Οι πρώτες μέρες των Ολυμπιακών Αγώνων έχουν πολλά, μολονότι είμαστε μακριά από μεγάλους τελικούς ακόμα. Η ελληνική αποστολή πήρε νωρίς γεύση από τη δυσκολία. Ο κωπηλάτης Στέφανος Ντούσκος πέρασε από τη σειρά του πανεύκολα χωρίς να την κερδίσει. Ο βιονικός Λευτέρης Πετρούνιας θα είναι σε τελικό Ολυμπιακών Αγώνων για τρίτη φορά στην καριέρα του, επίτευγμα συγκλονιστικό – προκρίθηκε όμως έκτος στους οκτώ και οι δυο κινέζοι αντίπαλοί του εντυπωσίασαν: είναι μαχητής μεγάλος, θα κάνει ό,τι καλύτερο. Το επίπεδο είναι συγκλονιστικά υψηλό. Οι κολυμβητές και οι κολυμβήτριές μας που θριάμβευσαν στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, εδώ που υπάρχουν Αμερικανοί κι Αυστραλοί κι άλλοι πολλοί, δυσκολεύονται να περάσουν τους προκριματικούς: το κλάμα της Αννας Ντουντουνάκη ήταν ανατριχιαστικό, όπως και τα δάκρυα της Αννας Κορακάκη που όπως αποδείχτηκε έχει προβλήματα σοβαρά με τα οποία παλεύει. Πάλεψε κι ο Γιάννης Αντετοκούνμπο απέναντι στους πολύ δυνατούς Καναδούς. Αλλά η Εθνική μπάσκετ δεν τα κατάφερε. Και τα ματς με την Ισπανία και την Αυστραλία θα είναι εξίσου δύσκολα. Δεν ξέρω πόσα μετάλλια θα κερδίσει τελικά η ελληνική αποστολή: όποιος τα καταφέρει, με δεδομένο ότι η δυσκολία είναι εξωπραγματική, θα είναι σούπερ ήρωας…
Η ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων είναι μια συρραφή από ιστορίες μεγάλων αθλητών. Το πιο ωραίο που είδα στις πρώτες τους μέρες ήταν η συνύπαρξη του Ναδάλ με τον Αλκαράθ στο διπλό των ανδρών στο τένις. Η προσπάθεια του μικρού να βοηθήσει τον βετεράνο να ολοκληρώσει την καριέρα του με ένα ολυμπιακό μετάλλιο είναι σενάριο ταινίας.
Στην Ελλάδα καλοκαιριάτικα ασχολούμαστε βέβαια κυρίως με τα αποτελέσματα των ελληνικών ομάδων στα προκριματικά των ευρωπαϊκών διοργανώσεων και τις μεταγραφές των ομάδων στο ποδόσφαιρο και στο μπάσκετ. Επειδή θα λείψω για λίγες μέρες από αύριο θα σας πω κάτι και για τα δύο.
Το μεταγραφικό μας καλοκαίρι για την ώρα χαρακτηρίζεται κυρίως από μεγάλες αρνήσεις. Ο ΠΑΟ αρνείται τα χρήματα αρκετών ομάδων για τον Ιωαννίδη (Ιπσουιτς, Μπολόνια, Σπόρτινγκ Λισαβόνας φέρονται να προσφέρουν πάνω από 20 εκατ. ευρώ για τον έλληνα φορ), ο ΠΑΟΚ αρνήθηκε τα 12 εκατ. της Σάλτσμπουργκ για τον Κωνσταντέλια και η ΑΕΚ αρνείται τα χρήματα της μεξικάνικης Μοντερέι για τον Πινέδα.
Το αν κάνουν καλά ή άσχημα είναι μια συζήτηση χωρίς νόημα. Νομίζω πιο μεγάλη αξία έχει κάτι άλλο: η άρνηση να είναι μέρος κάποιου σημαντικότερου σχεδίου. Αν ο ΠΑΟΚ κρατήσει τον Κωνσταντέλια πρέπει να χτίσει γύρω του μια ομάδα και για να γίνει ο παίκτης πιο παραγωγικός και για να ανεβεί κι άλλο η τιμή του – αν τον κρατάς και δεν τον ξεκινάς με την Μπόρατς από την Μπάνια Λούκα κάποιο λάθος γίνεται.
Κι αν οι αρνήσεις για τον Ιωαννίδη και τον Πινέδα είναι μέρος μιας στρατηγικής για να ανεβεί κι άλλο η προσφορά όποιου για αυτούς ενδιαφέρεται (πράγμα θεμιτό) τότε είναι πολύ βασικό να έχεις ήδη στα υπόψη σου και το πώς θα τους αντικαταστήσεις: το λέω γιατί στα ματς του ΠΑΟ με την Μπότεφ και της ΑΕΚ με την Ιντερ από την Ανδόρα οι απουσίες των παικτών αυτών φάνηκαν.
