Πέρασα όλο το Σαββατοκύριακο σκεπτόμενος αυτή τη βασική αρχή της θεωρίας του χάους, που θέλει το πέταγμα μιας πεταλούδας στον Αμαζόνιο να προκαλεί τυφώνα (και καταστροφές) στο Τέξας. Ενας κύριος Λόρεντζ την είχε διατυπώσει πριν από μισό αιώνα αυτή τη θεωρία και έκτοτε τη χρησιμοποιούν κάτι «φιλόσοφοι», εκ του προχείρου, όπως εγώ, για να περιγράψουν την ευαισθησία και την αλληλουχία των πραγμάτων στον σύγχρονο κόσμο. Και ειδικότερα πόσο μπορεί να επηρεάσει τη ζωή μας ένα τυχαίο γεγονός κάπου αλλού, σε μια άλλη χώρα, σε μια άλλη ήπειρο.
Εν προκειμένω, πόσο μπορεί να επηρεάσει τη ζωή στον πλανήτη ότι ένας βλαμμένος σε ένα «χωριό» της Πενσιλβάνια αποφασίζει να δολοφονήσει έναν υποψήφιο πρόεδρο των ΗΠΑ, και όχι όποιον κι όποιον, αλλά τον υποψήφιο πρόεδρο που ονομάζεται Ντόναλντ Τραμπ. Τον τραυματίζει ελαφρά, και δεν χρειάζεται ιδιαίτερα αναλυτική σκέψη, ούτε προβλεπτικότητα, να διαβλέψει κανείς ότι ο υποψήφιος, ο συγκεκριμένος υποψήφιος, βρίσκεται πλέον με το ενάμισι πόδι στον Λευκό Οίκο. Θέλετε να πιάσουμε τη θεωρία του κυρίου Λόρεντζ για να δούμε τι σημαίνει αυτό για τον κόσμο ή το έχετε καταλάβει ήδη;
Ο Τραμπ που δεν είχε καμία πιθανότητα να επανεκλεγεί, διότι οι Δημοκρατικοί στο τέλος της ημέρας θα επέλεγαν, είναι βέβαιο, άλλον υποψήφιο, οποιονδήποτε άλλον υποψήφιο, στη θέση του γερο-Μπάιντεν, τώρα θα βρεθεί στο τιμόνι της υπερδύναμης εν μέσω δύο μεγάλων πολέμων – στην Ουκρανία και στη Μέση Ανατολή. Κι ο κόσμος, εμείς οι υπόλοιποι, θα κρατάμε την ανάσα μας, σκεπτόμενοι πώς θα αντιδράσει. Και δεν σου λέω τι θα κάνει με την παγκόσμια οικονομία που κλυδωνίζεται, τι θα γίνει με τις σχέσεις Ευρώπης – Αμερικής, το διεθνές εμπόριο, τη Ρωσία, την Κίνα κ.λπ.
Το πέταγμα της πεταλούδας δεν συνέβη στον Αμαζόνιο, στην Πενσιλβάνια συνέβη. Χθες, ξημερώματα Κυριακής για μας…
Κι όσο περνούσε η ημέρα και μαθαίναμε λεπτομέρειες για την απόπειρα δολοφονίας, τόσο μεγάλωνε η απορία μας για το πώς αυτή η διχασμένη μεγάλη χώρα θα μπορέσει ποτέ να έρθει στα ίσια της. Με το ίδιο το θύμα της δολοφονικής απόπειρας να έχει συμβάλει σημαντικά στον διχασμό της αμερικανικής κοινωνίας, το ερώτημα είναι τι θα κάνει για να θεραπεύσει τις πληγές που άνοιξε το 2020, όταν άφησε (ή προέτρεψε, αδιάφορο) τους οπαδούς του να αποπειραθούν να καταλάβουν το Καπιτώλιο, μη αναγνωρίζοντας το εκλογικό αποτέλεσμα.
Για να τρελαθεί ένας πιτσιρίκος 20 ετών, να φορτωθεί ένα πολεμικό όπλο και να στηθεί, μέσα στο κατακαλόκαιρο, σε μια ταράτσα για να τον σημαδεύει και να τον σκοτώσει, καταλαβαίνει κανείς ότι τα πράγματα έχουν ξεφύγει από κάθε έλεγχο εκεί. Και θα ξεφύγουν ακόμη περισσότερο αν ο Τραμπ, ως ο πιθανός νικητής των εκλογών, δεν αποφασίσει να κάνει συγκεκριμένα πράγματα για την επούλωση των πληγών της διχαστικής του πολιτικής. Οπως, ας πούμε, να καταργήσει την οπλοκατοχή. Παραλίγο να «φύγει» από την επιμονή του να στηρίζει τις βιομηχανίες όπλων και να υπερασπίζεται το δικαίωμα των συντηρητικών Αμερικανών να έχει ο καθένας ένα τουλάχιστον όπλο πάνω του ή στο σπίτι του για την ασφάλειά του. Ειλικρινά, μακάρι να τον φωτίσει ο Θεός η δολοφονική απόπειρα να είναι γι’ αυτόν το σημείο μηδέν που θα του αλλάξει τη θεωρία ζωής για όλα αυτά…
Οσο για μας, εδώ τους Ελληνες, μας κλαίω ήδη. Ο Τραμπ ποτέ δεν είχε καλή εικόνα για την Ελλάδα, ποτέ δεν μας θεώρησε ως σοβαρούς «παίκτες» στην περιοχή, ποτέ δεν πίστεψε ότι είμαστε σημαντικοί ή απαραίτητοι παίκτες στην παγκόσμια σκακιέρα. Πέρασε βέβαια σχεδόν όλη τη θητεία του με… Αλέξη Τσίπρα πρωθυπουργό στην Ελλάδα (και με τα αγγλικά του δικού μας σε επίπεδο… elementary, όπως είχαμε διαπιστώσει σε εκείνο το τραγικό ταξίδι στον Λευκό Οίκο…), οπότε, όσο να πεις, δεν είχε και τις καλύτερες προσλαμβάνουσες. Ομως, πέρα από τα αστεία, ο Τραμπ είχε κάνει τις επιλογές του στην περιοχή μας, ορίζοντας την Τουρκία ως το αφεντικό της περιοχής – και της εποχής. Τα θυμάστε αυτά, δεν χρειάζεται να τα επαναλάβω, είναι τόσο νωπά τα κολλητιλίκια με τον πρόεδρο Ερντογάν. Και πόσο κόστισε αυτό στην ένταση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις.
