Ήδη από την εφηβεία, αλλά και τα επόμενα χρόνια πολλοί –σχεδόν όλοι;- οι γονείς έχουν έρθει αντιμέτωποι με στιγμές που η καρδιά των παιδιών της έχει ραγίσει από κάποια ερωτική απόρριψη ή απογοήτευση.
Το πρόβλημα είναι όμως τι μπορεί να κάνει ένας γονιός την ώρα που υποφέρει το σπλάχνο του;
Μπορεί να είναι πιο εύκολο να παρηγορήσουμε έναν στενό μας φίλο ή έναν κολλητό, αλλά όταν το παιδί μας πονάει τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα.
Αυτή μπορεί να είναι η πιο επίπονη πτυχή της ανατροφής των παιδιών, δηλαδή η αδυναμία μας να τα προστατεύσουνε από τον απογοητευτικό κόσμο.
Μπορεί να κινητοποιούνται όλα τα έμφυτα γονικά ένστικτα για να τα κάνουμε καλύτερους ανθρώπους ή να λύσουμε προβλήματά τους, αλλά δεν γίνεται να αναγκάσουμε τους άλλους ανθρώπους να τα αγαπήσουν ή να τα ερωτευτούν.
Η αρθρογράφος της Wall Street Journal, Κάιτι Ρόεφ, περιγράφει τον «γολγοθά» που ανέβηκε, όταν προσπάθησε πρόσφατα να βοηθήσει την πληγωμένη συναισθηματικά κόρη της, δοκιμάζοντας έναν σωρό τρόπους, δίχως όμως επιτυχία.
Της έστελνε μια σειρά από μηνύματα στο κινητό της, από τη δουλειά που ήταν, αλλά η μικρή της απαντούσε αρνητικά. «Αυτό είναι απλώς ενοχλητικό» ή ότι «Αυτό δεν βοηθάει».
Οι σκέψεις που εξέφρασε η μητέρα ήταν του τύπου: Ίσως αυτό είναι για το καλύτερο, Ήσουν πραγματικά τόσο χαρούμενη; Είναι πραγματικά καλό να έχεις μια σοβαρή σχέση στο κολέγιο; Θα γνωρίσεις κάποιον άλλον και πάει λέγοντας.
«Οι άντρες έχουν πεθάνει κατά καιρούς και τα σκουλήκια τους έχουν φάει, αλλά όχι από αγάπη».
«Όσο περνούσε ο καιρός, γινόμουν λίγο πιο επινοητική. Προσπάθησα να της προτείνω ότι το ίδιο χαρακτηριστικό του χαρακτήρα της που της προκαλεί τώρα πόνο –δηλαδή η ικανότητά της να είναι αληθινά ανοιχτή σε άλλους ανθρώπους και να δένεται με όλο της το είναι- είναι αυτό που πιθανότατα θα της φέρει ευτυχία αργότερα».
Η νεαρή αναγνώρισε πράγματι ότι αυτό μπορεί να ήταν αλήθεια, αλλά είπε ότι δεν της έκανε τίποτα τώρα. Στη συνέχεια η Ρόεφ της έστειλε ένα μήνυμα από τον συγγραφέα Τζούλιαν Μπαρνς, «Πονάει για όσο αξίζει». Αλλά ούτε αυτό βοήθησε.
Μετά από εβδομάδες, η Ρόεφ της έβαλε να ακούσει το τραγούδι της Τέιλορ Σουίφτ «The Tortured Poets Department» που κυκλοφόρησε πρόσφατα, το οποίο φαίνεται ότι φαινόταν ότι ιδανικό για την περίσταση, αλλά το τραγούδι δεν άρεσε στη μικρή.
H επόμενη απόπειρα διάσωσης, ήταν ένα απόγευμα, όταν η Ρόεφ έστειλε στην κόρη της μια φράση του Σαίξπηρ που της άρεσε όταν είχε πάρει εκείνη διαζύγιο: «Οι άντρες έχουν πεθάνει κατά καιρούς και τα σκουλήκια τους έχουν φάει, αλλά όχι από αγάπη».
Ωστόσο, ο μητέρα της, μετά από όλες αυτές τις αποτυχημένες προσπάθειες άρχισε να συνειδητοποιεί ότι ήταν πολύ ανυπόμονη να βοηθήσει την κόρη της.
«Ξέχασα ότι πρέπει να ζήσει τη θλίψη, ότι δεν μπορεί να γλιστρήσει από πάνω της» αναφέρει.
«Σιγά σιγά κατάλαβα ότι δεν χρειαζόταν ερμηνείες ή προοπτικές ή μακροσκελείς απόψεις ή αντεπιχειρήματα ή σοφία από εμένα. Απλώς χρειαζόταν την παρουσία μου. Ήθελε να κάνω παρέα μαζί της σε μια κρίση» λέει η Ρόεφ.
«Πρέπει να βρούμε τρόπο πώς να ανεχτούμε τον πόνο των παιδιών μας. Το οποίο είναι βάναυσο. Αν είχαν σπάσει το πόδι τους κάνοντας πατίνι, ξέρουμε ότι δεν μπορούνε να απαλλαγούνε από αυτόν τον πόνο. Μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε μόνο μαζί τους» λέει ο γνωστός Αμερικανός ψυχολόγος Τζος Σρέμπνικ.
«Δεν πρόκειται για την επίλυση προβλημάτων αλλά για τη δημιουργία ενός χώρου όπου ο “τραυματίας” μπορεί να αυτοθεραπευθεί. Έχει να κάνει με την απορρόφηση συναισθημάτων», λέει ο ειδικός.
Ο Ρόεφ τελικά κατάλαβε ότι είναι φυσιολογικό να πονάει το παιδί της, όπως υπέφερε και εκείνη, ότι είναι δυνατό να βγεις από αυτούς τους σκοτεινούς καιρούς έχοντας ξεκαθαρίσει σχετικά με το τι θέλεις και πώς να φτάσεις εκεί.
