«Για την εποχή της και για εκείνη την ημέρα, δεν υπήρχε κανείς καλύτερος και κανείς δεν θα μπορούσε να το κάνει καλύτερα», δήλωσε ο Hardy Fink, ένας από τους κριτές εκείνης της ημέρας.
Όταν η Νάντια Κομανέτσι ανέβηκε στη σκηνή των Ολυμπιακών Αγώνων του Μόντρεαλ το 1976, ήταν γι’ αυτήν απλώς ένα ακόμα πρόγραμμα μιας και είχε εξασκηθεί εκατοντάδες φορές τελειοποιώντας το στυλ της. Το να μην τα καταφέρει εδώ, μπροστά σε εκατομμύρια θεατές, δεν ήταν επιλογή.
Ήταν χαριτωμένη και κομψή καθώς δίπλωνε συστρέφοντας το σώμα της, πετυχαίνοντας κάθε κίνηση που είχε σχεδιάσει με τελειότητα. Για όσους την παρακολουθούσαν, αυτή η μικρή Ρουμάνα αψηφούσε τους νόμους της φυσικής. Όταν ολοκλήρωσε το πρόγραμμά της, το μόνο που απέμενε ήταν να περιμένει. Είχε κάνει τη δουλειά της, αλλά γνώριζε άραγε ότι επρόκειτο να γράψει ολυμπιακή ιστορία;
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
«Μου είπαν ότι το 10.00 δεν είναι δυνατόν να το πετύχει κανείς, δεν θα χρειαστεί να το προγραμματίσεις»
Photo: Wikimedia Commons
Σύμφωνα με τη Νάντια Κομανέτσι, το πρόγραμμά της ήταν αρκετά καλό: «Δεν παρακολούθησα τον πίνακα βαθμολογίας γιατί ένιωσα πώς έκανα σωστά το πρόγραμμά μου… Νομίζω ότι έκανα ένα αρκετά καλό πρόγραμμα». Όταν γύρισε, η καρδιά της πήγε να σπάσει – η βαθμολογία της ήταν ο αριθμός 1.
Στη γυμναστική, το 1 ήταν σχεδόν τόσο σπάνιο όσο το 10, που θεωρείται το τέλειο αποτέλεσμα. Ο Ντανιέλ Μπομάτ, ο διευθυντής της Swiss Timing, δήλωσε τότε: «Μου είπαν ότι το 10.00 δεν είναι δυνατόν να το πετύχει κανείς, δεν θα χρειαστεί να το προγραμματίσεις».
Εξαιτίας αυτού, δεν προγραμμάτισε τον ολυμπιακό πίνακα βαθμολογίας ώστε να μπορεί να αναγράφει το 10.00. Αντ’ αυτού, ο πίνακας έγραψε 1.00.
Μόλις επιβεβαιώθηκε το απόλυτο 10 της Νάντια, όλοι μπόρεσαν να ανασάνουν με ανακούφιση, να ανακαθίσουν στη θέση τους και να θαυμάσουν το παιδί-θαύμα της γυμναστικής. Ήταν η πρώτη αθλήτρια που της δόθηκε ποτέ το τέλειο δεκάρι κι αυτή δεν αρκέστηκε μόνο σε ένα.
Κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων έλαβε επτά άριστες βαθμολογίες. Όχι μόνο είχε γράψει ιστορία, αλλά είχε θέσει τον πήχη για όλες τις αθλήτριες που θα αγωνίζονταν στη συνέχεια. Μην ξεχνάτε ότι εκείνη την εποχή ήταν μόλις 14 ετών. Το 1981, η Ολυμπιακή Επιτροπή άλλαξε την ελάχιστη ηλικία που απαιτούνταν για να αγωνιστεί κάποιος στα 16, κάνοντας την ιστορία που έγραψε ακόμα πιο απίστευτη.
Photo: Wikimedia Commons
Photo: Wikimedia Commons
Όταν επέστρεψε στην πατρίδα της, η Νάντια Κομανέτσι χαρακτηρίστηκε εθνική ηρωίδα. Της απονεμήθηκε ο τίτλος «Ήρωας της Σοσιαλιστικής Εργασίας» και τιμήθηκε με το μετάλλιο «Σφυρί και Δρεπάνι». Ο Νικολάε Τσαουσέσκου, αρχηγός του Κομμουνιστικού Κόμματος και πρόεδρος της Ρουμανίας, της απένειμε προσωπικά και τις δύο τιμές.
Η Ρουμανία δεν μπορούσε να χορτάσει την αγαπημένη της αθλήτρια. Το τραγούδι που χόρεψε στους Ολυμπιακούς Αγώνες έγινε τεράστια επιτυχία και ονομάστηκε ««Nadia’s Theme». Η κυβέρνηση έβαλε το πρόσωπό της σε γραμματόσημα. Μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες, φάνηκε ότι κανείς στη Ρουμανία δεν ήταν πιο αγαπητός από την Κομανέτσι.
