H ατάκα του Λίντον Τζόνσον για τον τότε διευθυντή του FBI Εντγκαρ Χούβερ είναι γνωστή. Και από τότε που πρωτογράφτηκε στους New York Times, τον Οκτώβριο του 1971, έχει εφαρμοστεί από πολλούς ηγέτες: «Είναι μάλλον καλύτερα να τον έχω μέσα στη σκηνή και να ουρεί έξω, παρά έξω από τη σκηνή και να ουρεί μέσα». Δυστυχώς ο τότε πρόεδρος δεν διευκρίνισε τι θα έκανε με κάποιον που είναι μέσα στη σκηνή και ουρεί μέσα, είτε από σκοπιμότητα είτε λόγω προβλημάτων με τον προστάτη του.
Οι «Σπαρτιάτες» πανηγυρίζουν για την πρώτη θέση που κατέλαβαν οι ακροδεξιοί την περασμένη Κυριακή στη Γαλλία. «Η νίκη της Μαρίν Λεπέν αποτελεί μία ελπίδα για το μέλλον της Ευρώπης», τονίζουν σε ανακοίνωσή τους. «Είναι μια νίκη ενάντια στο σύστημα της παγκοσμιοποίησης που προωθεί τη λαθρομετανάστευση στην Ευρώπη και αποσκοπεί στην αλλοίωση, αν όχι στη διάλυση της Γηραιάς Ηπείρου». Τα ίδια περίπου επιχειρήματα χρησιμοποίησαν και δύο πρώην πρωθυπουργοί σε εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε προχθές στο Πολεμικό Μουσείο, χωρίς όμως να φτάσουν να ταχθούν υπέρ της Λεπέν. Γιατί άραγε; Μήπως η αρχηγός της Εθνικής Συσπείρωσης είναι πολύ προοδευτική για τα μέτρα τους, αφού υποστηρίζει, ας πούμε, τους γάμους των ομοφύλων;
Η εκδήλωση δεν θα είχε κανένα ενδιαφέρον αν δεν τη διαφήμιζε η ίδια η κυβέρνηση, φτάνοντας να στείλει τον εκπρόσωπό της να παρακολουθήσει – ο δύστυχος – τις ομιλίες. Οι θέσεις των δύο απομάχων είναι γνωστές και εκφράζουν την πιο οπισθοδρομική και αντιδραστική πτέρυγα της Νέας Δημοκρατίας. Το γιατί επιλέγουν να παραμείνουν σε ένα κόμμα που, όπως λένε, έχει αποκοπεί από τις ρίζες του έχει προφανώς να κάνει με το ότι δεν έχουν πουθενά αλλού να πάνε. Το γιατί ο πρωθυπουργός επιλέγει να μην ασχοληθεί μαζί τους, έστω για να τους πει ό,τι είπε στον Σαλμά («είμαστε στις ίδιες αρχές που περιλαμβάνει η ιδρυτική μας διακήρυξη και γι’ αυτό πήραμε 41%»), έχει προφανώς να κάνει με την ιδιότυπη ασυλία που απολαμβάνουν οι πρώην πρωθυπουργοί. Ή με τη ρήση για τον Χούβερ.
Από το σημείο αυτό όμως μέχρι να γράφεται στα σοβαρά ότι ένας πρώην πρωθυπουργός, λιγότερο ή περισσότερο αποτυχημένος, μπορεί να ασκεί «βέτο» για την προσφυγή της Ελλάδας και της Τουρκίας στη Χάγη, υπάρχει τεράστια απόσταση. Οχι επειδή «αν σημειωθεί ατύχημα πάνω από το Αιγαίο δεν υπάρχει μετά VAR», όπως εύστοχα είπε ο Γιώργος Γεραπετρίτης στο συνέδριο του Economist. Αλλά επειδή η εξωτερική πολιτική μιας χώρας είναι κάτι εντελώς διαφορετικό, και ασφαλώς πολύ πιο σοβαρό, από μια κοσμική εκδήλωση όπου το μόνο που δεν συζητήθηκε ήταν ο λόγος για τον οποίο έγινε: η παρουσίαση ενός βιβλίου.
Ισως το μόνο κέρδος να είναι εν τέλει ότι οι δύο ομιλητές αυτοαποκλείστηκαν από το αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας. Δεν είναι και λίγο.
