Ο τελικός του Euro 2024 ήταν κομμάτι καλύτερος από την ίδια τη διοργάνωση. Είχε σασπένς, είχε ένα δεύτερο ημίχρονο με τρία γκολ και ένα πρώτο με αρκετή τακτική και στρατηγική, είχε πρωταγωνιστές που έβαλαν την υπογραφή τους. Και είχε και έναν δίκαιο νικητή. Οι Ισπανοί επέστρεψαν στον θρόνο τους. Εχουν τέσσερις κατακτήσεις στην ιστορία τους και τρεις τα τελευταία 16 χρόνια.
Η νίκη των Ισπανών με 2-1 κόντρα στους Αγγλους ήταν αποτέλεσμα ποιότητας αλλά και πίστης. Ηρθε με ένα γκολ στο τέλος όπως και η νίκη τους κόντρα στους γηπεδούχους Γερμανούς. Απλά αυτή τη φορά τα παιδιά του Ντε λα Φουέντε δεν σκόραραν στην παράταση, αλλά στην κανονική διάρκεια του ματς. Την Παρασκευή έγραφα ότι οι οιωνοί ήταν με τους Αγγλους και έτσι φαινόταν για ένα ολόκληρο ημίχρονο. Η Ισπανία ήταν για 45 λεπτά φλύαρη κι ελάχιστα δημιουργική. Επιπλέον έχασε τον ηγέτη της, τον MVP της διοργάνωσης Ρόντρι, που τραυματίστηκε κι έγινε αλλαγή ύστερα από σύγκρουση με συμπαίκτη του: αυτό κι αν ήταν οιωνός. Αλλά πέρα από τους οιωνούς υπάρχει και το ποδόσφαιρο.
Στο ημίχρονο ο Ντε λα Φουέντε ασχολήθηκε φανερά πολύ με τους δυο χαρισματικούς μικρούς που είναι τόσο καλοί παίκτες ώστε έκαναν τους πάντες να νομίζουν πως η Ισπανία είναι μια μπάντα πιτσιρικάδων: δεν ισχύει – απλά ο Γιαμάλ κι ο Νίκο Γουίλιαμς έδιναν στην ομάδα τον τόνο από την αρχή και τραβούσαν το μάτι. Στο πρώτο ημίχρονο ήταν εκτός αγώνα και οι δυο επιδιώκοντας να πάνε στο ένας εναντίον ενός με άγγλους αμυντικούς, όχι σπουδαίας ποιότητας, αλλά δεδομένης εμπειρίας. Ο Ντε λα Φούντε τους ζήτησε να πατήσουν την αντίπαλη περιοχή, να σταματήσουν «το γύρω γύρω όλοι» ποδόσφαιρο και να συνεργαστούν: το έκαναν αμέσως κι έτσι προέκυψε το 1-0 με σουτ του Νίκο Γούλιαμς ύστερα από πάσα του Γιαμάλ. Και θα μπορούσε γρήγορα να ολοκληρωθεί και η σεμνή τελετή αν για δεκαπέντε λεπτά ο άγγλος τερματοφύλακας Πίκφορντ δεν έδειχνε κλάση και ψυχραιμία.
Επειδή η Ισπανία κουβαλούσε κι αυτή τα προβλήματά της, μετά την πρώτη ώρα παιχνιδιού, είδαμε το λάθος που η χαρισματική αυτή ομάδα έκανε και στα ματς με τη Γερμανία και τη Γαλλία: αποφάσισε να περιμένει τους Αγγλους στην άμυνά της σηκώνοντας το πόδι από το γκάζι. Ο Σάουθγκεϊτ το είδε, άλλαξε τον Χάρι Κέιν με τον Γουότνικ (τον ήρωα του ματς με την Ολλανδία), έβαλε στο ματς και τον Πάλμερ και η Αγγλία με ένα γκολ του τελευταίου ισοφάρισε, όπως σε όλα τα ματς που βρέθηκε πίσω στο σκορ. Αλλά υπήρχε ένα πρόβλημα: ο χρόνος που απέμεινε ήταν αρκετός για να βρουν οι Ισπανοί μια καλή επίθεση από την ώρα που άρχισαν πάλι να κρατάνε την μπάλα. Τη βρήκαν στο 87′. Ο Μίκελ Ογιαρθάμπαλ φοράει 47 νούμερο παπούτσι – το τεράστιο πόδι του «τσίμπησε» την μπάλα στη συρτή πάσα του Κουκουρέγια προλαβαίνοντας τον γιγάντιο αλλά αργό Γκέι: το VAR κατέληξε πως ο κατά τους Ισπανούς «Big Foot» καλύπτεται. Και οι Ισπανοί και χάρη σε δυο σωτήριες επεμβάσεις του τερματοφύλακα Σίμον και του πάντα χρήσιμου Ολμο στις καθυστερήσεις πήραν το τρόπαιο.
