Οπως από καιρό αναμενόταν, ανακοινώθηκε (από την ίδια) η υποψηφιότητα της πολύπειρης Αννας Διαμαντοπούλου, αυξάνοντας έτσι σε οκτώ τον αριθμό των διεκδικητών της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ, καθώς ήρθε να προστεθεί στις υποψηφιότητες του Νίκου Ανδρουλάκη, του Χάρη Δούκα, του Παύλου Γερουλάνου, της Μιλένας Αποστολάκη, του Μιχάλη Κατρίνη, της Νάντιας Γιαννακοπούλου και του Γιάννη Κανελλάκη.
Τι καινούργιο κομίζει η υποψηφιότητα της Αννας; Οτι αλλάζει εντελώς τα δεδομένα της αναμέτρησης της 6ης Οκτωβρίου. Εντελώς όμως. Εκεί που έως τώρα φαινόταν ότι η διεκδίκηση θα εξελισσόταν σε αναμέτρηση για δύο (Ανδρουλάκης – Δούκας) ή έστω τρεις (Ανδρουλάκης – Δούκας – Γερουλάνος), τώρα το πράγμα παίρνει μια άλλη τροπή, δημιουργεί καινούργια δεδομένα και δίνει στην αναμέτρηση χαρακτήρα ευρύτερων διαστάσεων. Διότι η Διαμαντοπούλου κουβαλάει μαζί της έναν κόσμο ο οποίος εκτείνεται πέραν του ΠΑΣΟΚ, έχει κεντρώα χαρακτηριστικά, ταυτίζεται με το μεταρρυθμιστικό ρεύμα της κοινωνίας και κατά το παρελθόν βρέθηκε να στηρίζει, ένα μεγάλο τμήμα του τουλάχιστον, τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Υπ΄ αυτή την έννοια θεωρώ ότι η χθεσινή εξέλιξη υπερβαίνει το στενό πλαίσιο της αλλαγής ηγεσίας στο κόμμα, ανεξάρτητα από την έκβαση της μάχης. Το «εκλογικό σώμα» της Αννας, που θα προσέλθει να τη στηρίξει στις κάλπες, είχε από χρόνια εγκαταλείψει τον χώρο, και αυτό είναι μια πρώτη, σοβαρά θετική εξέλιξη…
Οκτώ υποψήφιοι σήμερα, οκτώ και στην κάλπη της 6ης Οκτωβρίου; Δεν είμαι πολύ σίγουρος. Ορισμένοι/ες εκ των πραγμάτων θα αποσυρθούν από την κούρσα. Οχι γιατί δεν μπορούν να συγκεντρώσουν τις 5.000 υπογραφές μελών που απαιτούνται (ή το 15% των μελών της Κεντρικής Επιτροπής). Οι περισσότεροι/ες μπορούν! Αλλά γιατί η είσοδος της Διαμαντοπούλου στο παιχνίδι μοιραία εκτοπίζει τις περισσότερες (από μωροφιλοδοξία και έλλειψη αυτογνωσίας) υποψηφιότητες. Τις υποψηφιότητες της κατηγορίας «αφού μπόρεσε να γίνει αρχηγός ο Ανδρουλάκης, γιατί όχι κι εγώ, καλύτερος είναι αυτός;».
Ετσι, και μετά τις πρώτες δημοσκοπήσεις, στις αρχές Σεπτεμβρίου, θα δούμε έναν έναν, μία μία να αποχωρούν από την κούρσα με κάτι (γελοίες) δηλώσεις που θα κάνουν λόγο για την ανάγκη να διαφυλαχθεί η ενότητα του χώρου ή ότι πρόκειται για συμβολή στην ανασυγκρότηση του «όλου ΠΑΣΟΚ» και άλλες τέτοιες ανοησίες. Ενώ ο ουσιαστικός λόγος θα είναι για να μην αποκαλυφθεί η γύμνια τους στην εκλογική βάση του Κινήματος. Ως παρεπόμενο των δημοσκοπήσεων, αυτοί/ές, όλοι, θα κάνουν και μια δήλωση με την οποία θα στηρίζουν κάποιον από τους υποψήφιους της πρώτης τριάδας, έτσι ώστε να έχουν στη συνέχεια να διεκδικούν κάτι από τον νικητή, διότι συνέβαλαν… αποφασιστικά με τη στήριξή τους στη νίκη του. Το έχουμε ξαναδεί το έργο και πάντα νιώθαμε την ίδια αποστροφή, πρέπει να ομολογήσω…
Ενα μπλιαχ…
Θα αποκαλύψω τώρα και ένα άγνωστο περιστατικό, το οποίο αποδεικνύει και την ποιότητα της Αννας Διαμαντοπούλου ως πολιτικού. Πριν από τη χθεσινή ανακοίνωση της υποψηφιότητάς της, είχε φροντίσει να ενημερώσει σχετικά τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ Νίκο Ανδρουλάκη. Πιο συγκεκριμένα, του τηλεφώνησε την περασμένη εβδομάδα και του δήλωσε ότι έπειτα από σκέψη και διαβούλευση με τους συνεργάτες της αποφάσισε να θέσει υποψηφιότητα και ότι ήθελε να τον ενημερώσει προσωπικά γι’ αυτό, αντί να το πληροφορηθεί από τα μέσα ενημέρωσης.
