دهم جولای دوهزار و شانزده. ورزشگاه استاد دِ فرانس. فینال بین دو تیم فرانسه که میزبان یورو ۲۰۱۶ بود و پرتغالی که با سه مساوی از گروهش صعود کرده بود.
دهم جولای دوهزار و شانزده. ورزشگاه استاد دِ فرانس. فینال بین دو تیم فرانسه که میزبان یورو ۲۰۱۶ بود و پرتغالی که با سه مساوی از گروهش صعود کرده بود. مسابقه ای که آبستن حوادث زیادی بود که مهم ترین آن مصدومیت رونالدو پس از تکل دیمتری پایت در نیمه اول بود. اشک های رونالدو را در آن بازی کسی از یاد نخواهد برد. او که یکبار در یورو ۲۰۰۴ که برای اولین بار پیراهن تیم ملی کشورش را به تن می‌کرد، در یک قدمی جام را از دست داد، این بار نمی‌خواست که این اتفاق دوباره تکرار شود ولی دیمتری پایت نظر دیگری داشت و با تکلی روی پای او، رونالدو را از بازی کردن در فینال محروم کرد تا کوارشما بجای او وارد زمین مسابقه شود. بازی با حساسیت بالایی دنبال می‌شد و رونالدو در کنار سانتوش مربی با شور و احساسات زیاد از روی نیمکت بازی را دنبال می‌کرد، شاهد گل ادر در دقیقه ۱۰۹ بازی بود و گویی خوشحال ترین انسان جهان در آن بازی بود.
حالا هشت سال بعد این بار در آلمان در حالی که رونالدو نزدیک به چهل سال سن دارد و آخرین یوروی خود را با پرتغال می‌گذارند دوباره باید به مصاف امباپه و یاران او در تیم ملی فرانسه برود.ورزشگاه فولکس پارک اشتادیون شاهد دیدار دوباره فرانسه و پرتغال خواهد بود.دیداری که فرانسوی ها می‌خواهند با کنار زدن پرتغال، هم انتقام فینال ۲۰۱۶ را بگیرند و هم به جمع چهار تیم برتر یورو ۲۰۲۴ راه پیدا کنند.
