Περιδιαβάζοντας στην επικαιρότητα του Σαββατοκύριακου, διαπιστώνω μια ενδιαφέρουσα παραλληλία μεταξύ της ελληνικής και της αμερικανικής πολιτικής ζωής. Κατά κάποιον πολύ ιδιαίτερο τρόπο, τολμώ να πω ότι ο Στέφανος, ναι, κατάφερε να κάνει τον ΣΥΡΙΖΑ σαν τους Δημοκρατικούς των Ηνωμένων Πολιτειών! Ισως όχι κατά την έννοια που θα ήθελε εκείνος, πάντως η ομοιότητα είναι σαφέστατη, όπως θα φανεί από τα στοιχεία στα οποία βασίζεται ο συλλογισμός μου.
Να δούμε, κατ’ αρχάς, αυτά που συμβαίνουν στον ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς να παρασυρθούμε από τις λέξεις που χρησιμοποιούν οι ίδιοι ή οι δημοσιογράφοι να τα περιγράψουν. Να δούμε δηλαδή τα πράγματα όπως είναι – για να δανειστώ την υπέροχη φράση του Οργουελ. Αυτό που συμβαίνει στον ΣΥΡΙΖΑ, λοιπόν, είναι ότι προσπαθούν να απαλλαγούν από έναν αρχηγό τον οποίο δεν θέλουν. Τόσο απλό και ξεκάθαρο είναι. Αυτό συμβαίνει. Περιπλέκεται, όμως, επειδή αυτόν τον αρχηγό τον εξέλεξαν ελεύθερα, με διαδικασίες που οι ίδιοι διάλεξαν. Γι’ αυτό τους είναι τόσο δύσκολο τώρα να τον εκπαραθυρώσουν. Ενα λάθος αυτού του μεγέθους, αυτού του χαρακτήρα και της βαρύτητας, μόνο ακαριαία μπορεί να διορθωθεί. Ανοίγεις το παράθυρο, τον μαγκώνουν πέντε καρδαμωμένοι και τον πετάς έξω. Λες μια «συγγνώμη», «κάναμε λάθος» κ.λπ. και πας παρακάτω. Ομως με έναν εγωισμό όπως του Στέφανου, κάτι τέτοιο είναι αδύνατο: θα αντισταθεί σθεναρά στην αρχή, υστερικά στη συνέχεια και, στο τέλος, θα το κάνει Κούγκι. Ετσι, στην προσπάθειά τους τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ να διορθώσουν έναν εξευτελισμό, διακινδυνεύουν να εισπράξουν έναν ακόμη μεγαλύτερο.
Τηρουμένων των αναλογιών, το ίδιο πρόβλημα έχουν και οι Δημοκρατικοί με την υποψηφιότητα του Μπάιντεν. Η συνέντευξη του προέδρου στον Τζορτζ Στεφανόπουλο όχι μόνο δεν κατάφερε να κατευνάσει τις ανησυχίες για την κατάσταση της υγείας του, αλλά τις ενίσχυσε κιόλας. Ηταν το ίδιο βραχνός, κάποιες φορές ασυνάρτητος, εύθραυστος και πεισματάρης με τρόπο που δείχνει ότι δεν έχει συναίσθηση της εικόνας που παρουσιάζει. Η παραδοχή του ότι δεν παρακολούθησε ξανά το πρώτο και καταστροφικό debate με τον πρόεδρο Τραμπ υπόσχεται ότι το δεύτερο θα είναι ακόμη μεγαλύτερη συντριβή, ενδεχομένως και κατά την κυριολεκτική έννοια της λέξης.
Αν οι Αμερικανοί κόπτονται τόσο πολύ για τα δικαιώματα των ευάλωτων (αυτοί, στο κάτω κάτω, επινόησαν την παλαβομάρα του woke), θα πρέπει να απαγορευτεί όχι μόνο η μετάδοση, αλλά και αυτή η διεξαγωγή του debate! Ο λόγος είναι προφανής, αλλά από σεβασμό θα τον υπονοήσω διά του παραδείγματος: Μπορείτε να φανταστείτε τον πρόεδρο Μπάιντεν σε ένα «Survivor» για ογδοντάρηδες; Θα μπορούσε ποτέ να επιτραπεί η δημόσια μετάδοση ενός τέτοιου θεάματος; Αν θα μπορούσε, τότε δεν βλέπω τον λόγο γιατί να μην επιτρέψουμε και την αναβίωση των ρωμαϊκών μονομαχιών, με όλα τα αξεσουάρ: θηρία, αλυσίδες, δικτυωτά, ζαρτιέρες κ.λπ.
Αγωνίζονται, λοιπόν, να τον διώξουν και δεν τα καταφέρνουν. Δεν είναι μόνο ο εγωισμός του ίδιου και του οικογενειακού περιβάλλοντός του που εμποδίζουν την αντικατάστασή του· είναι και οι επιπλοκές που προκαλούνται στη χρηματοδότηση της εκστρατείας, καθώς μόνο στην περίπτωση αντικατάστασης του Μπάιντεν από την αντιπρόεδρο Κάμαλα Χάρις μπορούν οι Δημοκρατικοί να κρατήσουν τις χορηγίες που συγκέντρωσαν για την προεκλογική εκστρατεία.
Για τον λόγο αυτόν, ο Μπάιντεν αρχίζει ξαφνικά να προβάλλει την παρουσία της αντιπροέδρου στην εκστρατεία του και το αδιέξοδο παραμένει. Ουσιαστικά, οι Δημοκρατικοί είναι εγκλωβισμένοι σε μια κατάσταση από την οποία μόνο με αυτοκαταστροφικό τρόπο μπορούν να ξεφύγουν.
Το πρόβλημα των Δημοκρατικών είναι λοιπόν το πρόβλημα των Συριζαίων. Οι μεν έχουν έναν υποψήφιο πρόεδρο που θέλουν να τον αλλάξουν και δεν μπορούν, οι δε έναν αρχηγό που επίσης δεν μπορούν να τον διώξουν. Θυμίζω ότι στις αρχές του έργου που παρακολουθούμε, όταν είχαν μόλις πάρει χαμπάρι τι είναι ο Στέφανος Κασσελάκης, οι επικριτές του στον ΣΥΡΙΖΑ του καταλόγιζαν ότι ήθελε να μεταμορφώσει το κόμμα σε «κάτι σαν τους Δημοκρατικούς των ΗΠΑ».
Ο ίδιος μάλιστα το είχε υπαινιχθεί, σε μια από εκείνες τις πρώτες, τις τόσο αθώες συνεντεύξεις του. Νομίζω ότι αν πράγματι το εννοούσε και ήταν στόχος του, τον πέτυχε. Ισως όχι ακριβώς με τον τρόπο που φανταζόταν, πάντως πέτυχε…
