Περισσότερα από 100 είναι τα μετάλλια που έχουν κατακτήσει σε κορυφαίες διοργανώσεις τα μέλη της Stoiximan Belle Équipe, που θα εκπροσωπήσουν την Ελλάδα στους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Παρίσι με τη στήριξη της Stoiximan.
Ο πρότερος… έντιμος βίος τους, μαζί με την παρουσία τους στους καλύτερους του είδους τους με συνέπεια πολλών ετών, είναι μεταξύ των βασικών λόγων που έχουμε για να συντονιστούμε με τη μεγαλύτερη αθλητική διοργάνωση, που θα απασχολήσει όλο τον πλανήτη από την Παρασκευή 26 Ιουλίου έως την Κυριακή 11 Αυγούστου.
Ας θυμηθούμε όμως, κάποιες ξεχωριστές ιστορίες από τις φορές που ανέβηκαν τα μέλη της Stoiximan Belle Équipe στο βάθρο Ολυμπιακών Αγώνων.
Όπως για παράδειγμα, τη συγγνώμη των συντελεστών της Εθνικής Πόλο Ανδρών, κάποια λεπτά αφότου είχαν κατακτήσει το πρώτο μετάλλιο σε Ολυμπιακούς Αγώνες στην ιστορία του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος το 2021. Συνέπεσε με την περίοδο που καταστρεφόταν η Ελλάδα με πυρκαγιές. Χαρακτηριστικά, σε δηλώσεις του στην ΕΡΤ ο Γιάννης Φουντούλης είχε πει πως «είμαστε δεκατρία άτομα, με τους προπονητές μας. Μόνο στα πιο τρελά μας όνειρα το φανταζόμασταν όλο αυτό. Δεν έχω λόγια να εκφράσω τι νιώθω αυτήν την στιγμή. Γράφτηκε ιστορία. Πίσω στην Ελλάδα κινδυνεύουν ανθρώπινες ζωές. Δεν πιστεύω ότι μια νίκη μπορεί να απαλύνει τον πόνο για ό,τι συμβαίνει. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, ζητάμε προκαταβολικά συγγνώμη για τη χαρά και τον ενθουσιασμό μας. Με όλον τον σεβασμό, θα πανηγυρίσουμε αυτήν την επιτυχία και θα σκεφτούμε όσα γίνονται πίσω στην Ελλάδα».
Ο Στέφανος Ντούσκος ανέβηκε στο υψηλότερο σκαλοπάτι του βάθρου, στο Τόκιο – ως κυρίαρχος των σκιφ. Μετά την επιτυχία του, είχε εξηγήσει ότι «είναι μια κούρσα επτά λεπτών. Αν πάει λάθος κάτι για ένα δευτερόλεπτο, μπορεί να χάσω τη διάκριση. Τραβάμε 100.000 χιλιόμετρα κουπί σε έναν χρόνο, για να τρέξουμε 2 χιλιόμετρα σε αυτόν τον αγώνα, στον οποίο πήγαινα με 37 κουπιές που είναι πολύ υψηλός ρυθμός. Ήμουν σταθερός από την αρχή έως το τέλος». Καθώς ο ομοσπονδιακός προπονητής, Τζιάνι Ποστιλιόνε, προσπαθούσε να εξηγήσει στην παγκόσμια κοινότητα του σπορ πώς τα είχε καταφέρει ο Στέφανος, στάθηκε στο οξυγόνο του. Ο Έλληνας Ολυμπιονίκης είχε πρόσληψη 5,5 λίτρων και νίκησε πιο ογκώδεις αντιπάλους, με πρόσληψη 6,5 με 7 λίτρα. Αυτός που παίρνει μεγαλύτερη ποσότητα, φτιάχνει περισσότερα ερυθρά αιμοσφαίρια και κουράζεται λιγότερο. Ο Ποστιλιόνε εξήγησε πως τελικά, τον νικητή δεν τον κρίνει η πρόσληψη οξυγόνου, αλλά η συγκεκριμένη προπόνηση και η τεχνική κατάρτιση.
Ο Λευτέρης Πετρούνιας θα επιδιώξει στο Παρίσι το τρίτο του διαδοχικό Ολυμπιακό μετάλλιο μετά το χρυσό στο Ρίο ντε Τζανέιρο και το χάλκινο στο Τόκιο. Ήδη βέβαια, έχει τη δική του θέση στην ιστορία των θρύλων της κορυφαίας διοργάνωσης. Επίσης, για χρόνια οι ανταγωνιστές του προσπαθούσαν να καταλάβουν πώς γίνεται να μην πέφτει από τους κρίκους, ενώ τα δάχτυλα του είναι τεντωμένα σε πολλές ασκήσεις. Για παράδειγμα, στον σταυρό. Το έκανε χρόνια, ωστόσο η παγκόσμια κοινότητα τον μελέτησε μετά τη Βραζιλία και πια έχει μιμητές!