Γενικά μια άρνηση παραχώρησης ενός παίκτη δεν αποτελεί ποτέ το τέλος μιας ιστορίας. Το τέλος μιας τέτοιας ιστορίας είναι η παραχώρησή του ή η καλύτερη αξιοποίησή του. Πέρυσι π.χ. η ΑΕΚ αρνήθηκε τα 25 εκατ. για τον Λιβάι Γκαρσία. Και στη διάρκεια του χειμώνα κάθε φορά που ο παίκτης έλειπε λόγω τραυματισμού αναρωτιόντουσαν όλοι γιατί η ΑΕΚ δεν πήρε τα χρήματα…
Κατά τ’ άλλα, όλες οι δυνατές ποδοσφαιρικές μας ομάδες κάνουν μεταγραφές και θα κάνουν κι άλλες. Αλλά είναι αντικειμενικά δύσκολο να εκτιμήσει κανείς ποια θα είναι η προσφορά των νεοφερμένων λόγω και των πολλών ιδιαιτεροτήτων του πρωταθλήματός μας.
Ο θόρυβος μιας μεταγραφής δεν σημαίνει και πολλά. Ο Ολυμπιακός έφερε κάποτε τον Μαρσέλο και γέμισε το Καραϊσκάκη για την παρουσίασή του: δεν θυμόμαστε παρά μόνο τρεις – τέσσερις ενέργειες του Βραζιλιάνου σε ένα ματς Κυπέλλου με τον Ατρόμητο.
Αντιθέτως πέρυσι έφερε χωρίς τυμπανοκρουσίες τον Αγιούμπ Ελ Κααμπί και αυτός του έδωσε 11 γκολ στην Ευρώπη που τον βοήθησαν να κερδίσει το πρώτο του ευρωπαϊκό τρόπαιο. Το τι γράφεται για τους παίκτες που καταφθάνουν έχει δυστυχώς μικρή σημασία: αν ανατρέξετε στο τι γράφτηκε πέρυσι για παίκτες όπως ο Πιζάρο, ο Σολμπάκεν, ο ΕνΓκόνγκ κ.λπ. θα νομίζετε πως οι συντάκτες τους καλοκαιριάτικα άρχισαν τα ναρκωτικά και ζουν στον κόσμο των παραισθήσεων. Δεν ισχύει. Απλά οι παίκτες αυτοί για διαφορετικούς λόγους δεν βοήθησαν.
Για διαφορετικούς λόγους δεν εξασφάλισαν σκορ ασφαλείας στα πρώτα τους ματς απέναντι σε αντιπάλους κατώτερους και ο ΠΑΟΚ και ο ΠΑΟ και η ΑΕΚ. Οι τρεις την Τετάρτη και την Πέμπτη στις ρεβάνς των ευρωπαϊκών διοργανώσεων χρειάζονται πρώτα από όλα σοβαρότητα και προσοχή αφού έχουν ένα μόνο γκολ να υπερασπιστούν κι ευτυχώς που ο κανόνας των εκτός έδρας γκολ που μετρούσαν πιο πολύ δεν υπάρχει πια.
Αν τα σκορ νίκης των τριών μοιάζουν (ο ΠΑΟΚ κέρδισε τους Βόσνιους με 3-2, η ΑΕΚ την Ιντερ Εσκάλδες με 4-3 και ο ΠΑΟ την Μπότεφ με 2-1) τα παιχνίδια τους δεν ήταν τα ίδια. Ο ΠΑΟΚ ήταν απρόσεκτος αμυντικά στο πρώτο ημίχρονο: στο δεύτερο ο έλεγχος του παιχνιδιού ήταν απόλυτος κι απλά του έλειψε το γκολ του 4-2. Η ΑΕΚ προηγήθηκε με 4-0 και πλήρωσε (εν μέρει) το χαλάρωμά της και μεμονωμένα λάθη έμπειρων παικτών. Ο Παναθηναϊκός απλά στο τέλος έμεινε λίγο από δυνάμεις: για 70 λεπτά, δεδομένης της εποχής, ήταν αρκετά καλός. Τα μεγάλα διαστήματα καλής απόδοσης των τριών ελληνικών ομάδων είναι οδηγός τους για τις ρεβάνς.
Ο Παναθηναϊκός και κυρίως ο ΠΑΟΚ θα δώσουν ρεβάνς σε δυο σκληρές βαλκανικές έδρες: ειδικά στην Μπάνια Λούκα ο φανατισμός θα είναι μεγάλος. Η ΑΕΚ θα αγωνιστεί στην Ανδόρα σε ένα συνθετικό γήπεδο και σε μια πόλη που είναι σε υψόμετρο. Αλλά ας μη χάνουμε το μέτρο: οι ελληνικές ομάδες είναι καλύτερες και ήδη το έδειξαν. Ισως κάποιες δυσκολευτούν περισσότερο από όσο θα έπρεπε να προκριθούν. Αλλά αποκλεισμοί απλά απαγορεύονται.