Ο Ανδρουλάκης την ευχαρίστησε και της ευχήθηκε «καλό αγώνα», εκτιμώντας σε αυτήν κάτι που τη διαφοροποιεί από τους υπόλοιπους. Που τον «ενημέρωσαν» με επιθετικές δηλώσεις, μέσα από τον Τύπο, ότι θα διεκδικήσουν τη θέση του.
Διαφορά ήθους, ολοφάνερη…
Με επιβεβαίωσε ουσιαστικά ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη Μιχάλης Χρυσοχοΐδης σε μια χθεσινή συνέντευξή του στα «Παραπολιτικά» για όσα έγραφα σχετικά με την ανοιχτή δικογραφία που υπάρχει εδώ και καιρό για τους χουλιγκάνους της Θύρας 13 του Παναθηναϊκού, που είναι βουτηγμένοι μέχρι τον λαιμό στο οργανωμένο έγκλημα.
Υπάρχει, είπε, η δικογραφία και είναι ανοιχτή. Και υπάρχουν και άλλες ανοιχτές δικογραφίες, θα προσθέσω σήμερα. Μία εκ των οποίων αφορά τους οργανωμένους της ΑΕΚ. Οχι αυτή με τη δολοφονία του οπαδού της ομάδας κατά τη συμπλοκή με τους κροάτες χούλιγκαν πέρσι το καλοκαίρι. Αλλη δικογραφία, η οποία συνδέει κι αυτά τα «μπουμπούκια» με το οργανωμένο έγκλημα – ήτοι, ναρκωτικά, εκβιασμοί, μπραβιλίκια κ.λπ.
Αντε να πάρει μπρος το πράγμα μήπως και ξεβρωμίσει ο χώρος του αθλητισμού από την παρουσία τους. Να ξαναδούμε οικογένειες στα γήπεδα. Το θετικό είναι ότι ο Χρυσοχοΐδης το έχει πάρει σχεδόν επί προσωπικού το όλο θέμα και αν κρίνω από την ακαριαία κίνηση της Αστυνομίας το Σάββατο να «μαζέψει» τους 74 μέσα σε λίγα λεπτά, τα ψέματα τελείωσαν γι’ αυτόν τον εσμό.
Θα επιμείνω και σήμερα στην υπόθεση της σκευωρίας κατά των δέκα προσωπικοτήτων της αντιπολίτευσης με αφορμή το υπαρκτό σκάνδαλο της Novartis. Με κεντρίζει, με τρελαίνει γιατί δεν την καταλαβαίνω, η στάση που τηρεί επί του θέματος ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Στ. Κασσελάκης. Αδυνατώ να καταλάβω, για την ακρίβεια, τι ζόρι τραβάει ο πρόεδρος και δίνει τον υπέρ πάντων αγώνα να μην αφαιρέσει η Δικαιοσύνη τις κουκούλες από αυτούς τους τύπους, οι οποίοι σπίλωσαν υπολήψεις και παραλίγο να διχάσουν τη χώρα, προκειμένου να κονομήσουν. Και αυτοί, και όσοι άλλοι βρίσκονταν πίσω τους.
Να ήταν ΣΥΡΙΖΑ οι κουκουλοφόροι, θα το καταλάβαινα. Αντιδρά όπως αντιδρά και δείχνει ότι υπερασπίζεται το κόμμα από περιπέτειες στις οποίες θα το βάλει τυχόν αποκάλυψη των πραγματικών προσώπων πίσω από τα ψευδώνυμα των κουκουλοφόρων.
Ωρύεται και καταγγέλλει, διότι πιθανόν η αποκάλυψη αυτή να οδηγήσει στους πραγματικούς σκευωρούς που έστησαν όλη αυτή τη δόλια υπόθεση. Αλλά δεν είναι ΣΥΡΙΖΑ ούτε ο «Σαράφης» ούτε η «Κελέση». Οπως δεν είναι και ο μετανοημένος «Μανιαδάκης». Αρα, γιατί το κάνει αυτό; αναρωτιέμαι ο καλόπιστος. Τι είναι εκείνο που οδηγεί τον Κασσελάκη να έχει επιλέξει αυτή την ακραία στάση;
Εκτός πια κι αν κρύβεται πίσω από όλο αυτό κάποιο μεγάλο μυστικό, που αφορά πλέον την ίδια την ύπαρξη του κόμματος, και εκείνος είναι ενήμερος. Να συνδέεται, ας πούμε (υπόθεση κάνω τώρα), με τα μαύρα ταμεία, τις σακούλες και τα ρέστα.
Κάτι τέτοιο θα ήταν ένας πολύ σοβαρός λόγος…
