Ο Βενιζέλος και ο «Σουμπούλ Αγάς»
Μια που το ΠΑΣΟΚ (για την ακρίβεια οι εσωκομματικές διαμάχες στο ΠΑΣΟΚ) έγιναν πάλι της μόδας και τους επόμενους τρεις μήνες με αυτά θα ασχολούμαστε, θυμήθηκα μια ωραία ιστορία από το παρελθόν, την οποία και θα μεταφέρω για να σας φτιάξω τη μέρα – ωραίο Σάββατο, έπειτα από μπόρες και καταιγίδες, ξεκίνησε. Ανάγεται στην προ δεκαετίας περίοδο της ηγεσίας Βαγγέλη Βενιζέλου. Ο Βενιζέλος έχει αποκτήσει ένα πάθος εκείνο τον καιρό. Την τουρκική τηλεοπτική σειρά «Σουλεϊμάν ο μεγαλοπρεπής». Παρακολουθεί φανατικά τα επεισόδια της σειράς και έχει συμβάλει σε αυτό η Τόνια Αντωνίου, η οποία χαρίζει στον πρόεδρο ολόκληρο το σίριαλ σε CD. Εκείνος αξιοποιεί τη «δωρεά» και τα μεσημέρια χαλαρώνει με «Σουλεϊμάν».
Η σειρά τον έχει συνεπάρει. Οχι μόνο για την πλοκή της, αλλά και για τους χαρακτήρες της. Σε παιγνιώδη φάση, με εκείνο το λεπτό χιούμορ που τον διακρίνει, ο Βενιζέλος αρχίζει να «μοιράζει» παρατσούκλια στους στενούς συνεργάτες του και στα μέλη του Εκτελεστικού Γραφείου, ταυτίζοντάς τους με χαρακτήρες της σειράς. Και σε αρκετούς τα κοινολογεί κιόλας.
Για λόγους που προφανώς μόνο εκείνος γνωρίζει, τον Χρήστο Πρωτόπαππα, chef d’hotel σήμερα του δημάρχου Αθηναίων και υποψηφίου προέδρου του ΠΑΣΟΚ Χάρη Δούκα, τον ταυτίζει με τον «Σουμπούλ Αγά», τον ευνούχο της Υψηλής Πύλης.
Μου διηγούνται λοιπόν, ότι σε κάποια συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής, μια από τις σκληρές συνεδριάσεις εκείνης της ταραχώδους εποχής, ο Βενιζέλος θέλει κάτι να μοιραστεί με τον Πρωτόπαππα, αλλά ξεχνιέται και τον καλεί κοντά του φωνάζοντάς του «Σουμπούλ»!!
Και ναι, ο Πρωτόπαππας ανταποκρίθηκε…
Το χιούμορ στην πολιτική.
Η απάντηση για τον Σαμαρά
Προχθές Πέμπτη, που ο μήνας είχε 4, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Μαρινάκης ρωτήθηκε από τους δημοσιογράφους αν έχει προταθεί στον πρόεδρο Αντώνη «έχω τσαντιστεί πολύ, μη μου μιλάτε» Σαμαρά μια «κάποια θέση». Στην Ελλάδα ή το εξωτερικό. Η απάντηση του κυβερνητικού εκπροσώπου, την οποία παραθέτω ως είχε, ήταν η ακόλουθη: «Δεν γνωρίζω για κάποια πρόταση, όχι. Και νομίζω θα το γνώριζα». Ο εκπρόσωπος, ακόμη και αν αυτό δεν ήταν αλήθεια (που είναι!), δήλωσε το αναμενόμενο. Και το απολύτως λογικό. Ποια θέση να ταιριάζει σε ένα πρώην πρωθυπουργό, όπως ας πούμε ο πρόεδρος Αντώνης «έχω τσαντιστεί πολύ, μη μου μιλάτε» Σαμαράς; Επίτροπος στην Ευρωπαϊκή Ενωση; Θα μπορούσε ας πούμε να πάει επίτροπος… αλιείας, όπως μας είχε… παραχωρήσει με γενναιοδωρία κάποια φορά το διευθυντήριο των Βρυξελλών (το βαρύ έργο το είχε αναλάβει κάποτε η Μαρία Δαμανάκη…); Φυσικά όχι. Πρόεδρος της Δημοκρατίας; Ούτε κι αυτό παίζει. Δεν γίνεται την ώρα που δεν έχει λήξει η θητεία της κυρίας Σακελλαροπουλου να βγαίνει ο εκπρόσωπος και να παραδέχεται «ναι, του προτείναμε να γίνει Πρόεδρος της Δημοκρατίας». Ακομψο, αγενές και αντιθεσμικό. Αρα, ο άνθρωπος είπε αυτό που έπρεπε να πει. Και νομίζω το εξέφρασε και σωστά…
Το ψυχικό τραύμα…
Πάμε στην ουσία τώρα. Μπορεί ένας Μητσοτάκης να δώσει ένα αξίωμα σε έναν Σαμαρά – τον συγκεκριμένο; Οχι!
