Παγκόσμια θλίψη προκάλεσε πριν από λίγες εβδομάδες ο χαμός του Σβεν Γκόραν Έρικσον, ο οποίος «έφυγε» μετά από μακροχρόνια «μάχη» με τον καρκίνο.
Ο Σουηδός λίγο πριν αφήσει την τελευταία του πνοή έστειλε το μήνυμά του στην Telegraph η οποία το δημοσιοποίησε, με την άδεια της οικογένειάς του.
Ένα συγκλονιστικό μήνυμα, το οποίο κλείνει με μια υπενθύμιση για όλους, να γιορτάζουμε τη ζωή μας και να μην τα παρατάμε ποτέ.
«Η ζωή πρέπει να γιορτάζεται. Πάντα είχα αυτή τη στάση. Πώς μπορώ να το απεικονίσω καλύτερα; Λοιπόν, μπορεί να έχετε ακούσει την ιστορία που λέει ένας από τους παλιούς μου παίκτες, ο Ντιντιέ Χάμαν, για μένα όταν απολύθηκα από τη Μάντσεστερ Σίτι το 2008.
Ήταν σε μια περιοδεία μετά τη σεζόν στην Ταϊλάνδη και ο Ντίντι καθόταν στην πισίνα. Ο Ντίντι δεν ήξερε ότι ο Τορντ Γκριπ, ο βοηθός μου, και εγώ, μόλις είχαμε απολυθεί. Τόσο ο Τορντ όσο και εγώ νιώσαμε λυπημένοι για αυτό γιατί είχαμε μια καλή σεζόν. Κάναμε λοιπόν αυτό που έπρεπε να κάνει ο καθένας σε αυτήν την κατάσταση: αγοράσαμε μερικά μπουκάλια σαμπάνιας.
Είδα τον Ντίντι δίπλα στην πισίνα και του έδωσα ένα ποτήρι. Όταν διηγείται την ιστορία, λέει ότι μπερδεύτηκε. Μου είπε «Τι γιορτάζουμε αφεντικό;».
Η απάντησή μου ήταν η ίδια τότε όπως και τώρα, γράφοντας αυτά τα τελευταία λόγια μου για να δημοσιευτούν ποιος ξέρει πότε. «Γιορτάζουμε τη ζωή, Κάιζερ», είπα. «Ζωή».
Καθίσαμε δίπλα στην πισίνα στις ξαπλώστρες μας και ήπιαμε ένα ποτό. Γιορτάστε τη ζωή. Αυτή ήταν πάντα η νοοτροπία μου: ό,τι κι αν σου πετάνε.
Από τότε που μου έμαθα ότι είχα καρκίνο σε τελικό στάδιο, ήταν δύσκολα. Υπήρχαν μέρες που ένιωθα πολύ άσχημα και άλλες μέρες που ένιωθα καλά.
Μέσα από όλα αυτά όμως, πάντα προσπαθούσα να ζω την κάθε μέρα με ένα χαμόγελο στα χείλη. Πρέπει να παραμείνετε θετικοί.
Το να γράψεις ένα κομμάτι για το θάνατο φυσικά σε κάνει να στοχάζεσαι. Όλα πήγαν πολύ γρήγορα! Πού πήγε η ζωή;
Αλλά μια σκέψη έρχεται πάντα στο μυαλό μου: Ήταν ένα όνειρο. Μία από τις καλύτερες δουλειές που μπορείς να κάνεις στον κόσμο είναι να είσαι προπονητής ποδοσφαίρου. Μπορώ να σας πω το εξής: Ποτέ δεν έχω ξυπνήσει το πρωί και ένιωσα, «Ω, όχι, πρέπει να πάω ξανά στη δουλειά».
Κάθε μέρα ήταν απόλαυση. Φυσικά, δεν κερδίζεις κάθε παιχνίδι και μερικές φορές η ομάδα σου παίζει άσχημα. Φυσικά, μπορεί να δεχθείς έντονη κριτική – αλλά δεν έχει σημασία. Είναι υπέροχο να βρίσκεσαι στο γήπεδο της προπόνησης, να μιλάς με παίκτες και να προσπαθείς να τους κάνεις καλύτερους. Όταν 60.000 άνθρωποι σε στηρίζουν, σου δίνει μια τεράστια ώθηση.
Φαίνεται σαν χθες όταν πήρα την πρώτη μου δουλειά το 1977 με την Ντέγκεφορς στη Σουηδία. Ήμουν πολύ μέτριος ποδοσφαιριστής, οπότε ο Τορντ μου έδωσε κάποιες συμβουλές. Μου είπε ότι πρέπει να σταματήσω να παίζω ποδόσφαιρο. τον άκουσα. Ήταν η σωστή απόφαση. Ως ποδοσφαιριστής προπονήθηκα πολύ σκληρά, αλλά ποτέ δεν ήμουν καλός.
Μου άρεσε πολύ περισσότερο η προπονητική παρά το να είμαι ποδοσφαιριστής. Ήμουν πολύ τυχερός που προπόνησα διαφορετικές ομάδες σε πολύ υψηλό επίπεδο. Στο Γκέτεμποργκ, τη δεύτερη δουλειά μου, κέρδισα το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ. Στην Ιταλία, με τη Λάτσιο, κέρδισα τον τίτλο της Serie A και το Κύπελλο Κυπελλούχων Ευρώπης της UEFA.
Με την Μπενφίκα στην Πορτογαλία κατακτήσαμε τρεις φορές το πρωτάθλημα και χάσαμε 1-0 στον τελικό του Ευρωπαϊκού Κυπέλλου του 1990 από τη σπουδαία Μίλαν του Αρίγκο Σάκι. Υπήρχαν άλλοι μεγάλοι σύλλογοι και άλλοι τελικοί. Δεν είναι κακή πορεία.
