Είναι μια μαύρη επέτειος τα πενήντα χρόνια από την τουρκική εισβολή στην Κύπρο. Σωστά.
Πενήντα χρόνια που η πληγή μένει ανοιχτή και δεν λέει να κλείσει. Σωστά.
Πενήντα χρόνια που η Κύπρος παραμένει διαιρεμένη και κατά ένα σημαντικό μέρος κατεχόμενη από τουρκικά στρατεύματα. Σωστό.
Πενήντα χρόνια στη διάρκεια των οποίων απορρίφθηκαν όλες οι προσπάθειες επίλυσης του Κυπριακού, άλλες με ευθύνη της τουρκικής κι άλλες με ευθύνη της ελληνικής πλευράς. Σωστό και αυτό.
Στην πορεία αυτή τουλάχιστον υλοποιήθηκε η δέσμευση του προέδρου Τάσσου Παπαδόπουλου. Παρέλαβε «κράτος διεθνώς αναγνωρισμένο» και δεν παρέδωσε «κοινότητα χωρίς δικαίωμα λόγου».
Μια και μιλάμε όμως για παραλαβές είναι βέβαιο πως όταν συγκροτήθηκε η Κυπριακή Δημοκρατία ο Μακάριος δεν παρέλαβε τουρκικά τανκς στην «πράσινη γραμμή», ούτε το 37% της Κύπρου κατεχόμενο από τουρκικά στρατεύματα.
Είναι βέβαιο επίσης πως δεν θα είχαμε τουρκική εισβολή αν η χούντα του Ιωαννίδη και των άλλων ηλιθίων στην Αθήνα δεν είχε κάνει το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου.
Η ηλιθιότητα είναι ασφαλώς ανίκητη. Αλλά στην προκειμένη περίπτωση οι Τούρκοι βρήκαν την πόρτα ανοιχτή. Αλλοι την άνοιξαν.
Κι ίσως τίποτα από όλα αυτά να μην είχε συμβεί αν η Κυπριακή Δημοκρατία είχε από την πρώτη στιγμή επιδιώξει να είναι δημοκρατία όλων των Κυπρίων κι όχι της μιας πλευράς εναντίον της άλλης.
Ακόμη και η κυνική εκτίμηση που αποδίδεται (αμφιλεγόμενα…) στον Χένρι Κίσινγκερ ότι «από την άποψη της αμερικανικής πολιτικής δεν κάνει ουσιαστική διαφορά αν η Κύπρος ανήκει στην Ελλάδα ή στην Τουρκία» δεν θα είχε λόγο ύπαρξης αν η Κυπριακή Δημοκρατία είχε εγκαίρως ενταχθεί στο δυτικό σύστημα της εποχής.
Προτίμησε αντιθέτως τις φλυαρίες του Κινήματος των Αδέσμευτων.
Να σημειώσω (για να είμαστε δίκαιοι) πως ανάλογες σαχλαμάρες έλεγε και η Μάλτα που κέρδισε την ανεξαρτησία της τρία χρόνια μετά την Κύπρο. Αλλά τουλάχιστον η Μάλτα είχε απέναντί της την Ιταλία, όχι την Τουρκία.
Συνεχίζω όμως για την «παράδοση-παραλαβή». Θέλω να θυμίσω πως σύμφωνα με το Σχέδιο Ανάν, τα τουρκικά στρατεύματα στην Κύπρο θα είχαν περιοριστεί σε 6.000 ήδη από το 2011.
Εως το 2018 θα είχαν πέσει στις 3.000. Εκτοτε θα περιορίζονταν σε 950 Ελληνες και 650 Τούρκους, αριθμοί που θα αναθεωρούνταν προς τα κάτω κάθε τρία χρόνια.
Αλλά φυσικά το Σχέδιο απορρίφθηκε από όσους φοβήθηκαν μήπως γίνουν «κοινότητα χωρίς δικαίωμα λόγου».
Πόσο τουρκικό στρατό έχει σήμερα στο έδαφός του το «διεθνώς αναγνωρισμένο κράτος»; Περίπου 30.000 σύμφωνα με τον ΟΗΕ.