Πιο εύκολα, πιστεύω, θα έχριζε Πρόεδρο της Δημοκρατίας τον… Τρύφωνα Σαμαρά, παρά τον Αντώνη. Και τον Γιωργάκη Σαμαρά, τον διεθνή σέντερ φορ, με τη σπουδαία καριέρα, ακόμη ευκολότερα.
Το 1993, όταν οι «σαμαρικοί» έριξαν την κυβέρνηση του πατρός Μητσοτάκη, με αποτέλεσμα να χάσει τις εκλογές έναν μήνα αργότερα από τον Ελ Σιντ – Ανδρέα, ο Κυριάκος ήταν 23 ετών και έζησε το δράμα από πολύ μέσα. Πιο μέσα δεν γινόταν. Το ψυχικό τραύμα που του προκλήθηκε είναι τεράστιο και δεν επουλώθηκε ποτέ. Ούτε το 2016, όταν ο Σαμαράς έκανε αγώνα για να αναδειχθεί ο Κυριάκος πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, επικρατώντας του Βαγγέλη Μεϊμαράκη.
Οτι δεν είχε επουλωθεί (το τραύμα Κυριάκου) ο Σαμαράς, άργησε λίγο να το καταλάβει, αλλά εν τέλει το αντελήφθη διά της σκληρής οδού, διά της hard way όπως θα λέγαμε και στην εύανδρο Ηπειρο εμείς οι βρετανοτραφείς.
Ηταν, όταν τρία χρόνια αργότερα, το καλοκαίρι του 2019, ο Κυριάκος δεν τον πρότεινε για αντιπρόεδρο, ούτε καν για επίτροπο στην Κομισιόν. Και δύο χρόνια αργότερα, το 2021, το συνειδητοποίησε ακόμη περισσότερο, όταν η κυβέρνηση αποφάσισε να δώσει (ουσιαστικά) χάρη στους εμπνευστές της σκευωρίας με αφορμή το σκάνδαλο Novartis. Αλλα περίμενε (διότι προφανέστατα είχε λάβει σχετικές διαβεβαιώσεις) ο Σαμαράς και άλλα συνέβησαν στην πραγματικότητα. Οι σκευωροί απηλλάγησαν…
…και το μεγάλο σοκ
Ομως το μεγάλο σοκ του Σαμαρά λέγεται ότι είχε να κάνει με τη θέση του αντιπροέδρου στην Κομισιόν. Περίμενε ότι θα γίνει, και αντ’ αυτού ο Κυριάκος πρότεινε τον Μαργαρίτη Σχοινά. Αυτό ο πρόεδρος Αντώνης «έχω τσαντιστεί πολύ, μη μου μιλάτε» Σαμαράς δεν του το συγχώρησε ποτέ του προέδρου Κυριάκου. Στα καφενεία της πλατείας (Κολωνακίου), κυκλοφορεί εν είδει αστικού μύθου ότι η αιτία πρέπει να αναζητηθεί, όχι τόσο στη μη επιλογή του για τη θέση του αντιπροέδρου, αλλά σε ένα άγνωστο γεγονός. Οτι προ της επιλογής επιτρόπου πραγματοποιήθηκε μια τετ-α-τετ συνάντηση των δύο. Και κάπου πάνω στη συζήτηση, έγινε αναφορά και στο θέμα της μιας θέσης αντιπροέδρου που θα διεκδικούσε η Ελλάδα, στη νέα, υπό την κ. Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, Επιτροπή. Υποστηρίζουν οι διακινητές του μύθου ότι ο πρόεδρος Αντώνης προσπάθησε να βολιδοσκοπήσει τις προθέσεις του Κυριάκου, αλλά οι απαντήσεις που λάμβανε μπορεί να μην ήταν ξεκάθαρα αρνητικές ή θετικές, ήταν όμως της κατηγορίας «ήξεις αφήξεις ουκ εν πολέμω θνήξεις». Κανονικής Πυθίας. Μην τα πολυλογώ, ο πρόεδρος Αντώνης αποχώρησε, λέει, από τη συνάντηση με τη βεβαιότητα ότι ο πρόεδρος Κυριάκος δεν θα τον προτείνει για αντιπρόεδρο, διότι η Ελλάδα θα έπαιρνε αυτό που έπαιρνε πάντοτε, δηλαδή μια θέση Επιτρόπου. Οπότε για την υστεροφημία του και μόνο, δεν θα τον πρότεινε – ολόκληρος πρώην πρωθυπουργός, απλός επίτροπος; Γίνεται; Δεν γίνεται…