Το να προσληφθώ ως προπονητής της Αγγλίας ήταν μια τεράστια τιμή, ίσως το αποκορύφωμα της καριέρας μου. Όταν με ρώτησαν αν ήθελα τη δουλειά, δεν το πίστευα. Ήταν μια από τις πιο ευτυχισμένες μέρες της ζωής μου. Είναι μια δουλειά που είναι αδύνατο να αρνηθείς. Υπήρχαν πολλές καλές στιγμές. Η νίκη 5-1 επί της Γερμανίας στο Μόναχο το 2001. Παίξαμε σε δύο Μουντιάλ και σε ένα Euro.
Υπήρχαν βέβαια και κάποιες άσχημες στιγμές. Μου είπαν από την Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία ότι θα έπρεπε να φύγω μετά τους τελικούς του Παγκοσμίου Κυπέλλου το 2006 και οι ομάδες μου δεν πέρασαν ποτέ από έναν προημιτελικό.
Είχα τόσους πολλούς λαμπρούς παίκτες με τους οποίους είχα την τύχη να συνεργαστώ. Ο Γουέιν Ρούνεϊ ήταν βολίδα και ένας από τους καλύτερους που έχω δει ποτέ. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το παιχνίδι προς το τέλος της σεζόν 2005-06 της Premier League όταν ο Ρούνεϊ έσπασε το μετατάρσιό του παίζοντας για τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στο Στάμφορντ Μπριτζ, λίγο πριν το Παγκόσμιο Κύπελλο.
Ήμουν στην κερκίδα και προσευχόμουν με τα χέρια ενωμένα. Όταν είδα τον Ρούνεϊ να τραυματίζεται, σκέφτηκα «σ…τα». Και τότε σκέφτηκα, διάολε (bloody hell).
Έπρεπε επίσης να μάθω έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο διαχείρισης παικτών με την Αγγλία. Ήμουν πολύ έκπληκτος όταν ήμασταν στην Ιαπωνία για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2002 και ο Ντέιβιντ Μπέκαμ ήρθε σε εμένα τη δεύτερη μέρα και με ρώτησε αν οι παίκτες μπορούσαν να βγουν για ψώνια. Δεν άκουσα ποτέ Ιταλούς παίκτες να το ρωτούν αυτό.
Ναι, φυσικά, είπα και έπρεπε να το οργανώσουμε. Έγινε μεγάλο πρόβλημα γιατί δεν αφήνεις τους παίκτες να βγουν μόνοι τους, ειδικά τον Μπέκαμ. Οι Ιταλοί και οι Πορτογάλοι παίκτες μπορούν να κάθονται για ώρες μιλώντας και πίνοντας καφέ. Δεν έχουν κανένα απολύτως πρόβλημα. Οι παίκτες της Αγγλίας έπρεπε να σκοτώσουν τον ελεύθερο χρόνο τους. Κάτι πρέπει να κάνουν.
Κάθε τουρνουά που συμμετείχαμε, είχαν μια αίθουσα παιχνιδιών, τόσο μεγάλη όσο το σπίτι μου. Λοιπόν, ίσως όχι τόσο μεγάλη. Μια τελείως διαφορετική κουλτούρα. Θα ήθελα πολύ να έχω μεγαλύτερη επιτυχία, αλλά ήταν ακόμα μια μαγική στιγμή.
Ακόμη και όταν ζούσα στην Αγγλία και ήμουν προπονητής, δεν άκουσα άσχημα λόγια από κανέναν. Όλοι ήταν μορφωμένοι και επαγγελματίες, αν και υπήρχαν αρνητικές ιστορίες για την ιδιωτική μου ζωή, που δεν μου άρεσαν.
Αν είχα σηκώσει το Μουντιάλ με την Αγγλία, θα είχα πάρει το τρόπαιο και μετά θα είχα αποσυρθεί για πάντα. Θα ήταν τέλειο. Αργά ή γρήγορα η Αγγλία θα κερδίσει ένα μεγάλο τρόπαιο και νομίζω ότι θα μπορούσε να συμβεί πολύ γρήγορα γιατί οι παίκτες είναι πολύ καλοί. Υπάρχει τεράστια ποιότητα σε αυτή την ομάδα.
Από τότε που διαγνώστηκα με καρκίνο, ήμουν εξαιρετικά τυχερός που επισκέφτηκα όλα τα παλιά μου κλαμπ. Όπως επίσης και ότι με προσκάλεσαν να επισκεφτώ τη Λίβερπουλ και αυτή είναι μια ανάμνηση που θα αγαπώ για πάντα. Ήταν όμορφα, όλα αυτά.
Η ανταπόκριση του κοινού ήταν υπέροχη. Μου έδωσε ενέργεια και θετικότητα. Έκλαψα πολύ τους τελευταίους μήνες. Ήταν χαρούμενα δάκρυα, κυρίως. Θα ήθελα ο κόσμος να με θυμάται ως έναν αξιοπρεπή προπονητή που προσπάθησε να κάνει το καλύτερο δυνατό. Ελπίζω να τους άρεσε που ήμουν ο μάνατζέρ τους. Το μήνυμά μου προς όλους θα ήταν: μην τα παρατάτε. Μην τα παρατάς ποτέ.
Μην τα παρατάς, είναι το μήνυμά μου για τη ζωή. Και παρακαλώ μην ξεχνάτε αυτό: η ζωή πρέπει πάντα, πάντα να γιορτάζεται».
