Σήμερα και αύριο έχουμε τα προημιτελικά του Euro 2024. Σήμερα είναι κατά κάποιο τρόπο η πιο μεγάλη μέρα του πολέμου: οι Γερμανοί παίζουν με τους Ισπανούς και οι Γάλλοι με τους Πορτογάλους. Αύριο το πράγμα ολοκληρώνεται με Αγγλία – Ελβετία και Ολλανδία – Τουρκία. Σε όλα τα τουρνουά εθνικών ομάδων που θυμάμαι, στα προημιτελικά καταλάβαινες ποια ομάδα θα πάρει το τρόπαιο: ήταν εκείνη που αυτή τη διαδικασία την περνούσε δείχνοντας σοβαρότητα. Στα σημερινά ματς δεν υπάρχουν φαβορί και αουτσάιντερ. Στα ματς του Σαββάτου υπάρχουν. Αλλά είναι οι Αγγλοι που δεν έχουν ενθουσιάσει και οι Ολλανδοί, οι ικανοί πάντα για το καλύτερο ή το χειρότερο.
Το ματς Γερμανία – Ισπανία, πριν αρχίσει, έχει ήδη τη γοητεία μιας κλασικής αναμέτρησης. Υπάρχει η Ισπανία, μια παραδοσιακή ευρωπαϊκή δύναμη (που χαίρεται το τουρνουά γιατί όλοι την επαινούν για το ποδόσφαιρο που παίζει) και η γηπεδούχος Γερμανία που πριν αρχίσει το τουρνουά κουβαλούσε ερωτηματικά αλλά πλέον δεν κρύβει τις φιλοδοξίες της. Οι Ισπανοί έχουν κάνει σπουδαία ματς με την Κροατία, την Ιταλία και τη Γεωργία και κέρδισαν την Αλβανία με αναπληρωματικούς χωρίς να ιδρώσουν. Οι καιροί που υπέφεραν τη σκληράδα των Γερμανών (όταν ο Χρούμπες τρόμαζε τους αμυντικούς τους κι ο Φέλερ έμοιαζε ασταμάτητος) πέρασαν: οι Ισπανοί δεν χάνουν από τους Γερμανούς από το 1994 και τους έχουν κερδίσει προ διετίας για το UEFA Nations League 6-0! Προσοχή όμως: στο Euro 1988 στη Γερμανία σε ανάλογο ματς είχαν ηττηθεί με κάτω τα χέρια και από τότε στη Γερμανία έχουν δώσει μόνο φιλικά. Οι Γερμανοί δυσκολεύτηκαν με την κλειστή άμυνα των Ελβετών, τρόμαξαν με τις αντεπιθέσεις της Δανίας, αλλά αυτό είναι άλλο ματς. Και οι δυο ομάδες θέλουν να κρατάνε μπάλα και οι δυο βασίζονται στην επίθεση σε μικρούς και οι δυο δεν παίρνουν γκολ από τα φορ τους. Οι Ισπανοί είναι καλύτεροι. Αλλά είναι φιλοξενούμενοι. Και δεν θυμάμαι τους Γερμανούς να διοργανώνουν κάτι και να μη φτάνουν τουλάχιστον στα ημιτελικά.
Το Γαλλία – Πορτογαλία είναι ένα παιχνίδι ανάμεσα σε δύο ομάδες χωρίς μυστικά. Μέχρι τώρα έχουμε δει μία Πορτογαλία που δυσκολεύεται και μια κυνική Γαλλία ικανή, αν χρειαστεί, να ποντάρει στην άμυνά της. Από το ξεκίνημα της διοργάνωσης οι Γάλλοι έχουν δεχτεί μόνο ένα γκολ (με πέναλτι από τον Λεβαντόφσκι στο ματς με τους Πολωνούς που η ομάδα του Ντιντιέ Ντεσάν είχε προκριθεί) ενώ μετράνε δυο επαγγελματικές νίκες με 1-0, με την Αυστρία και το Βέλγιο. Οι Πορτογάλοι από την άλλη έχουν τα πάνω τους και τα κάτω τους. Ηταν καλοί με τους Τούρκους, μέτριοι με τους Τσέχους και τους Σλοβάκους όταν και προκρίθηκαν στα πέναλτι. Παίζουν πολύ για τον Ρονάλντο που δεν μπορεί να βρει το γκολ αλλά παραμένει απόλυτος πρωταγωνιστής τους. Ωστόσο, μολονότι oι δυο ομάδες αυτές έχουν μια κατασταλαγμένη εικόνα, δεν αποκλείεται να δούμε στο μεταξύ τους παιχνίδι και από τις δύο τελείως διαφορετικά πράγματα. Δεν αποκλείω δηλαδή να δούμε πρώτη φορά μια Πορτογαλία που θα δείξει μεγάλη προσοχή στην άμυνα ή μια Γαλλία που θα προσπαθήσει να αιφνιδιάσει τους Πορτογάλους παίζοντας επιθετικά – ακριβώς γιατί ποδοσφαιριστές όπως ο Εμπαπέ, ο Γκριεζμάν και ο Τουράμ τους Πορτογάλους τους γνωρίζουν πάρα πολύ καλά. Ο Ντεσάν δεν έχει ξεχάσει πως στον τελικό του Euro 2016 όταν τους είχε αντιμετωπίσει συντηρητικά και με στόχο το 1-0 έχασε το τρόπαιο. Οπως και να ‘χει από όλους τους ημιτελικούς σ’ αυτόν υπάρχει η πιο έντονη μυρωδιά παράτασης και ίσως δούμε και πέναλτι.
