Μισός Ελληνας στην καταγωγή, ο Σάχαρ Mπεν-Σελά βρέθηκε (σχεδόν) τυχαία στο Φεστιβάλ Νόβα την αυγή της 7ης Οκτωβρίου. Τυχαία πάντως γλίτωσε, κρυμμένος κάτω από τα διαμελισμένα και διάτρητα σώματα 20χρονων κοριτσιών και σήμερα παλεύει με τις πληγές στο δικό του σώμα αλλά και την ψυχή του.
«To “Saw” το έχεις δει;», με ρωτά. Μόνο το πρώτο, απαντώ. «Ναι. Αυτό! Ε, εγώ το έζησα…», μου λέει και αρχίζει να μου αφηγείται την ιστορία κινηματογραφικά.
Με τραβάει μέσα και ξαναβρίσκομαι μαζί του στην χώρο του Φεστιβάλ Νόβα, όχι όμως όπως τον είδα εγώ, μήνες μετά.
Ετσι άλλωστε είναι τα τραυματικά βιώματα, δεν βγαίνουν σε light. Αλλιώς το ζεις όταν πρόκειται για μυθοπλασία, το διαβάζεις, αλλιώς το ακούς ή το βλέπεις σε ένα βίντεο. Ακόμα και εκείνα τα βίντεο που λίγοι είδαν ολόκληρα και χωρίς αλλοίωση εικόνας. Είδα όσα μπόρεσα. Αλλιώς, πάλι, στο πολλαπλάσιο, το ζεις όταν το έχεις μπροστά σου, μαζί σου. Εκείνος που το έζησε, η κάμερα και δύο καφέδες, σε έναν δρόμο κάπου στη Χερτζλίγια, βορείως του Τελ Αβίβ. «Σε πειράζει να καπνίσω;», με ρωτά. «Οχι», του λέω. Ανάβει, ρουφηξιά βαθιά, βλέπω τα σημάδια από τις σφαίρες και τα θραύσματα στο χέρι του. Συνεχίζει.
Ο Σάχαρ είναι ένας άνθρωπος με πολύ θετική αύρα, που βαδίζει προς τα τριάντα δύο και ο οποίος, αν και όλοι νομίζουν ότι είναι Ρώσος, όπως λέει, κατάγεται από οικογένεια δικών μας, ελλήνων Εβραίων, από τη μητέρα του, η οποία κατάγεται από την Αθήνα ενώ η οικογένεια του πατέρα του είναι Εβραίοι της Λιβύης.
Μέχρι την 7η Οκτωβρίου ζούσε όμορφα, σπουδάζοντας και βγάζοντας τα προς το ζην ως μπάρμαν σε ένα από τα γνωστά κλαμπ του Τελ Αβίβ.
Η ζωή του κυλούσε ωραία, μέχρι που ήρθε ο Οκτώβρης. Την ιστορία από εκεί και κάτω δύσκολα θα μπορούσε να τη φανταστεί ακόμα και αυτός ο σεναριογράφος του «Saw». Για τον Σάχαρ δυστυχώς δεν είναι σενάριο.
Λογαριάζαμε με τη φίλη μου να πάμε στο Σινά, μου λέει.
Ενα κοινός φίλος μας, DJ, θα έπαιζε για πρώτη φορά στο Νόβα που θα γινόταν στο κεντρικό Ισραήλ. Μόλις μία μέρα πριν μεταφέρθηκε στη Γάζα.
Είπα στη φίλη μου, ας πάμε στο Σινά και καθώς θα ερχόμαστε πίσω να πάμε και στο πάρτι, αν και έχουμε μεγαλώσει πια για trance parties.
Μερικές μέρες πριν όμως χώρισα με τη φίλη μου, εκείνη πήγε στο Σινά μόνη της, εγώ έμεινα εδώ, είχα δώσει τα εισιτήριά μου για το Νόβα αλλά είπα, δεν βαριέσαι, θα πάω. Ομως δεν μπορούσα πια να βρω εισιτήριο. Πήρα έναν φίλο, ο οποίος μου είπε να πάω και κάτι θα έκανε.
Δεν είχα ούτε μεταφορικό. Εμεινα.
Τη νύχτα, τελευταία στιγμή, ένας φίλος με πήρε και μου είπε πως ένας δικός του φίλος που θα πήγαινε μαζί του δεν θα πάει και είχε μια θέση στο αυτοκίνητό του. Φύγαμε. Φτάσαμε τρεις το πρωί. Διασκεδάζαμε. Ξημέρωσε. Μου δείχνει ένα βίντεο που κάνουν αστεία, κάτι δευτερόλεπτα. Ακριβώς τότε, θυμάται, εκείνη τη στιγμή, έξι, έξι και μισή, άρχισαν όλα.
Είδε μια κοπέλα από την παρέα του να κοιτάζει έντρομη τον ουρανό, ο οποίος γέμισε σε δευτερόλεπτα με ρουκέτες που έφευγαν από τη Γάζα προς το Ισραήλ. Εμφανίστηκαν τα παραπέντε, έπεσαν οι πρώτοι πυροβολισμοί, ο κόσμος άρχισε να τρέχει φωνάζοντας, κάποιοι σωριάζονταν νεκροί άλλοι πρόλαβαν και μπήκαν στα αυτοκίνητα κι άλλοι άρχισαν να τρέχουν στα χωράφια. Σκορπίστηκαν. Εκείνος μπήκε σε ένα καταφύγιο που βρήκε πιο κάτω, υπάρχουν παντού στο Ισραήλ και ειδικά εκεί αλλά είναι καταφύγια για ρουκέτες, όχι για τρομοκρατία, ώσπου άκουσαν πυροβολισμούς απ’ έξω.
