Τις τελευταίες ημέρες έγινε πολύς λόγος για την εμπιστοσύνη μας στην ελληνική Δικαιοσύνη. Είδαμε, για παράδειγμα, να την επικαλείται μια ευρωβουλευτής της ΝΔ που συγκρούστηκε με τη μάνα θύματος του δυστυχήματος των Τεμπών, κατηγορώντας την με βαρύτατους υπαινιγμούς και διατυπώνοντας την καινοφανή άποψη ότι «δεν μπορεί μία πολιτική προσωπικότητα να ελέγχεται από έναν ιδιώτη».
Ακούσαμε, επίσης, έναν κορυφαίο υπουργό να μας νουθετεί σχετικά, απαντώντας στην αποκάλυψη ότι η Δικαιοσύνη αμέλησε (;) να καλέσει ως μάρτυρα στην υπόθεση των υποκλοπών το πρόσωπο που εμφανίζεται να πλήρωσε την αποστολή των «μολυσμένων» με το Predator μηνυμάτων στον Αντώνη Σαμαρά, τον Νίκο Ανδρουλάκη, τον Θανάση Κουκάκη και άλλα θύματα. Προσέξτε: Τα στοιχεία του ανθρώπου αυτού είχαν βρεθεί ήδη από το 2023, ενώ την έρευνα είχε υπ’ ευθύνη της η Εισαγγελία Πρωτοδικών Αθηνών. Ομως ούτε η Οικονομική Αστυνομία, ούτε η Εισαγγελία του Αρείου Πάγου εντόπισαν τον εν λόγω κύριο, παρότι δεν ήταν καθόλου κρυμμένος και βρέθηκε εύκολα από τους δημοσιογράφους που τον αναζήτησαν. Γεγονός που αν μη τι άλλο διαψεύδει την ανακοίνωση της κορυφαίας εισαγγελέως μας που υποστήριζε ότι «σε καμία άλλη χώρα δεν διεξήχθη τόσο ενδελεχής (δικαστική) έρευνα».
Η απάντηση, λοιπόν, στα παραπάνω ήταν η εμφατική «εμπιστοσύνη στη Δικαιοσύνη». Ευγενής σκοπός, αναντίλεκτα. Υπάρχει ένα πρόβλημα όμως. Σύμφωνα με το τελευταίο Ευρωβαρόμετρο μόλις το 32% των Ελλήνων θεωρεί ότι προστατεύονται στη χώρα μας οι θεμελιώδεις αξίες του κράτους δικαίου. Το ποσοστό είναι αποκαρδιωτικό, ειδικά αν λάβει κανείς υπόψη ότι ο ευρωπαϊκός μέσος όρος είναι 66% κι οι Ελληνες ερχόμαστε τελευταίοι, οι πιο απαισιόδοξοι για το πολίτευμά μας από τους 27 λαούς της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Η εικόνα συμπίπτει και με την τελευταία έρευνα της Public Issue (τον Απρίλιο του 2024) όπου μόλις το 27% απάντησε πως εμπιστεύεται την ελληνική δικαιοσύνη.
Κανένας σοβαρός άνθρωπος δεν χαίρεται με τα ευρήματα. Και κανένας σοβαρός άνθρωπος, επίσης, δεν τα διαβάζει απροβλημάτιστα, ακόμη κι αν βρίσκεται στη δυσάρεστη θέση να μοιράζεται τις ίδιες ανασφάλειες. Υπάρχει, ασφαλώς, η κατηγορία των ανθρώπων που είναι τόσο βέβαιοι για τη σοβαρότητά τους που, όταν ένα χέρι σηκώνεται και δείχνει το πρόβλημα, αυτοί στριφογυρίζουν στον θρόνο τους και καταγγέλλουν το δάχτυλο. Τις συνέπειες των πράξεων και παραλείψεών τους, όμως, δυστυχώς, θα τις πληρώσουμε όλοι μαζί. Αναντίλεκτα.
