Είναι το αγαπημένο αγώνισμα των πολιτικών, κάθε αποχρώσεως. Οταν υπάρχουν νικητές στους μεγάλους αγώνες, καληώρα στους Ολυμπιακούς, τρέχουν να εκδώσουν συγχαρητήρια ανακοίνωση.
Προσεταιρίζονται δημοσίως έναν θρίαμβο, θέλουν να δείξουν ότι ανήκει και σ’ αυτούς. Ή προσπαθούν να συσχετίσουν τη νίκη με το νόημα που της δίνουν οι ίδιοι, η εξουσία τους ή έστω οι ιδέες τους.
Κάπως έτσι, ο Μίλτος Τεντόγλου, π.χ., κατά τον Πρωθυπουργό είναι «πρώτο χρυσό για την Ελλάδα μας», κάτι σαν αντιπρόσωπος μιας χώρας στη διεκδίκηση της διάκρισης. Κατά τον Στέφανο Κασσελάκη (ή μάλλον κατ’ εκείνον τον αριστερό που του έγραψε τη δήλωση) «παραμένει προσγειωμένος ακόμα και όταν βρίσκεται στις ψηλότερες κορυφές», στην ουσία δηλαδή αυτός που ξεχώρισε είναι ένας από μας, κάτι μικρό κι αριστερό σε έναν κόσμο ισότητας.
Και για τον Δημήτρη Κουτσούμπα του ΚΚΕ, ο πρωταθλητής του μήκους είναι «σύμβολο αγωνιστικότητας, θέλησης και πίστης για τη νίκη», κάτι σαν αγωνιστής για την επικράτηση της αταξικής κοινωνίας, ένθα ουκ έστι πόνος, ου λύπη, ου στεναγμός.
Το νόημα που, ανεπαισθήτως, χαρακτηρίζει τέτοιες θριαμβικές δηλώσεις, ένα νόημα που προσπαθεί να επινοήσει μια τελεολογία για να εξηγήσει έναν θρίαμβο, επιτηδευμένα αγνοεί μια σοβαρή πτυχή του αθλητισμού, που από μόνη της στον κόσμο των συμβολισμών έχει άλλο, αυτόνομο, δικό της νόημα.
Η τελεολογία των πολιτικών ψάχνει την εθνική ανάταση, την ισότητα των ευκαιριών ή την κοινωνική δικαιοσύνη. Παίρνει την αλήθεια του αθλητή, τον κόπο του, τα προσόντα του, την αφιέρωσή του, επιδιώκει να της αποδώσει συλλογική αξία: εθνική ή κομματική.
Οι πολιτικοί αντιμετωπίζουν τους αθλητές ως εργαλεία για την επιτέλεση μιας εθνικής διάκρισης σε ένα παγκόσμιο συμβάν ή ως εφαρμογές του ιδεολογικού τους στίγματος.
Αγνοούν όμως την ουσία του αθλητισμού: η διάκριση πρωτίστως ανήκει στους ίδιους τους αθλητές. Κι ο πιο άμεσος συμβολισμός είναι η ανάδειξη της αξίας που έχει για τις ζωές μας η ατομικότητα καθενός και καθεμιάς.
Η αξιοποίηση, δηλαδή, των προσωπικών ικανοτήτων, που αυξάνονται με την απόκτηση γνώσεων και επιδεξιότητας, ουσιαστικά με την παιδεία και με την αέναη προσπάθεια, καταρχήν για την προσωπική πρόοδο που συνήθως μπορεί να συνδέεται με την πρόοδο των κοινωνιών μας.
Ο αθλητισμός προσφέρει την ανάδειξη της αξίας του ατόμου. Τη σημασία που έχει η ατομική προσφορά στην κοινωνική πρόοδο, στην εξέλιξη της ζωής μας.
Οι άνθρωποι δεν είναι μέλη κάποιας αγέλης σε μια προκαθορισμένη τελεολογία. Η αξία τους είναι μοναδική. Κι οι κοινωνίες είναι το άθροισμα τέτοιων, πολλών μοναδικοτήτων. Αυτό κυρίως μας δείχνουν οι γοητευτικές ιστορίες του πρωταθλητισμού στα στάδια που γοητεύουν τους φιλάθλους.
Ατομική βούληση, δηλαδή, ελευθερία, προσπάθεια – με στόχο τη διάκριση. Ο υπέρτατος αθλητικός συμβολισμός είναι η ιστορία των ανθρώπινων πολιτισμών.