Δύο χειροβομβίδες έπεσαν στην είσοδο. Η μία δεν εξερράγη. Η άλλη θέρισε μια παρέα από κοπέλες μπροστά του.
Ηταν όλες τους στα 20 και κάτι. Βρέθηκα ξαφνικά κάτω από τα πτώματα των κοριτσιών, λέει. Μετά άκουσα ένα όπλο να μπλοκάρει, τράβηξα ένα από τα πτώματα, το έβαλα πάνω μου, προσποιήθηκα ότι είμαι νεκρός.
Ημουν σε επίλεκτη ομάδα του Ναυτικού και είχα εκπαιδευτεί για διάφορα τέτοια σενάρια.
Την ώρα που μπήκε μέσα και άρχισε να πυροβολεί, σήκωσα λίγο το κεφάλι της κοπέλας για να νομίσει ότι είναι ζωντανή και να μην πυροβολήσει πιο κάτω. Ετσι και έγινε, ένιωθα τις σφαίρες που χτυπούσαν το άψυχο σώμα της που το κρατούσα σαν ασπίδα. Τον έβλεπα ανάμεσα σε δύο πτώματα μπροστά να γελάει με ικανοποίηση μόλις νόμισε ότι σκότωσε ζωντανό.
Δεν κατάλαβε ότι είχε τραυματιστεί και ο ίδιος, παρά μόνο αρκετή ώρα μετά, όταν άκουσε κάποιον να φωνάζει στα εβραϊκά, χωρίς προφορά, εάν ζούσε κάποιος ακόμα να απαντήσει. Βγαίνοντας είδε πως είχε μια τρύπα στο χέρι, τον πήγαν στο νοσοκομείο και τον εγχείρησαν.
Τυχερός και εκεί όπως και στο καταφύγιο όπου είδε τη μοναδική κοπέλα που επίσης είχε επιζήσει από τις χειροβομβίδες και τις ριπές σε μια γωνία να κοιτάζει έντρομη, πρώτα τον νεκρό της φίλο και μετά το σώμα της, από το οποίο κρέμονταν όργανα, και να πεθαίνει, ο Σάχαρ άκουσε από τον γιατρό ότι για ένα – δύο εκατοστά θα είχαν αναγκαστεί να τον ακρωτηριάσουν.
Και πώς πέρασαν αυτοί οι δέκα μήνες;
Ο κόσμος, μου λέει, δύσκολα καταλαβαίνει τι σημαίνει να ζεις με αυτό το τραύμα ψυχικά. Κάθε μέρα έρχεται και μια και καινούργια εικόνα, κάτι που μάλλον είχα απωθήσει για να αντέξω ή είχα ξεχάσει.
Αρα, ρωτώ, δεν έχει περάσει έστω και λίγο; Καθόλου, λέει. Αντίθετα νομίζω πως τώρα αρχίζει.
Τώρα αρχίζω να τα ξαναζώ και δεν νομίζω πως θα περάσει ποτέ, είναι κάτι που το κουβαλάς για πάντα μαζί σου.
Στην ερώτηση τι σημαίνει πρακτικά αυτό, μου εξηγεί πως πλέον δεν βγαίνει ιδιαίτερα από το σπίτι εκτός εάν πρέπει. Νιώθω ότι μπορεί να συμβεί ανά πάσα στιγμή… και μπορεί. Και εδώ που μιλάμε. Ξέρεις, εδώ, από την ώρα που γεννιόμαστε ζούμε μαζί του. Δεν γίνεται αλλιώς. Μόνο όταν το ζήσεις όμως το καταλαβαίνεις απόλυτα.
Ο ίδιος δεν είναι από εκείνους που τα βάζουν κάτω. Συνεχίζει να σπουδάζει, δημοσιογραφία και τώρα πια σκέφτεται πως θέλει, ίσως, να ασχοληθεί και με την πολιτική κάποτε. Η ειρήνη; Δυστυχώς, δεν θέλουν ειρήνη, μου λέει με απογοήτευση. Θέλουν απλά να μας εξαφανίσουν.
Και αυτό δεν μπορούμε να το επιτρέψουμε.
Είναι ένα αίσθημα το οποίο κυριαρχεί στο Ισραήλ μετά την 7η Οκτωβρίου, ειδικά με δεδομένο ότι οι σφαγές έγιναν σε κιμπούτς, την εφαρμογή και στην πράξη της αριστερής ιδεολογίας, με αρκετούς από αυτούς που σφαγιάστηκαν να ήταν γνωστοί ακτιβιστές με δεκαετίες αγώνων για ειρήνευση και βοήθεια στους Παλαιστίνιους. Λίγοι πιστεύουν πια εδώ ότι μπορεί να υπάρξει ειρήνη.
Οι άλλοι το εύχονται αλλά, ευθείς και πραγματιστές όσο κανένας άλλος λαός, σου το λένε ξεκάθαρα.
Κι αν έχουν χάσει αυτοί την ελπίδα, σίγουρα δεν μπορεί κανείς να την περιμένει από ανθρώπους που έχασαν δικούς τους ή αρκετούς φίλους, όπως ο Σάχαρ, είτε είδαν τις ζωές τους να ανατρέπονται μέσα από τη μεταφορά του «Saw», αυτής της πιο άγριας ίσως ταινίας ψυχολογικού τρόμου, στην πραγματικότητα.
Στο σήμερα, μα και το αύριό τους. Ενα αύριο που το περιμένει ο φαύλος κύκλος αυτού του κακού.
Ο Κωστής Κωνσταντίνου είναι ανταποκριτής του ERTnews στην Κύπρο και το Ισραήλ