Φαβορί υπάρχει στον τρίτο ημιτελικό, αυτόν ανάμεσα στην Ολλανδία και την Τουρκία. Η Ολλανδία μοιάζει πιο σοβαρή από ό,τι συνήθως, είναι παραγωγική κι έχει βρει στο πρόσωπο του Χάπκο έναν από τους παραγωγικότερους επιθετικούς της διοργάνωσης. Αλλά και η Τουρκία είναι γρήγορη και αποτελεσματική. Το πιο σημαντικό είναι ότι προσαρμόζεται εύκολα στις συνθήκες κάθε παιχνιδιού και χτυπά τις αμυντικές αδυναμίες του αντιπάλου με διαφορετικούς τρόπους και διαφορετικούς πρωταγωνιστές. Με τη Γεωργία τη διαφορά την έκαναν οι δυο μικροί – ο Γιλντίζ και ο Αρντά Γκιουλέρ που έβγαινε σαν κρυφός φορ. Με την Τσεχία υπέγραψε την πρόκριση ο Τσαλχάνογλου. Με την Αυστρία οι πρωταγωνιστές ήταν ο Ντεμιράλ, ηγέτης και σκόρερ και ο σωτήρας 36χρονος τερματοφύλακας. Η Ολλανδία με τη Ρουμανία ήταν τόσο καλή που σου έδινε την εντύπωση πως ως ομάδα παίζει με παίκτη παραπάνω. Αλλά ακόμα δεν με έχει πείσει πως μπορεί να κάνει δυο σοβαρά ματς στη σειρά.
Ανάλογο ματς είναι και το Αγγλία – Ελβετία. Στην Αγγλία γίνεται πάντα πολύς λόγος για το γεγονός ότι η ομάδα του Γκάρεθ Σαουθγκέιτ δεν ενθουσιάζει αλλά πιστεύω ότι παίκτες του Σαουθγκέιτ έχουν μάθει να ζουν με τις υπερβολές. Η Ελβετία μπορεί να αποδειχτεί ένας επικίνδυνος αντίπαλος. Η ομάδα του Μουράτ Γιακίν δεν έχει τίποτα να χάσει, έχει γρήγορους κυνηγούς που μπορεί να δημιουργήσουν προβλήματα στην αγγλική άμυνα αν αυτή βγει λίγο πιο ψηλά κι έχει και παίκτες που δύσκολα θα σταθούν αιτία για να ασχοληθούν μανιακά μαζί τους τα αστέρια του Σαουθγκέιτ. Το ματς μοιάζει λίγο με το Αγγλία – Σλοβακία, στο οποίο οι Αγγλοι σώθηκαν από τον Μπέλιγχαμ στις καθυστερήσεις και χρειάστηκαν την παράταση για να προκριθούν. Αλλά αν ο Χάρι Κέιν και υπόλοιποι δεν υποτιμήσουν τον Εντόι και τον Εμπολό και τον Τσάκα και τον Φρόιλερ, που δεν αγωνίζονται την Πρέμιερ Λιγκ, νομίζω πως θα καταφέρουν να περάσουν στον ημιτελικό εύκολα ή δύσκολα. Πιστεύω ότι η νίκη με τη Σλοβακία, όπως ήρθε, ήταν ένα καλό μάθημα. Η Ελβετία για την ώρα κάνει το τουρνουά που έκανε και τρία χρόνια πριν: τότε είχε αποκλείσει τη Γαλλία, βρέθηκε αμέσως να παίζει με την Ισπανία κι αποκλείστηκε. Τώρα απέκλεισε τους Ιταλούς και ακολουθούν οι Αγγλοι. Και να δούμε αν θα αλλάξει η ροή των αποτελεσμάτων.
Ανακεφαλαιώνω. Γερμανία – Ισπανία και Γαλλία – Πορτογαλία πολύ ανοιχτά ματς: όποιος σκοράρει πρώτος έχει λογικά μεγάλο αβαντάζ. Οι Ολλανδοί και οι Αγγλοι για να αποκλειστούν πρέπει να αυτοκτονήσουν. Δύσκολο, αλλά δεν αποκλείεται.