Υποθέτω ότι δεν απαιτείται ιδιαίτερη φαντασία για κάποιον, προκειμένου να υποθέσει τα καλαματιανά «γαλλικά» του προέδρου Αντώνη μετά την ανακοίνωση του ονόματος του κυρίου Σχοινά, όχι ως απλού Επιτρόπου, αλλά ως αντιπροέδρου της Κομισιόν…
Εκτοτε, συνεχίζει ο αστικός μύθος, δεν έχει υπάρξει κατ’ ιδίαν συνάντηση των δύο ανδρών. Μετά όμως και τα όσα συνέβησαν την περασμένη Δευτέρα στο Πολεμικό Μουσείο, νομίζω ότι μάταιο είναι να περιμένει κανείς ότι θα υπάρξει στο μέλλον…
Η έμπνευση του αρχηγού
Οι αριθμοί δεν λένε πάντα την αλήθεια ή δεν λένε ολόκληρη την αλήθεια. Το περασμένο Σάββατο αναφέρθηκα στον ψιλοχαμό που έγινε τον τελευταίο χρόνο στο Αιγαίο (κυρίως) με τους πρόσφυγες και τους μετανάστες που έφταναν κατά κύματα στη χώρα – παρά τις συμφωνίες με την Τουρκία. Περίπου 5.000 τον μήνα. Και είχα κάνει τη σύγκριση, με τον προηγούμενο χρόνο, όταν οι ροές προς τη χώρα ήταν αισθητά μειωμένες. Λιγότερο από το 30%. Είχα απονείμει τα εύσημα στον τότε (το ’22) υπουργό Νότη Μηταράκη. Με πήραν κάτι αρμόδιοι, μου λένε, αδικείς τον φουκαρά τον Καιρίδη (διάδοχό του από το ’23 στο υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής) που το πάλεψε το πράγμα, σκληρά. Ζήτησα έναν λόγο που να τεκμηριώνει την αδικία. Μου προσφέρθηκε σε συσκευασία… κορωνοϊού. Οντως το 2022 είχαμε covid και lockdown, άρα πού να «δουλέψουν» οι διακινητές; Βρήκα το επιχείρημα λογικό. Επίσης λογική βρήκα και την επισήμανση ότι το υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής «ούτε σύνορα φυλάει ούτε αστυνομία διαθέτει. 2.000 υπαλλήλους όλους κι όλους ανά τη χώρα έχει, προκειμένου να υποδεχτούν, να φιλοξενήσουν και να διευκολύνουν τους πρόσφυγες. Και στην τελική πες ότι επί των ημερών Καιρίδη έφτασαν στη χώρα 60.000 άτομα. Αναρωτήθηκε κανείς πόσοι εξ αυτών βρίσκονται πλέον στην Ελλάδα; Ή έκανε τη σύγκριση με τις 200.000 που έφτασαν στη γειτονική Ιταλία το ίδιο διάστημα;
Κάτι… παράλογο υπάρχει σε όλο αυτό το αφήγημα; Υπάρχει! Γιατί αντικαταστάθηκε ο Δημ. Καιρίδης ενώ τα πήγαινε τόσο καλά στο υπουργείο; Τι έμπνευση είχε πάλι ο αρχηγός; Αυτή την απορία δεν μου την έλυσε κανείς, ακόμη…
