Η Αλεξάνδρα Σταματοπούλου που είχε μια εντυπωσιακή παρουσία στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού, εκεί που έφτασε μέχρι το πιο ψηλό σκαλί του βάθρου στα 50μ. ύπτιο, μίλησε για τις δυσκολίες που έχει αντιμετωπίσει στη ζωή της.
Συγκεκριμένα η χρυσή Παραολυμπιονίκης σε συνέντευξη που παραχώρησε στην εκπομπή της ΕΡΤ «Πρωΐαν σε είδον», αναφέρθηκε στο μπούλινγκ που δέχθηκε για τη διαφορετικότητά της, αλλά και την υποστήριξη που είχε και την βοήθησε σε αυτόν τον δύσκολο αγώνα.
«Δεν μιλούσα, δεν μιλούσα καμία γλώσσα. Ούτε την μητρική μου γλώσσα. Άργησα να μιλήσω. Μίλησα 7,5 χρονών. Οπότε στα σχολικά χρόνια, όταν βλέπουν ένα παιδί να μην μιλάει, να μην μπορεί να εκφραστεί, να μην μπορεί να πει τι το δυσκολεύει και τι θέλει ήταν δύσκολο. Οπότε ήταν και ο εύκολος στόχος στο να υποστεί μπούλινγκ, μία κοροϊδία.
Δεν το κατανοούσα ακριβώς τότε. Αυτό συνέβη μετέπειτα σε Γυμνάσιο και Λύκειο. Εγώ προσπαθούσα να συμβαδίσω με τις ηλικίες των υπόλοιπων ατόμων, όταν δεν είχα κατακτήσει άλλες δεξιότητες. Για εμένα ήταν κάθε βήμα δύσκολο και προσπαθούσα όλα αυτά να τα ισορροπήσω.
Στο Γυμνάσιο έφτασα στο σημείο να υπάρχουν ξυλοδαρμοί. Μετέπειτα, αφότου έγινε αυτό που έγινε με την ηλικία μου, λέω τι άλλο να γίνει ξέρω εγώ. «Έλα να με δείρεις, και;» Όταν άρχισα να μην φοβάμαι, αυτό έβγαινε και προς τα έξω, γιατί δείχνουμε τον καθρέφτη τους εαυτού μας, ορισμένες φορές χωρίς να το κατανοούμε.
Τα βιώματά μας με κάποιο τρόπο τα δείχνουμε. Μετά άρχισα να λέω «δεν με νοιάζει, κάνε ότι είναι να κάνεις». Θα κάνω την πορεία μου και ότι συμβεί.
Φτάνεις στο τέλμα και λες ότι δεν έχει τι άλλο να κάνεις. Έχει συμβεί σε πολλά παιδιά αυτό. Ο καθένας προσπαθεί να δείξει τη δύναμή του για να ανταπεξέλθει και αυτός. Δεν μπορούσα να το κατανοήσω. Να κατανοήσω τη λογική ότι προσπαθώ να δείξω ότι είμαι κάποιος για να δείξω κάτι, μάλλον. Και στο σπίτι να συμβαίνουν άλλα και να μην μπορώ να το δείξω αλλιώς; Μία παιδική ψυχούλα δεν μπορεί να το καταλάβει αυτό.
Τώρα το λέω και σε παιδιά νέα, αλλά και σε γονείς, ότι κάποια στιγμή αυτό το παιδί «της φάπας», όπως ήμουν εγώ, θα μεγαλουργήσει γιατί άντεξε να ακούει, να βλέπει, να παρατηρεί και θα είναι καλύτερο στη μετέπειτα πορεία του».
Η ίδια αποκάλυψε στη συνέχεια πως σε αυτόν τον αγώνα της δεν ήταν μόνη, καθώς είχε την υποστήριξη μίας φίλης της, η οποία μάλιστα ταξίδεψε και στο Παρίσι για τους Παραολυμπιακούς Αγώνες.
«Ήρθε μία συμμαθήτριά μου από το σχολείο. Ήμασταν μαζί όλα τα χρόνια και πάντα με υπερασπιζόταν και εγώ έκανα το ίδιο σε δικές της καταστάσεις. Πάντα υπάρχει ένας άνθρωπος δίπλα σου και αυτή ήταν και τώρα».