Το 2012, όταν οι Ισπανοί είχαν κατακτήσει τελευταία φορά το Euro, o κυριακάτικος ήρωάς τους Ογιαρθάμπαλ ήταν δεκαπέντε ετών και έπαιζε στην ομάδα νέων της Ρεάλ Σοσιεδάδ, την ομάδα της ζωής του για την οποία έχει σημειώσει σχεδόν εκατό γκολ και έχει παίξει πάνω από 340 παιχνίδια φορώντας το νούμερο 10, μολονότι η αγάπη του είναι η μεγάλη περιοχή. Ο Ντε λα Φουέντε τον χρησιμοποίησε κατά κάποιο τρόπο σαν δωδέκατο παίκτη: τον έστειλε στο γήπεδο να παίξει σε όλα τα ματς ως αλλαγή του Μοράτα κι αυτός του το ανταπέδωσε με το νικητήριο γκολ στον τελικό. Πολλοί στην Ισπανία δεν καταλάβαιναν ακόμα και την κλήση του στην Εθνική. Τον Μάρτιο του 2022, επτά μήνες πριν από το Παγκόσμιο Κύπελλο, ο Μίκελ τραυματίστηκε στο γόνατό του και στο Κατάρ δεν πήγε ποτέ. Παρά τη γρήγορη επιστροφή του στα γήπεδα, δεν βρήκε ποτέ την παλιά του φόρμα: πέρυσι πέτυχε στο πρωτάθλημα μόλις 9 γκολ και σε 27 ματς δεν βρήκε δίχτυα. Αλλά ο Ντε λα Φουέντε τον γνώριζε από τα χρόνια της Εθνικής Ελπίδων (όταν τον είχε δει να σκοράρει 9 γκολ με τη φανέλα της) και τον εμπιστεύτηκε. Κι αυτή η εμπιστοσύνη σε ένα δικό του παιδί του έδωσε και το τρόπαιο.
Οι Ισπανοί κέρδισαν το Euro γιατί εκτός από ποιότητα είχαν και πολλούς απροσδόκητους ήρωες: ο Ογιαρθάμπαλ ήταν ο τελευταίος, αλλά είχαν προηγηθεί ο αναγεννημένος ύστερα από μια κακή χρονιά στην Παρί Ρουίθ, ο Ντάνι Ολμο που ήρθε από τον πάγκο για να αντικαταστήσει τον τραυματία Πέδρι κι εξελίχθηκε σε X factor της ομάδας και ο Μερίνο σκόρερ του πολύτιμου γκολ κόντρα στους Γερμανούς: το πανηγύρισε και κάθισε ξανά στον πάγκο.
Παίκτες που ήρθαν από τον πάγκο και βοήθησαν είχαν και οι Αγγλοι. Ο Πάλμερ σκόραρε στον τελικό, ο Γουότκινς στον ημιτελικό με τους Ολλανδούς, ο Μέινο βρήκε θέση στην ενδεκάδα μετά τα πρώτα ματς, ο Σο επανεμφανίστηκε ως βασικός ενώ ήταν για μήνες εκτός αγώνων. Αλλά ενώ ο Γιαμάλ, ο Νίκο Γουίλαμς, ο Ρόντρι, ο Καρμπαχάλ σήκωσαν το βάρος της Ισπανίας, ο Σάουθγκεϊτ είδε πολλούς από τους βασικούς του να κάνουν τελικά λίγα. Ο Χάρι Κέιν δεν υπήρχε στον τελικό κι έγινε αλλαγή. Ο Μπέλιγχαμ σε ολόκληρο το τουρνουά είχε ένα γκολ νίκης με τους Σέρβους, ένα γκολ σωτηρίας με τους Σλοβάκους στο 94΄και μια υπέροχη πάσα στον Πάλμερ στον τελικό: μάλλον λίγα για την κλάση του, αν σκεφτείς ότι ο Γιαμάλ είχε τέσσερις ασίστ και το ωραιότερο γκολ στο τουρνουά κόντρα στους Γάλλους. Ακόμα μικρότερη η προσφορά του Φόντεν: ο Σάουθγκεϊτ απέκλεισε για χάρη του τον Γκρίλις και τον Ράσφορντ ώστε να μην αισθάνεται πίεση. Αλλά ο θαυματουργός μικρός της Σίτι, MVP της Πρέμιερ Λιγκ, δεν του έδωσε σχεδόν τίποτα.
Οι Αγγλοι έχασαν έναν ακόμα τελικό. Θα είναι συνδιοργανωτές του Euro 2028 που θα γίνει στο Ηνωμένο Βασίλειο. Ο Σάουθγκεϊτ είπε ότι η ομάδα του ήταν η καλύτερη στο τουρνουά. Δεν ήταν: οι καλύτεροι ήταν οι Ισπανοί που έπαιξαν με τους Κροάτες, τους Ιταλούς, τους Γάλλους, τους γηπεδούχους Γερμανούς και τους Αγγλους. Και τους κέρδισαν όλους. Και μπράβο τους.
