Μετά τον Αττίλα στην Κύπρο τον Ιούλιο του 1974 και την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, κορυφαίοι Έλληνες αξιωματούχοι θεωρούσαν ότι η Ελλάδα έχει «κοινά συμφέροντα με τις χώρες της ΕΕ (ΕΟΚ τότε)».
Σύμφωνα με στοιχεία που ήρθαν στο φως στο βιβλίο του δημοσιογράφου Βαγγέλη Γεωργίου, «Ελλάς-ΕΟΚ: Εμπιστευτικό» (εκ. Ποιότητα), η θέση αυτή δεν μπορούσε να απέχει περισσότερο από την αλήθεια, πόσο μάλλον όσον αφορά τη μοίρα της Κύπρου.
Λίγες μόνο εβδομάδες μετά την εισβολή, η βελγική πρεσβεία στην Αθήνα θα λάμβανε ένα πολύ «θυμωμένο» τηλεγράφημα. Αποστολέας ήταν το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών.
Είχε προηγηθεί συνέντευξή Τύπου στη βελγική τηλεόραση του τπουργού Εξωτερικών του Βελγίου Renaat Van Elslande, η οποία άφησε άφωνη την Αθήνα.
Ο Ευρωπαίος πολιτικός, μιλώντας για το Κυπριακό, εξέφρασε την «κατανόηση» της αρχικής επιθετικής τουρκικής ενέργειας κατόπιν «προκλήσεως» της Χούντας!
Οι ελληνικές διπλωματικές υπηρεσίες πήραν φωτιά, καθώς οι Ευρωπαίοι «κατανοούσαν» μια εθνική τραγωδία.
Αμέσως ο τότε διπλωμάτης καριέρας υφυπουργός Εξωτερικών, Δημήτρης Μπίτσιος, μέσω του τηλεγραφήματος, διαμαρτυρήθηκε πως με μια τέτοια τοποθέτηση επιδοκιμαζόταν ουσιαστικά η τουρκική επιθετικότητα!
Οι ίδιες οι εκθέσεις της ελληνικής αντιπροσωπείας στον ΟΗΕ μαρτυρούσαν ότι οι Ευρωπαίοι, όχι μόνο υιοθετούσαν την ίδια στάση στην περίοδο της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο, αλλά με την πάροδο του χρόνου -σύμφωνα με έκθεση του ελληνικού ΥΠΕΞ- «φαίνεται να είχαν κουραστεί με το Κυπριακό με αποτέλεσμα να περιορίζονται στην εξαγγελία γενικών αρχών»!
Στο διάγραμμα που ακολουθεί είναι πασιφανής η απόκλιση Ευρωπαίων και Ελλήνων. Η Ελλάδα βρίσκεται πολύ μακριά από τις χώρες της ΕΟΚ όσον αφορά τη στάση της έναντι του Κυπριακού στον ΟΗΕ.
Από το βιβλίο «Ελλάς-ΕΟΚ: Εμπιστευτικό»
Ενδεικτικά, μετά το 1976, στη γενική ψηφοφορία στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, αν εξαιρέσουμε τους Ιρλανδούς και τους Γάλλους, οι Ευρωπαίοι απείχαν εγκαταλείποντας την ελληνική πλευρά.
Ακόμα και όταν τα έτη 1977 και 1978 ζητήθηκε διεξαγωγή ψηφοφορίας σε επιμέρους παραγράφους των υποβληθέντων σχεδίων αποφάσεων για το πρόβλημα εφαρμογής των αποφάσεων του ΟΗΕ, οι εννέα έλαμψαν δια της απουσίας τους. Ακόμα και στο λεξιλόγιο πολλοί Ευρωπαίοι προτιμούσαν διαφορετικούς χαρακτηρισμούς για το Κυπριακό. Σε ευρωπαϊκά έγγραφα έβρισκες τον χαρακτηρισμό «γεγονότα» και όχι τουρκική «εισβολή» που ήταν δεδομένο για τους Έλληνες.
Την εποχή εκείνη κορυφαία στελέχη της ελληνικής κυβέρνησης αποδείκνυαν πως είχαν ανύπαρκτο πολιτικό αισθητήριο ή απλά δεν ήταν ενημερωμένα για τις εξελίξεις στο υπουργείο Εξωτερικών, οι μελέτες του οποίου τον διέψευδαν εντυπωσιακά.
Σε report του 1976 για την κατάσταση που βρισκόταν εκείνη την περίοδο η ΕΟΚ αναφέρονταν εντελώς τα αντίθετα από αυτά που διατυμπάνιζαν Έλληνες φιλοευρωπαϊοι υπουργοί: «Οι κυβερνήσεις των εννέα διαπραγματεύονται κατά τις συναντήσεις τους, κατά αυτόν τον τρόπον, ως κράτη στις διπλωματικές διασκέψεις. Υπερασπίζονται τα εθνικά τους συμφέροντα και θέτουν σε δεύτερη μοίρα τα συμφέροντα της Κοινότητας. Δεν υπάρχει αληθινή κοινοτική συνείδηση».
Οι σημερινές δηλώσεις της Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν για το Κυπριακό δεν πρέπει να θολώνουν την πραγματική εικόνα: Οι Ευρωπαίοι πλην ίσως της Γαλλίας, θεωρούνε την Κύπρο ευρωπαϊκό ζήτημα μόνο στο Χ.