Το πέταγμα της πεταλούδας δεν συνέβη στον Αμαζόνιο, στην Πενσιλβάνια συνέβη. Χθες, ξημερώματα Κυριακής για μας (δις), και τρέμω στην ιδέα πόσο θα επηρεάσει και τις ελληνοτουρκικές σχέσεις…
Στον ΣΥΡΙΖΑ δεν χρειάστηκε να πετάξει καμία πεταλούδα. Ούτε στον Αμαζόνιο ούτε στην Ανω Ραχούλα Περτουλίου Τρικάλων (εκεί όπου ο αρχηγός και ο σύζυγός του συμμετείχαν σε μία ακόμη εκδήλωση αριστεροφροσύνης – σε γάμο εφοπλιστών). Μπορούν να σκοτώνονται κι από μόνοι τους. Χωρίς τη διαμεσολάβηση κανενός, ατόμου ή γεγονότος. Αδιαμεσολάβητα, όπως δηλώνει κάθε τόσο και ο πρόεδρος Κασσελάκης. Το τελευταίο σκηνικό που με συγκίνησε είναι η επιστολή – απαίτηση μιας 70άδας μελών του κόμματος, που ζητούν από τον πρόεδρο Κασσελάκη να διαγράψει για αντικαταστατική συμπεριφορά τον Χρήστο Σπίρτζη από το κόμμα. Ο Σπίρτζης από την πλευρά του δήλωσε ότι θα είναι «τιμή του» να διαγραφεί από αυτούς που βρίζουν και ρίχνουν λάσπη στον Αλέξη Τσίπρα, ο πρόεδρος κάνει κάτι νούμερα του είδους ευπρόσδεκτες όλες οι απόψεις, και όλα δείχνουν πως οδηγούμαστε στην τελική σύγκρουση. Κασσελάκης Vs Τσίπρα ή αλλιώς «το χώμα βάφτηκε κόκκινο».
Θα γίνει τώρα; Θα γίνει τον Σεπτέμβριο πριν από το Συνέδριο; Αγνωστο. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα γίνει. Ο πρόεδρος Κασσελάκης, όπου σταθεί κι όπου βρεθεί, το μόνο που επαναλαμβάνει είναι πως «τελειώσαμε» (με τον Τσίπρα). Οτι δεν υπάρχει περιθώριο συμπόρευσης πλέον…
(Κι εμείς στεναχωριόμαστε τρομερά…)
Αυτά που συνέβησαν το απόγευμα του Σαββάτου, 200 μέτρα από τη ΓΑΔΑ, δίπλα στο γήπεδο της λεωφόρου Αλεξάνδρας, με το άγριο ξύλο «διανθισμένο» με πυροβολισμούς… μεταξύ οπαδών του Παναθηναϊκού, υπενθυμίζουν με εκκωφαντικό τρόπο την αποτυχία της κυβέρνησης να τελειώνει την αθλητική βία στη χώρα. Οταν προ 7μήνου χουλιγκάνοι του Ολυμπιακού σκότωσαν με ναυτική φωτοβολίδα έναν αστυνομικό, η κυβέρνηση ανακοίνωσε με τον πιο αυστηρό τρόπο «τέλος με την αθλητική βία, θα πάρω μέτρα που δεν θα έχουν εφαρμοστεί ποτέ στη χώρα». Το δούλεψε το πράγμα κανένα δίμηνο – τρίμηνο, έκλεισε και τα γήπεδα, τιμώρησε σχεδόν εξοντωτικά τον Ολυμπιακό, παρουσιάζοντάς τον ως «τη μήτρα του κακού», αλλά, όπως αποδείχθηκε, έκανε μια τεράστια τρύπα στο νερό.
Προ μηνών, σε μια σχετική συζήτηση που είχαμε με τον υπουργό Προστασίας του Πολίτη Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, ο υπουργός μού είχε αναφέρει ότι για τη Θύρα 13 του Παναθηναϊκού «τρέχει» μια άλλη δικογραφία, η οποία αφορά εγκληματική δραστηριότητα συγκεκριμένων στελεχών της. Εγκληματική δραστηριότητα κάθε είδους δε – από οπαδική βία μέχρι εκβιασμούς, μπραβιλίκια, ναρκωτικά. Πού βρίσκεται αυτή η δικογραφία άραγε; Και γιατί έχει βαλτώσει;
Είναι, νομίζω, τα επεισόδια του Σαββάτου μια καλή ευκαιρία να τελειώνουμε πια με αυτή την αλητεία όλων των ομάδων. Τώρα, πριν ξεκινήσει το πρωτάθλημα ποδοσφαίρου. Να φροντίσει η κυβέρνηση να ανασυρθούν όλοι οι εκκρεμείς φάκελοι αθλητικής βίας και να προχωρήσουν. Είναι η μόνη λύση…
