πράξη πολιτικής ευθύνης. Είναι δυνατόν να παραμένει αυτό το πράγμα με σημαντικό θεσμικό ρόλο; Είναι όμως και ένας άριστος οιωνός για το κόμμα του Στέφανου Κασσελάκη, το όνομα του οποίου θα μάθουμε αύριο. Διότι το πολιτικό ένστικτο επιβίωσης της Θεοδώρας Τζάκρη είναι μνημειώδες. Δεν έχει υπάρξει μεγαλύτερος πολιτικός survivor από την Τζάκρη. Και οι κινήσεις της είναι πάντα τόσο εύστοχες, ώστε δεν υπάρχει αμφιβολία για την ορθότητα της επιλογής. Βλέπεις τα πουλιά να πετούν χαμηλά. Ξέρεις ότι θα βρέξει. Και την Τζάκρη να αλλάζει κόμμα. Ξέρεις ότι το νέο της κόμμα θα τα πάει μια χαρά. Διότι η Τζάκρη, εδώ και καιρό, δεν είναι, απλώς, ένα όνομα. Είναι ιδιότητα.
O Νίκος Ανδρουλάκης είναι, αδιαμφισβήτητα, τυχερός άνθρωπος. Βρέθηκε αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης χωρίς να κουνήσει ούτε ένα δάχτυλο. Και έτσι όπως εξελίσσονται τα πράγματα, δεν αποκλείεται ένα πρωί να τον ξυπνήσουν για να πάει να ορκιστεί πρωθυπουργός. Δεν είναι και εύκολο, αλλά και ποιος μπορούσε να φανταστεί το σημερινό όταν στήθηκαν οι κάλπες το 2023; Το ερώτημα είναι αν μπορεί να αξιοποιήσει την ευκαιρία. Διότι τώρα το παιχνίδι αλλάζει. Ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης οφείλει να σκιαγραφήσει εικόνα εν δυνάμει (ή εν αναμονή) πρωθυπουργού. Και, κακά τα ψέματα, μέχρι στιγμής δεν το έχει πετύχει. Ομως πάντα μπορεί να κρατήσει μία χρήσιμη σκέψη στην άκρη. Εδώ κατάφερε να γίνει πρωθυπουργός ο Τσίπρας, γιατί, δηλαδή, να μην το πετύχει και ο Νίκος;