Photo: Wikimedia Commons
Το γεγονός ότι βρέθηκε στο προσκήνιο ήταν υπερβολικό για τη νεαρή Νάντια Κομανέτσι. Ένα χρόνο μετά την κυριαρχία της στους Ολυμπιακούς Αγώνες, εισήχθη στο νοσοκομείο επειδή ήπιε χλωρίνη. Είπε ότι στο νοσοκομείο ήταν ευτυχισμένη επειδή δεν χρειαζόταν να πηγαίνει στο γυμναστήριο.
Μόλις ανάρρωσε και βγήκε από το νοσοκομείο άρχισε να αγωνίζεται ξανά, αλλά οι ικανότητές της ήταν περιορισμένες. Το περιστατικό της είχε προκαλέσει αύξηση του βάρους της. Με μια κίνηση που ενίσχυσε την τρέλα της κατάστασης, η ρουμανική κυβέρνηση απομάκρυνε την Κομανέτσι από τους προπονητές της, γεγονός που έκανε τα πράγματα χειρότερα.
Photo: Wikimedia Commons
Κατά απίστευτο τρόπο, η Κομανέτσι επανενώθηκε με τους προπονητές της πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1980 στη Μόσχα. Επέστρεψε στο εθνικό προσκήνιο, τέσσερα χρόνια μετά από επτά τέλειες βαθμολογίες. Ακόμα και μετά από όλα όσα είχε περάσει, η Κομανέτσι ήταν εντυπωσιακή, κερδίζοντας δύο χρυσά και δύο ασημένια μετάλλια.
Ωστόσο, μετά τη διοργάνωση, ο Μπέλα Καρόλι ισχυρίστηκε ότι η σοβιετική κυβέρνηση είχε δωροδοκήσει τους κριτές για να δώσουν χαμηλότερη βαθμολογία στη μαθήτρια του. Επίσης, διαπληκτίστηκε με τους κριτές, κάτι που κατέγραψε η κάμερα, προκαλώντας ένταση μεταξύ αυτού και της ρουμανικής κυβέρνησης.
Photo: Wikimedia Commons
Η Νάντια Κομανέτσι αποσύρθηκε από τους αγώνες το 1984, έχοντας στο ενεργητικό της 24 μετάλλια που κέρδισε με σκληρή δουλειά, απίστευτο ταλέντο, αυτοπεποίθηση και επιμονή σε Ολυμπιακούς Αγώνες, Παγκόσμια Πρωταθλήματα και Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα, εκ των οποίων τα 16 ήταν χρυσά.
Αφού ο προπονητής της, Μπέλα Καρόλι, αυτομόλησε στις Ηνωμένες Πολιτείες, της Κομανέτσι της απαγόρευσαν να ταξιδεύει στις δυτικές χώρες ενώ βρισκόταν υπό τη συνεχή επιτήρηση των αρχών -μοιραία έκανε σχέδια για να δραπετεύσει.
Το 1989, λίγες εβδομάδες πριν από τη Ρουμανική Επανάσταση, πέρασε παράνομα τα ρουμανο-ουγγρικά σύνορα, μαζί με μια ομάδα άλλων νεαρών Ρουμάνων. Το ταξίδι της την οδήγησε τελικά στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου σήμερα δραστηριοποιείται σε πολλές φιλανθρωπικές οργανώσεις και διεθνείς οργανισμούς και είναι παθιασμένη επικεφαλής μιας ακαδημίας γυμναστικής για εφήβους, μαζί με τον σύζυγό της, Μπαρτ Κόνερ.
Επέστρεψε στη Ρουμανία το 1996, μετά την πτώση του κομμουνιστικού καθεστώτος, για το γάμο της, ο οποίος πραγματοποιήθηκε στο Βουκουρέστι και μεταδόθηκε ζωντανά από την τηλεόραση σε όλη τη χώρα, ενώ η δεξίωση έγινε στο πρώην προεδρικό μέγαρο.
Ο Κόνερ αστειεύτηκε: «Οι περισσότερες γυναίκες φέρνουν τον άνδρα στο σπίτι για να γνωρίσουν τον πατέρα. Εγώ έπρεπε να συναντήσω ολόκληρη τη χώρα». Η Νάντια Κομανέτσι ήταν ευτυχισμένη- μετά από όλες τις δυσκολίες της, ξεκινούσε τη ζωή της από την αρχή.
Το 2004, η Κομανέτσι έγραψε τα απομνημονεύματά της με τίτλο Letters to a Young Gymnast, στα οποία περιγράφει τη δύσκολη πορεία της προς την επιτυχία, βασισμένη στο ταλέντο, τη σκληρή δουλειά και την αφοσίωση.
Καθώς κάποιοι κανόνες άλλαξαν στη βαθμολογία της ενόργανης γυμναστικής, είναι πρακτικά αδύνατο για κάποιον να λάβει ποτέ τέλειο 10άρι, οπότε ίσως η σειρά των τέλειων 10αριων της Νάντια να παραμείνει για πάντα το κορυφαίο σημείο της ιστορίας των Ολυμπιακών Αγώνων.