Όταν τον ρώτησαν πού πρέπει να εστιάζει όποιος παρακολουθεί την εξέλιξη των κρίκων σε μεγάλους αγώνες, εξήγησε πως κατ’ αρχάς είναι η προσγείωση («να είναι σταθερή») και να μην τρέμει ο αθλητής στις τελικές θέσεις – π.χ. στον σταυρό ή το κατακόρυφο. Τη στιγμή που σε αυτές οι θέσεις οι περισσότεροι αντίπαλοί του κάνουν παύση δύο δευτερολέπτων και ενδεχομένως με… κουνήματα, ο ίδιος καταφέρνει να μένει «παγωμένος» για πέντε με έξι δευτερόλεπτα.
Η Κατερίνα Στεφανίδη προσφέρει επί σειρά ετών διακρίσεις στην Ελλάδα. Ό,τι και αν της συμβαίνει. Για παράδειγμα, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο, από τους οποίους έφυγε με το χρυσό μετάλλιο με άλμα στα 4.85, είχε πάει τραυματισμένη. Για την ακρίβεια, τρεις εβδομάδες πριν τους Αγώνες ένιωσε πόνο στο πόδι. Έως και μια εβδομάδα πριν τους Αγώνες, δεν μπορούσε καν να κάνει τζόκινγκ. Παρ’ όλα αυτά, δεν επικοινώνησε ποτέ το πρόβλημα – ούτε καν στους γονείς της. Την πρόκριση για τον τελικό την πήρε. Στο μεσοδιάστημα αρρώστησε και έπαιρνε αντιβίωση. Όπως έχει πει, αυτό τη βοήθησε να μη σκέφτεται αν θα πονέσει. Έτσι το σώμα της έκανε αυτό που ήξερε να κάνει. Και νίκησε!
Μετά το 2016 και τη χαρά της συμμετοχής σε Ολυμπιακούς Αγώνες, ο Μίλτος Τεντόγλου επέστρεψε το 2021 στο κορυφαίο αθλητικό ραντεβού με υψηλές βλέψεις. Βασιζόταν στις επιτυχίες του την πενταετία που είχε προηγηθεί. Πήγε στην Ιαπωνία ως ο άλτης με την κορυφαία επίδοση της χρονιάς (8.60). Πριν το τελευταίο όμως άλμα, ήταν τέταρτος και η καλύτερη «πτήση» που είχε κάνει έως τότε ήταν στα 8.15 μέτρα. Όπως όλοι γνωρίζουν σήμερα, αλλά αγνοούσαν τότε, αυτή ήταν η ιδανική συνθήκη για να διαπρέψει ο αθλητής που γίνεται η καλύτερη έκδοση του εαυτού του, όταν είναι με την πλάτη στον τοίχο. Έτσι, στην τελευταία προσπάθεια έφτασε στα 8.41 και πήρε το χρυσό μετάλλιο μέσα από τα… χέρια του Κουβανού Χουάν Μιγκέλ Ετσεβερία, ο οποίος είχε φτάσει επίσης στο 8.41 στην τρίτη του προσπάθεια, όμως ο Έλληνας πρωταθλητής υπερτερούσε στην επόμενη καλύτερη προσπάθεια (8.15 vs 8.09). Μετά τον αγώνα ο Μίλτος Τεντόγλου δήλωσε στις κάμερες «ήταν πολύ κακός αγώνας. Τι έκανα; Τι έκανα; Δεν ξέρω τι έπαθα στις πρώτες πέντε προσπάθειες. Δεν έπρεπε να κερδίσω εγώ σήμερα. Έπρεπε να κερδίσει ο Ετσεβαρία, ήταν καλύτερος. Πάω στο τελευταίο άλμα και τους το κλέβω…».
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2016 ήταν η διοργάνωση που έκανε την Άννα Κορακάκη γνωστή σε όλη την Ελλάδα και όχι τυχαία, αφού η τότε μόλις 20χρονη σκοπεύτρια έγραψε ιστορία. Πρώτα στις 7 Αυγούστου κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στα 10μ. αεροβόλο πιστόλι, ενώ δύο μέρες μετά ακολούθησε το χρυσό στα 25μ. πιστόλι. Αυτή ήταν η πρώτη φορά και μοναδική μέχρι σήμερα, που μία Ελληνίδα αθλήτρια κατακτά δύο Ολυμπιακά μετάλλια στην ίδια διοργάνωση. Παράλληλα, ήταν η πρώτη φορά που κατορθώνει κάτι τέτοιο αθλητής από την Ελλάδα γενικά μετά από περισσότερα από 100 χρόνια, αφού αντίστοιχο κατόρθωμα είχαν πετύχει ο Κώστας Τσικλητήρας στον στίβο το 1908 και το 1912 και οι Γιάννης Φραγκούδης και Γιώργος Ορφανίδης στη σκοποβολή στους πρώτους σύγχρονους Ολυμπιακούς Αγώνες, το 1896 στην Αθήνα. Επιπλέον, αυτά τα μετάλλια ήταν τα πρώτα για την ελληνική σκοποβολή μετά το 1920 και τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αμβέρσας, όταν η Εθνική Ομάδα σκοποβολής είχε κατακτήσει το το αργυρό μετάλλιο στα 30μ. αυτόματο πιστόλι.
